Όσες φορές ξεκινάω να γράφω με αυτού του είδους την ανακλαστικότητα, τότε η κίνηση του στιλού ενέχει σίγουρα έναν υπέρ του δέοντος αυθορμητισμό. Βιβλιοθήκη ΑΠΘ, λίγο μετά τις δώδεκα, την ώρα που το μυαλό, ως έρμαιο ατέλειωτων σελίδων, κάνει τα γράμματα ενοράσεις παντός είδους. Ξέρεις, είναι η ώρα που προσφέρεται καλύτερα από κάθε άλλη για αυτοκριτική, εάν μάλιστα δεν βγαίνει η ύλη, ίσως και για αυτολύπηση, και τέλος πάντων για παντός είδους, περί ανέμων και υδάτων σκέψεις. Ενοχές, πόθοι ζωής, αναποδιές, διδάγματα, αντικριστές με τους απέναντι οράσεις, και ενοράσεις, και άλλα πολλά σε ένα πρώιμο στάδιο υπνηλίας ή απαρχής για εκτόνωση- η κατάληξη της οποίας πολύ πιθανό να σε βρει ζικ ζακ σε αγνώστου τοποθεσίας γρασίδια ή σε φοιτητόσπιτα. Σε όλο αυτό λοιπόν το σκηνικό έρχονται οι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό σου σκέψεις. Με εκνευριστικά όμως άσχετη μεταξύ τους σειρά και ειδολογική ανομοιογένεια- ο σπαστικός αυθορμητισμός που λέγαμε τις αποτυπώνει διά του στιλού στο χαρτί.
Lets get it started. Πρόκειται για την πιο μυστηριώδη αλλά και προβλέψιμη τύπισσα που έχω γνωρίσει. Η υπερβολικά εναλλακτική, χύμα, σε πάω ή σε απεχθάνομαι και στο λέω- συμπεριφορά της με κάνει να αναιρέσω σαν με εις άτοπον υπαγωγή τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, καθώς ως γνωστόν όπου διακρίνεται επιδεικτική αναλγησία, τότε μέσα από το περιτύλιγα υπάρχει ένα είναι εύθραυστο και ασταθές. Αυτή η παράξενη κοπέλα παίδες, συνεχώς γυρεύει ευτυχία και το κυνήγι αυτό την τρώει. Νιώθει την αχρηστία να της χτυπά την πόρτα ενώ θα έπρεπε να είναι η ωριμότητα ή έστω η ικανοποίηση. «Γιατί ρε συ δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη; Να νιώσω την νεανική αυτή γαματοσύνη; Δεν ξέρω τι θέλω, περνάω ωραίες στιγμές όμως δίχως μια πορεία ζωής που να την ασπάζομαι και να παλεύω για αυτήν. Δεν την έχω βρει, δεν θα την βρω, παρασιτώ πρόσκαιρα, διασκεδάζω ακόμη πιο πρόσκαιρα αλλά δεν μπορώ να δω την διαολεμένη ευτυχία στον χάρτη, απλά μια διασκέδαση προσωρινή και κούφια.» Κάπως έτσι μου τα χε πει εν ολίγοις.
Μέσα στο μοτίβο της downilas, του ξενύχτη φοιτητή που νυσταγμένος υπνοβατεί νοητά και παραληρεί επάνω σε κόλλες αναφοράς, ένα σόφισμα σκαλώνει σε ένα από τα πολλά συννεφάκια που κόβουν βόλτες επάνω από το σκυμμένο κεφάλι. Πάντα βέβαια με εκείνο τον ασαφή φιλοσοφικό-νοσταλγικό-τρόπο έκφρασης.
Το μείον της φιλοσοφίας δείχνει τον διασπαστικό χαρακτήρα της ευτυχίας, ναι αυτής της κυρίας που ζητάς. Σε εσένα μιλάω τύπισσα μυστήρια και ανικανοποίητη. Η φιλοσοφία έχει άστρο της, σκοπό της, την ηθική αλλά ταυτόχρονα μιλά και την υφαίνει προσπαθώντας να την εξερευνήσει, έτσι έχει την ίδια στιγμή σκοπό και μέσο της την ηθική, είναι ένα πράττειν που υποκινείται από την ψευδαίσθηση μιας πλήρωσης, αλλά που όμως η μόνη πλήρωση που έχει είναι το στιγμιαίο αυτό πράττειν. Τα κομμάτια αυτά της παροδικής δημιουργίας συναποτελούν την ολοκλήρωση. Έτσι και με την ζωή. Άστρο μας η ευτυχία, με μορφή ολοκλήρωσης, καλουπιασμένη, καθορισμένη, όμως πάντα δυνητική, πάντα μας φεύγει και πάντα την επανατοποθετούμε ως στόχο μακρινό και παντοκράτορα. Όμως όπως και στο φιλοσοφείν, έτσι και στο διάστημα που το δίποδο έχει ανοιχτά τα μάτια του, δεν σταματά να πράττει, βιώνοντας στιγμές ικανοποίησης, νοσταλγίας, χαράς κλπ. Σε βαθμό που έχοντας ως ασαφές κίνητρο ζωής την δυνητική στιγμή λύτρωσης, την μακρινή εκείνη πραγμάτωση των πόθων που θα φέρει την ευτυχία στο μέλλον, ο ίδιος την υφαίνει και την γεύεται καθημερινά, σε σχέση πάντα με τον τρόπο οπτικής στην ζωή. Άστρο απατηλό που ρυθμίζει η ευτυχία αλλά κατ ουσίαν απανταχού παρούσα κάθε στιγμή. Απλά χανόμαστε. Its all about the way you see things.
Εδώ, γέρνοντας επάνω από τις κόλλες, μέσα στην νιρβάνα της μεταμεσονύκτιας αυτολύπησης, της αποτυχίας που σου γνέφει πλησιάζοντας μέρα με τη μέρα, του χρόνου που περνάει ασύλληπτος, της ηλίθιας δυνητικής πλήρωσης και της μονίμως ανικανοποίητης ιδιαίτερης τύπισσας, ολοκληρώνω μια μικρή στιγμή διαυγούς ευτυχίας. Ο αυθορμητισμός τελεύει. Ωρα να σηκώνομαι.
Γιώργος Ψωμιάδης, φοιτητής φιλολογίας ΑΠΘ
σχόλια