Η δουλειά της Κατερίνας Ευαγγελάτου μας παρέσυρε, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, στο κύμα εκείνης της θεατρικής μαγείας που σπανίζει στις μέρες μας. Όταν μάλιστα προέρχεται από μια τόσο νέα δημιουργό, τότε αιφνιδιάζει ακόμη περισσότερο και τα όποια ολισθήματα σβήνουν μπροστά στο αναμφισβήτητο ταλέντο της.
Η καινούργια της σκηνοθεσία, πιο ώριμη παρά ποτέ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μακροβούτι σε επικίνδυνα νερά, καθώς καταπιάνεται με ένα σημαντικό κλασικό κείμενο (του άγνωστου στο ελληνικό κοινό Τόμας Κιντ), το οποίο θεωρείται «η πρώτη τραγωδία εκδίκησης, το πρώτο έργο που επιτυχημένα αναμειγνύει τραγικά και κωμικά στοιχεία, το πρώτο θέατρο εν θεάτρω», και επηρέασε καταλυτικά τον Σαίξπηρ (Άμλετ, Τίτος Ανδρόνικος), αλλά, παρ' όλη την αρχική επιτυχία του, έμεινε στο περιθώριο εξαιτίας της δικής του αναμφισβήτητης υπεροχής.
Στην Εκδίκηση ή The Spanish Tragedy (1587), όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, μπορεί να μη συναντάμε την ποιητικότητα του μεγάλου ελισαβετιανού συγγραφέα, εμπλεκόμαστε, όμως, σε συγγενικές, πολυδαίδαλες αιματηρές διαδρομές, γεμάτες φαντάσματα, ίντριγκες, δολοφονίες, αυτοκτονίες, ερωτικά πάθη και συγκρουσιακές σχέσεις που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στη δικαιοσύνη και την εκδίκηση.
Αυτή η δυσβάσταχτη ωμότητα κυριεύει την περιορισμένη σκηνή της Εισόδου Κινδύνου, ενώ η σκηνοθετική, σκηνογραφική (Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα - Ράνια Υφαντίδου) και φωτιστική (εξαίσιοι οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη) δεξιοτεχνία με ευφυείς λύσεις την «πολλαπλασιάζει», έτσι ώστε να χωρέσουν μέσα της 35 ρόλοι ερμηνευμένοι από 7 ηθοποιούς και, σε δεύτερο επίπεδο, αντικατοπτρισμοί των ίδιων προσώπων ή παράλληλες δράσεις δοσμένες με τη μορφή του Θεάτρου Σκιών. Σ' αυτό το παιχνίδι τραχιάς πραγματικότητας και θεατρικής φαντασίας υπήρχαν πολλές εντυπωσιακές στιγμές, με κορυφαία αυτή του φόνου του Οράτιου και τη μεταμόρφωσή του αμέσως μετά στον απαρηγόρητο πατέρα του.
Το έργο του Κιντ διαδραματίζεται την εποχή του βίαιου πολέμου ανάμεσα στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Ένας ολόκληρος ζοφερός κόσμος ζωντανεύει μπροστά μας, αλλά και μπροστά στα μάτια του νεκρού Ισπανού ιππότη Ντον Αντρέα, του οποίου το φάντασμα μαζί με το πνεύμα της προσωποποιημένης Εκδίκησης παρακολουθούν και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα. Σύλληψη ευρηματική που γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, καθώς η Εκδίκηση παίρνει στα χέρια της το πεπρωμένο των ανθρώπων: «Μην απελπίζεσαι Αντρέα», επισημαίνει σε κάποια στιγμή. «Πριν φύγουμε από δω θα κάνω τη φιλία τους απέχθεια, τον έρωτα μίσος θανάσιμο, τη μέρα νύχτα. Θα μετατρέψω την ελπίδα σε απόγνωση, σε πόνο τη χαρά τους, την ειρήνη σε πόλεμο και την ευτυχία τους σε δυστυχία».
Η παράσταση, με αρωγούς την ευθύβολη μετάφραση των Κατερίνας Τσαμαδιά - Κ. Ευαγγελάτου, τη δραματουργική επεξεργασία της τελευταίας και την απειλητική μουσική του Σταύρου Γασπαρινάτου, μετέδωσε την εφιαλτική ατμόσφαιρα της ελισαβετιανής διαφθοράς. Μετέφερε, επίσης, το παιγνιώδες χιούμορ και τις ειρωνικές στίξεις που διασταυρώνονται στο κείμενο του Κιντ. Με τον Νικόλα Παπαγιάννη να ξεχωρίζει, αξιοσημείωτη είναι η ερμηνευτική συμβολή όλων των ηθοποιών: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Σεραφίτα Γεωργιάδου, Κωστής Καλλιβρετάκης, Λευτέρης Πολυχρονίδης, Σωτήρης Τσακοπίδης, Βαγγέλης Ψωμάς.
