Τι κάνεις; Απαντάς "Καλά, ευχαριστώ, εσείς;" χαμογελάς και από ευγένεια περιμένεις την ίδια απάντηση για να φύγεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Γιατί το να είσαι ειλικρινής σ' αυτή την ερώτηση είναι χρονοβόρο και ψυχοθφόρο. Άντε να κάτσεις να εξηγήσεις ότι δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο, ότι υπάρχει πίεση από παντού για τα πάντα και λεφτά πουθενά. Βέβαια ούτε εσύ θες να τα ακούσεις ξανά. Τα αναλύεις με φίλους, με αμόρε, με τον εαυτό σου, με το γάτο σου, με ό,τι έχεις πρόχειρο τέλος πάντων, μπας και βγάλεις άκρη σ' ένα γόρδιο δεσμό από ατσάλι· τα εργαλεία σου είναι ένα μαχαίρι βουτύρου και ένας αναπτήρας που τελειώνει ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Άλλες φορές πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, άλλες αγνοείς το πρόβλημα και ελπίζεις ότι μέχρι να το ξανασκεφτείς θα έχει βγάλει πόδια και θα έχει φύγει ή έστω θα έχει κερδίσει το τζόκερ. Αλλά πού τέτοια τύχη! Τώρα σαν να ακούω μια μικρή φωνούλα της μάνας μου στο μυαλό μου: "Μέχρι και τα προβλήματά σου ανεπρόκοπα είναι, σαν κι εσένα που κάθεσαι όλη μέρα και δεν κάνεις τίποτα. Γουρούνα. Αναίσθητη. Μουλάρα. Αχάριστη." και η λίστα με τα επίθετα συνεχίζεται. Βαθειά ανάσα και συνεχίζουμε. Όλα λοιπόν πάνε στραβά. Κατά διαόλου. Και κάτι τέτοιες ώρες μένεις μόνος με τις σκέψεις σου, και ίσως τσιγάρα, ίσως καφέ, ίσως μουσική που ποτέ δεν προσέχεις τελικά. Αναλογίζεσαι τι έχει γίνει, προσπαθείς να προβλέψεις τι θα γίνει, πως θα περάσουν όλα αυτά, πως έφτασες εδώ. Τι απέγινε στον έφηβο μέσα σου; Είναι ακόμα εκεί και δεν μιλάει, εξαφανίστηκε ή δεν έχει πάει πουθενά;
Μήπως εκείνη η αντιδραστική περσόνα είναι ανάγκη να εμφανιστεί ξανά, να κοπανήσεις το πόδι στο πάτωμα, να τα βροντήξεις όλα και να τελειώνει η ιστορία; Ίσως όμως και να πρέπει να μεγαλώσεις, να τα αντιμετωπίσεις όλα σαν ένας ενήλικας τέλος πάντων, ανεξαρτήτως αν ξέρεις ή όχι τι σημαίνει αυτό και τι πρέπει να κάνεις. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση που σε χτυπάει πιο δυνατά κι από τραίνο ή την κολώνα που σου επιτέθηκε στο δρόμο (ποτέ δεν πέφτεις, σου επιτίθενται), είναι η τελευταία σου λύση -αφού το να ξαναγίνεις τρία και να τρως μπισκότα με το φτυάρι και να έχεις σταθερό ωράριο ύπνου προφανώς δεν είναι εφικτό- στο να είσαι λίγο πιο ήρεμος.
Οπότε το βλέπεις λίγο διαφορετικά, κάνεις μια σύγκριση του τι ήταν και του τι είναι. Πιθανότατα πολλά να έχουν αλλάξει αλλά και πολλά να έχουν μείνει ίδια, τι πρέπει όμως να πετάξεις ώστε να προχωρήσεις; Τον εγωισμό, τα νεύρα, το πείσμα, τα κόμπλεξ, τις ανασφάλειες απλά για να πω μερικά. Αλλά δεν πετιούνται αυτά, είναι κομμάτι σου κι ενδόμυχα μπορεί και να σου αρέσουν· εξάλλου, έτσι έφτασες ως εδώ και έχεις κάνει πολύ δρόμο. Αν επιλέξεις το μονοπάτι αυτό -που μπορεί να είναι ενηλικίωση, μπορεί να είναι και η διάσειση απ' την κολώνα- έχεις πολύ ξεσκαρτάρισμα μπροστά σου.
Ξεκίνα όπως θες, όπως σε βολεύει. Πρόσεχε για τοξικά άτομα -φίλοι, οικογένεια, σχέσεις- που σε κρατάνε πίσω. Πρόσεχε μην υπονομεύεις τον εαυτό σου. Πρόσεχε τις διορίες και τον τραπεζικό σου λογαριασμό. Βάλε όρια, προτεραιότητες και πλώρη για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Κανείς δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ξέρεις. Αλλά θα το μάθεις, θα το βρεις. Και μετά όλα θα είναι λίγο καλύτερα και στο τέλος δεν θα πονάς τόσο πια. Ή εγώ είμαι ρομαντική ιδεαλίστρια και όλα θα είναι τα ίδια και δεν θα αλλάξει τίποτα. Αλλά γιατί να μην το δοκιμάσεις;
σχόλια