True Tavern

Τετάρτη απόγευμα και στρίβουμε στη Βαλτετσίου από την πλατεία για να πάμε στη Ροζαλία. Είναι εκεί τόσα χρόνια και πάντα φιλοξενεί ένα κοινό πολύ πιστό στην κουζίνα της. Μπήκαμε στη μεγάλη αυλή της και καθίσαμε σε μια από τις πίσω γωνίες, για να βλέπουμε όλο τον χώρο. Αμέσως ήρθε και ο δίσκος με τα ορεκτικά και τις σαλάτες για να διαλέξουμε. Πολίτικη και ταμπουλέ ήταν οι πρώτες επιλογές, μαζί και ένα πικάντικο κοτόπουλο με σος μουστάρδας και ψητό χαλούμι. Είναι πολύ ενδιαφέρον που το μενού είναι μεγάλο, με επιλογές για διαφορετικά γούστα και διατροφικές συνήθειες. Η μπίρα ήταν ό,τι καλύτερο να συνοδεύσουμε το φαγητό αλλά και την ανοιξιάτικη βραδιά. Η συνέχεια δίνεται με μια εναλλακτική τηγανιά με σάλτσα ροκφόρ. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ότι γέμισε ο χώρος και το κοινό είναι πολυσυλλεκτικό, από μικρούς και θορυβώδεις φοιτητές μέχρι καλλιτέχνες και κυρίους με τα κουστούμια τους που μόλις τελείωσαν από το γραφείο και έφτασαν με πολλή όρεξη. Η κουβέντα με τις δυο μου φίλες ανάβει και από 'κει που είπαμε ότι θα φάμε κάτι γρήγορο και θα γυρίσουμε σπίτι βρεθήκαμε να τσιμπάμε όλο και περισσότερα πιάτα, όπως το γεμιστό μπιφτέκι και τις γαρίδες σαγανάκι για τη φίλη που έκανε νηστεία από το κρέας. Στο τέλος, προσπάθησα πάνω από μια καρυδόπιτα με μαστίχα Χίου να βγάλω μια πικάντικη είδηση, αλλά τελικά Ροζαλία δεν ήταν κάποια παλιά αγάπη του κυρίου Σεβαστόπουλου, προϋπήρχε ως όνομα του εστιατορίου και το διατήρησε. Δεν πειράζει, μας αντάμειψαν το περιβάλλον και το φαγητό.