Gustave Flaubert: Η γυναίκα του κόσμου και άλλες ιστορίες

Δούλευε με το σώμα, τρελαινόταν, ένιωθε κάθε μικρή αντάρα της ύπαρξης, τους βίσωνες και τους αγγέλους που έβγαιναν από το μυαλό του και γίνονταν πρωταγωνιστές των ιστοριών που περιλαμβάνονται στην πολύ όμορφη έκδοση Η γυναίκα του κόσμου και άλλες ιστορίες της σειράς Aldina.

Χάρη στη συγκεκριμένη έκδοση, που συνοδεύεται από μια εκτενή εισαγωγή για το «Μακάβριο και το γοτθικό στοιχείο στα πρώιμα έργα του Γκιστάβ Φλομπέρ» από την Τιτίκα Δημητρούλια, ένα ακριβέστατο χρονολόγιο κι ένα απολαυστικό επίμετρο γραμμένο από τον στενό του φίλο Μαξίμ ντι Καν έχουμε, επιτέλους, στα χέρια μας μια ολοκληρωμένη καταγραφή της πολύπλευρης αλλά και αντιφατικής προσωπικότητας του Φλομπέρ, ο οποίος δεν ήταν μόνο ο κλασικός συγγραφέας της Μαντάμ Μποβαρί αλλά και ο σκοτεινός ρομαντικός, ο ιδανικός μύστης που έθετε εαυτόν πέρα από την επιστήμη, τη φιλοδοξία, τις κατακτήσεις, τα όρια του ανθρώπινου πνεύματος.

Ο Φλομπέρ δεν ήταν μόνο ο κλασικός συγγραφέας της Μαντάμ Μποβαρί αλλά και ο σκοτεινός ρομαντικός, ο ιδανικός μύστης που έθετε εαυτόν πέρα από την επιστήμη, τη φιλοδοξία, τις κατακτήσεις, τα όρια του ανθρώπινου πνεύματος.

Εν ολίγοις, ήταν φτιαγμένος από άλλο ύφασμα. Αυτό ακριβώς που προσπάθησε να ξεδιπλώσει ο Ντι Καν, μιλώντας για τον παράφορο φίλο του, που «αισθανόταν μεγαλύτερη έφεση για το επάγγελμα του ληστή παρά για τη μελέτη του ρωμαϊκού δικαίου» και που ήταν ικανός «να τρέχει όλη μέρα, να δειπνεί έξω, να πηγαίνει στο θέατρο και παρ' όλα αυτά να παραμένει σε εγρήγορση μέσα στην έμφυτη νωθρότητά του, συνδυάζοντας την ευχαρίστηση με τη μελέτη, πετώντας τα λεφτά του απ' το παράθυρο, αναθεματίζοντας τη φτώχεια, ξοδεύοντας μια μέρα πενήντα φράγκα για το δείπνο του, περνώντας την επόμενη μ' ένα ξεροκόμματο και λίγη σοκολάτα, ψέλνοντας τον πεζό λόγο, ουρλιάζοντας τους στίχους, κολλώντας με πάθος σε μια λέξη που την επαναλάμβανε μέχρι που την μπούχτιζε, πλημμυρίζοντας τα πάντα με τον θόρυβό του, περιφρονώντας τις γυναίκες που τον τραβούσαν με την ομορφιά τους, ερχόμενος να με ξυπνήσει στις τρεις η ώρα τα χαράματα για να πάμε να δούμε πώς έπεφτε το σεληνόφως στον Σηκουάνα, οδυρόμενος που δεν μπορούσε να βρει καλό τυρί του Πον-λ' Εβέκ στο Παρίσι, επινοώντας σάλτσες για να συνοδεύει το καλκάνι και θέλοντας να χαστουκίσει τον Γκιστάβ Πλανς επειδή είχε μιλήσει άσχημα για τον Βικτόρ Ουγκό».

Αυτά και άλλα πολλά ήταν ο Φλομπέρ, ο οποίος καταβλήθηκε τελικά από την ασθένεια και την ανεπάρκεια των ανθρώπων, θυσιάζοντας την πιο διάσημη ηρωίδα του σαν άλλη Ιφιγένεια στον βωμό της κοινωνικής ασφυξίας και του αστικού φαρισαϊσμού (να γιατί πάντα ένιωθε πιο άνετα με τον κόσμο του Μεσαίωνα).

Ενδεικτικές είναι οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στη «Γυναίκα του κόσμου», όπως ο αριστουργηματικός «Χορός των Νεκρών», όπου βάζει τον σατανά να σπάει τις σαΐτες του, φτιάχνοντας «ένα πέτρινο στέμμα με το ψηλότερο βουνό του ουρανού» παρέα με τις πόρνες, τους ποιητές και τους εραστές, οι οποίοι γυρνοβολούν με άνεση ανάμεσα στα μνήματα, ξέροντας πως «στο τέλος, ο θάνατος τους στέλνει όλους στην κρίση». Πόσο σπουδαίος!