Αν είχα την οικονομική άνεση, θα άλλαζα πόλη κάθε μία εβδομάδα και θα έμενα σε δωμάτια ξενοδοχείων - ακριβά, φθηνά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό θα ήταν όνειρο ζωής! Να μην έκανα απολύτως τίποτα και να περιφερόμουν από πόλη σε πόλη κι από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Να μην είχα κανένα βιβλίο, cd, αρχείο, να γλίτωνα μια και καλή από τη χαρταδούρα. Μόνο μερικά ρούχα κι ένα σακίδιο στον ώμο.
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων υπάρχει πάντα κάποιος πίνακας ζωγραφικής, τον οποίο ποτέ κανένας δεν προσέχει. Μεγαλύτερο εικαστικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν το price list του μίνι μπαρ και το έντυπο με τα χρήσιμα τηλέφωνα.
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων η Χαλκίδα γίνεται Βερολίνο, η Λεμεσός Λίβανος και τα Τρίκαλα Φλωρεντία. Βοηθούν τα δορυφορικά κανάλια ZDF και RAI TRE που δεν ασχολούνται με την οικονομική κρίση, αλλά με την Κόζα Νόστρα και την παρασκευή της μοτσαρέλας. Και σαν έχεις οξυμένη φαντασία, μπορεί σε κάποιον απ' τους διαδρόμους να πετύχεις τον δανδή Leonard Cohen να κάνει καντάδα στη Janis Joplin έξω από το δωμάτιο της...
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων η τάξη κι η καθαριότητα επιβάλλονται. Δεν βρίσκεις σκουπίδια στα καλάθια, ούτε νερά στο μπάνιο. Ωστόσο, ποτέ δεν κοιμάμαι κάτω από τα σκεπάσματα σα να μη θέλω να χαλάσω την υπάρχουσα τάξη στον χώρο.
Στα δωμάτια των ξενοδοχείων το κάπνισμα απαγορεύεται. Για όλους εκτός από μένα. Όπως σήμερα που την πέρασα όλη μέρα στο δωμάτιο γράφοντας στο laptop δισκοκριτικές που εκκρεμούσαν και συνεντεύξεις που ήθελαν συμμάζεμα.
Αυτή η θέα όμως της παλιάς πόλης της Λεμεσού από το παράθυρο μου, μιλάμε, δεν παλεύεται!
