Στοσκηνικό χώρο του Θησείον κυριαρχεί ένατραπέζι (σταθερά παρόν στη σκηνικήσημειολογία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ένααντικείμενο που αυτομάτως παραπέμπεισ' έναν τόπο/χώρο οικειότητας καιμοιράσματος) και στην άκρη δεξιά ένακυλικείο, σαν αυτά τα ξεχασμένα πουσυναντάς σε κτίρια δημόσιων υπηρεσιών(σκηνογραφία Kenny MacLellan).Είναι το ίχνος πραγματικής ζωής -με τονκαφετζή να κάνει τις τυπικές κινήσειςτης δουλειάς του και την κόρη του ναπεριμένει, γράφοντας ή σχεδιάζονταςκάτι στη γωνιά- με το οποίο επιδιώκει οσκηνοθέτης να εμβολιάζει τη θεατρικήδομή.
Ηπαράσταση ξεκινά με μια σκηνή από το 29λεπτά ΤΟ ΦΩΣ, μια παράσταση μικρούμήκους: τέσσερις ξανθές γυναίκεςδιαφορετικών ηλικιών συζητούν εμφατικά,χωρίς κανείς να μπορεί να διακρίνει τιλένε. Η εικόνα κινηματογραφική - οιφωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου, οιήχοι και οι μουσικές του Δημήτρη Καμαρωτούκαθοριστικής συμβολής. Μια απλή,συνηθισμένη εικόνα, ένα οικείο βίωμα,και ιδού η μεγάλη φιλοδοξία της παραστάσης:να ξανακοιτάξει το κοινό και τοσυνηθισμένο, αυτό που αναδεικνύει όχιτις διαφορές μας αλλά την ανθρώπινησυγγένεια. Το ατομικό εγώ, ό,τι μας κάνειξεχωριστούς και συνέχει την εκπληκτικήετερότητα της ανθρώπινης συνθήκης,μπορεί για λίγο να απορροφηθεί στο κοινότων αναγκών μας.
Ακολουθείη απεγνωσμένη περιήγηση του εγώ μέσαστον κόσμο, μέσα σ' ένα δάσος από πολλάάλλα φοβισμένα, διστακτικά, αισιόδοξα,παθιασμένα, απελπισμένα εγώ που αναζητούντο εσύ. Και να τι μοναδικό συμβαίνει σ'αυτόν το σπαρακτικό μονόλογο πουμοιράζονται τέσσερις ηθοποιοί: έπειτααπό τόσες φορές που ακούγεται η λέξη«Εγώ» τίποτε δεν παραπέμπει σε εγωισμό,εγωκεντρισμό, εγωτισμό, εγωπάθεια - μόνοστη συγκινητική αδυναμία των ανθρώπωννα εξηγήσουν το τι και το πώς, μ' άλλαλόγια να υπάρξουν.
Κάπωςέτσι το πέρασμα σε μια επική αφήγησηστοιχείων από βίους αγίων της Ορθόδοξηςκαι της Καθολικής Εκκλησίας μοιάζειφυσικό: η πίστη, η ανάγκη της, αν καιυπερβατικής, φύσης, μπορεί να «μεταφραστεί»σε μια τεράστια, πρακτική και υλικήδύναμη ζωής. Και θανάτου -το βασανισμένοσώμα των αγίων και μαρτύρων του Χριστούκάποτε υπήρξε, όπως υπήρξαν τα εκατομμύριατων ανθρώπων που βασανίστηκαν καιδολοφονήθηκαν για τις πολιτικές τουςιδέες. Το σώμα θυμάται και πενθεί. Κιερωτεύεται και κλαίει. Αφηγήσεις αληθινώνμαρτυριών («... μετά από τρεις ώρες σκληρώνδιαπραγματεύσεων με τον ιδιοκτήτη τουακριβού ρεστοράν τον είδαν να βγαίνεικουβαλώντας έναν τεράστιο καθρέπτηστον οποίο πριν 30 χρόνια και για 10 μόνολεπτά είχε καθρεφτιστεί μέσα η αγαπημένητου») παρεμβάλλονται για να δώσουν στησκηνική δράση συγκινητική αμεσότητα.
Ηπαράσταση τελειώνει μ' έναέμπλεο πάθους σόλο του Γιώργου Κριθάρα.Ο μονόλογός του πολλά χρωστά στηναπεγνωσμένη στις αντιθέσεις καιαντιφάσεις της σκέψη του Νίκου ΓαβριήλΠεντζίκη. Μάλιστα, αν μπορούσα να μιλήσωγι' αυτή την παράσταση με κείμενο τρίτουθα επέλεγα το εξής απόσπασμα του Πεντζίκηαπό την Αρχιτεκτονική της ΣκόρπιαςΖωής: «Πόσο γεμάτο μυστήριο είναι τολάκτισμα της ζωής. Φοβόμουν τη φτώχειαμου, την αδυναμία μου, ότι δεν μπορώ ναπαραβγώ με τους άλλους, ότι πάντα μπορούννα με γελάσουν, να με εξαπατήσουν, καθώςέχω ολονών την ανάγκη και κρούω τη θύρατους. Πού θα μπορούσα ν' αποθέσω όλο τοβάρος της παντελούς ήττας μου; Πώς ποτέαυτός ο ακατονόμαστος σωρός των αποτυχιών,των χαμένων σκευών, των τσακισμένων,συντριμμένων ευθειών, θα μπορούσαν ναολοκληρώσουν ένα ταξίδι; Είναι δυνατόη τεθλασμένη να γίνει ευθεία ταξιδιούγαλανή; Τι το αδιάψευστο μπορώ να διακρίνωστις ταπεινές κινήσεις μου; Πιεζόμενηαπό των θλιβερών τας επαγωγάς και τουςχειμασμούς της ψυχής, η μνήμη άρχισε ν'αδειάζει το περιεχόμενό της όπως μιαβρύση βγάζει το νερό».
Εξαιρετικέςη Μελίνα Αποστολίδου, η ΑλεξάνδραΠαυλίδου και η Θεοδώρα Τζήμου. Πολύτιμηη παρουσία της Σμάρως Γαϊτανίδου-προσφέρει το χιούμορ, τη μητρικήζεστασιά, τη σοφία της ώριμης ηλικίαςτης, που είχε ανάγκη η ανθρώπινη σύστασητης πράξης. Και τι να πω για το εξαιρετικόφινάλε, με τον καφετζή να σφουγγαρίζειτο σκηνικό χώρο, αφανίζοντας τα στοιχείατης σκηνικής δράσης που μόλις προηγήθηκε;Ένα σφουγγάρισμα μπορεί να σχολιάσειτη νομοτέλεια της φευγαλέας ζωής; Μπορεί,όπως κι ο συνεχόμενος ήχος μιας σταγόναςπου πέφτει. Κι αυτό είναι το θέατρο πουαγαπώ.
