Βreath είναι ο γενικός τίτλος της παράστασης με μικρά έργα του Μπέκετ που παρουσιάζει ο Σταύρος Τσακίρης στο Ίδρυμα Κακογιάννη - μια παράσταση που σε μένα, τουλάχιστον, φάνηκε εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί τα μικρά έργα του Μπέκετ κλέβουν την αξία τους από τα μεγάλα έργα του συγγραφέα και αν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί τους είναι κυρίως για τη ριζοσπαστική και καινοτόμα για την εποχή τους σύλληψη της έννοιας του θεατρικού και για τη διαρκή αναζήτηση της λειτουργίας, των ορίων, των βασικών συστατικών της σκηνικής τέχνης. Προφανώς, για να κάνει δελεαστική την πρότασή του, ο σκηνοθέτης θέλησε να συνδυάσει την ερμηνεία τους με εικαστικές συμβολές στον χώρο του Αντώνη Βολανάκη, του Γιάννη Διαμάντη, της Ελευθερίας Ντεκώ και του Αλέξανδρου Ψυχούλη. Μόνο στο τελευταίο μικρό έργο, το Cascando (1962, ένα ραδιοφωνικό έργο για σπίκερ, μουσική και φωνή, που ακούστηκε για πρώτη φορά από το Γ' Πρόγραμμα του ΒΒC τον Οκτώβρη του 1964) το αποτέλεσμα δικαιώνει την πρόθεση. Πράγματι, το δέσιμο του βίντεο του Ψυχούλη (βασισμένο σε γραμμές και κύκλους vector art) με τις ερμηνείες της Τατιάνας Παπαμόσχου και της Χίλντας Ηλιοπούλου, συν το παιχνίδι με τα δύο πιάνα που έπαιζαν οι δύο ηθοποιοί, είναι καλή απόδειξη της δυναμικής που κρύβει η σύνθεση διαφορετικών καλλιτεχνικών τρόπων.
Αλλά, ως εκεί. Η παρακολούθηση των υπόλοιπων μικρών έργων (η μεμονωμένη σκηνή Βreath, ο μονόλογος A piece of monologue και τα «δραματίδια» Come and go και Rockaby) ήταν πραγματική δοκιμασία για μένα. Οι τέσσερις στιγμές του Rockaby, μια δοκιμή στην (υπαρξιακή και χρονική) έννοια του ρυθμού, αποδόθηκαν με σταυροειδή κίνηση της Παπαμόσχου γύρω από τον άξονά της - ο λόγος βουβός. Οι νεαρές ηθο- ποιοί που απέδωσαν το Come and go ήταν εκτός θέματος λόγω ηλικίας και αμφίεσης (κάτι ήξερε ο Μπρουκ που υπονόμευσε μεν τις οδηγίες του Μπέκετ, βάζοντας τρεις άνδρες να ερμηνεύσουν τις γηραιές κυρίες του σκηνικού μπεκετικού ενσταντανέ, αλλά έμεινε πιστός στις υπόλοιπες επιθυμίες του). Ο θάνατος του Λαζάρου, ωστόσο, συνέβη με το A piece of monologue, που ακούστηκε ηχογραφημένος με τη φωνή του σκηνοθέτη, την ίδια στιγμή που ένας δύσμοιρος ηθοποιός βαριανάσανε, σερνόταν, άναβε κι έσβηνε φορητούς προβολείς. Στο εικοσάλεπτο που κράτησε όλο αυτό, για μεγάλα διαστήματα ο χώρος βυθιζόταν στο σκοτάδι. Αλλά, έλεος, το θέατρο δεν μπορεί να μοιάζει με είσοδο σε τάφο. Οι καιροί είναι δύσκολοι και η αυτοαναφορική υπαρξιακή αγωνία του σκηνοθέτη δεν μπορεί να βάλλει ενάντια στο ανυπεράσπιστο κοινό.
