(It’sonly) Rock ’n’ Roll!

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια… αφού το διαχρονικό στέκι Rock ’n’ Roll έγινε αισίως 25 χρόνων! Το θρυλικό μαγαζί λάμπει και πάλι στο καινούργιο πόστο του, στη θέση του παλιού Central στην πλατεία Κολωνακίου.

Εκεί δώσαμε ραντεβού αγαπημένοι φίλοι και φανατικοί εραστές του Rock ’n’ Roll για να ξαναθυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές, τότε που το κέφι έρρεε άφθονο και το φλερτ ακούραστο, χαρίζοντάς μας συναρπαστικές στιγμές.

Καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι σε στυλ σεπαρέ, με πέτσινους καναπέδες και άπλετη οπτική επαφή με τον χαρούμενο χώρο, ρουφάμε άπληστα εκπληκτικά κοκτέιλ και γελάμε σαν παιδιά, όπως παλιά.

Τα δύο πληθωρικά μπαρ συγκεντρώνουν κοινό από διαφορετικές γενιές και μπορώ να ορκιστώ ότι υπάρχει κέφι, ίσως και φλερτ. Δεν διακρίνω πλαστικά χαμόγελα. Οι μουσικές ενώνουν. Ο φωτισμός, απαλός. Το σκηνικό χαλαρό, ξώχαρο, δεν επιβάλλει comme il faut καταστάσεις. Ήρθες για να περάσεις καλά. Πίνεις το ποτό σου στην μπάρα ή τσιμπολογάς λαίμαργα ένα κομμάτι πίτσα. Το Rock ’n’ Roll επιμένει, αυθεντικό αλλά και ολόφρεσκο, να συντηρεί τον μύθο του στην αθηναϊκή διασκέδαση. 

Χαζεύω τον τεράστιο κόκκινο κατάλογο. Ναι, τα κλασικά μπέργκερ επιμένουν -σταθερή αξία-, όπως και η μους σοκολάτας με φεγεντίν και πραλίνα φουντουκιού. Ό,τι πρέπει για να ολοκληρωθεί ένα ‘80s revival.  

Την επιμέλεια της κουζίνας έχει αναλάβει ο σεφ Γιάννης Σολάκης. Αναγνωρίζεις τις μαγειρικές ιδέες του σε ένα πιάτο ταρτάρ τόνου με γιούζου γουασάμπι βινεγκρέτ ή σε ένα ριζότο με σολομό, φινόκιο, σπανάκι και μπρικ.

Πραγματικά το μενού φιλοδοξεί να απογειώσει την όρεξή σου. Πιάτα με ιταλικό ταμπεραμέντο, από πίτσα και πάστα μέχρι επιλογή από κρύο ή ζεστό καρπάτσιο αλλά και steaks που είναι black angus.  

Αρχή με ωραιότατη σαλάτα ρόκα με κατσικίσιο τυρί, ραντίτσιο, ψητές πιπεριές και κουκουνάρι που χάριζε τη διακριτική γεύση του, περιχυμένη με βινεγκρέτ μπαλσάμικο. Μου άρεσε και το κλασικό μοσχαρίσιο καρπάτσιο από αέρινες φέτες μοσχαριού, που έκανε ωραίο γάμο με την τραγανή ρόκα, τις φλοίδες παρμεζάνας, την καππαρίτσα και το λεμόνι.

Απόλυτα πετυχημένο ήρθε στο τραπέζι το ριζότο με άγρια μανιτάρια και τρούφα. Μια γευστική, γήινη προσέγγιση με τα αρώματα του πιάτου να σε στέλνουν ταξίδι στο δάσος μετά από βροχή. 

Η κλασική πίτσα Μαργαρίτα κατέφθασε λαχταριστή. Δοκιμάζω: η ζύμη λεπτή, αέρινη, η μοτσαρέλα, τα τοματίνια και ο ευωδιαστός βασιλικός σε κάθε μπουκιά σε στέλνουν στην πατρίδα της, τη Νάπολη.

Το μπέργκερ με το blue cheese είναι αυθεντικό, αληθινό. Έκρηξη κρεάτινης νοστιμιάς στον ουρανίσκο αλλά και πυροτέχνημα στις αναμνήσεις. Ναι, η γεύση είναι μνήμη, είναι ιστορία.

Το rib eye steak ήρθε ψημένο σωστά, με τους χυμούς του, κι από δίπλα οι κολασμένες τηγανητές πατάτες και η απαραίτητη γαλλίδα συνοδός, η σος μπεαρνέζ. Ευτυχώς που είχαν προηγηθεί τα άλλα πιάτα και είχαν τιθασεύσει την πείνα μας και μαζί την κανιβαλική βουλιμία να καταβροχθίσουμε το γευστικό κρέας. Πάντως, η συμποσιακή χαρά απαιτεί και παρέα, που δίνει τη δυνατότητα να μοιραστείς τις πολλές γεύσεις και τις καλές εντυπώσεις.  Αν θα ξαναπάω; Σαφώς, και με χαρά.