Πέρσι ο Γιώργος Παπανικολάου, γνωστός στο ίντερνετ με το ψευδώνυμο Skoumas, τράβηξε την προσοχή μας με τα δυο βραβεία που κέρδισε για την πρώτη του ταινία στο φεστιβάλ Accolade στην Καλιφόρνια. Πρόκειται για την ταινία «The Designer» μια ταινία που γυρίστηκε με μηδαμινό budget. Σήμερα ασχολείται με την παραγωγή βίντεο και γράφει σενάρια, έχοντας δημιουργήσει στα μέσα της χρονιάς την δική του εταιρεία. Τα πιο γνωστά του viral βίντεο είναι το εκπληκτικό «Χορεύω trance» και το Kagkoures. Πιστεύει στην ισορροπία, αγαπάει την φύση, τα ζώα και τα φυτά και θα τον βρείτε να περιπατεί ή να τρέχει σε ήσυχα μέρη της Άρτας παρέα με τα ακουστικά του. Το αγαπημένο του βιβλίο προέρχεται απο ένα συγγραφέα βραβευμένο με Νόμπελ το 1946:
Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε
Το αγαπημένο μου βιβλίο θα μπορούσα να πω ότι είναι το «Σιντάρτα» του Έρμαν Έσσε.
Η ιστορία ξεκινάει με το μικρό Σιντάρτα στο πατρικό του σπίτι να αναρωτιέται για το νόημα της προσευχής και της νηστείας. Αρχίζει να έχει απορίες για την ίδια του την ύπαρξη. Για τους λόγους για τους οποίους τον οδηγούν να ξυπνάει κάθε πρωί.
Ο πατέρας του προσπαθεί να τον συγκρατήσει αλλά μάταια. Είναι ένα παιχνίδι της φύσης η φυγή και η ανακάλυψη.
Στο πλευρό του ο φίλος του ο Γκοντίβα που αν και αδυνατεί να συλλάβει το όραμα του και την φιλοδοξία του μένει στο πλευρό του. Μαζί ταξιδεύουν και βιώνουν την πλήρη έλλειψη ηδονής, φιλοδοξίας, τροφής. Βλέπουν τους ανθρώπους απο μακριά σαν έρμαια των θέλω τους.
Φυσικά δεν τελειώνουν εκεί επιστρέφουν για να συναντήσουν σοφούς ανθρώπους από τους οποίους θα μάθουν αλλά και θα απορρίψουν. Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο κυρίως για τον λόγο του ότι εκεί που νομίζεις ότι τελείωσε και ότι βρέθηκε το νόημα της ζωής, αυτομάτως το απορρίπτει για κάτι άλλο.
Έτσι λοιπόν ο Σιντάρτα περνάει όλα τα στάδια της αναζήτησης του. Από την πλήρη νηστεία , έως τα αστάθμητα πλούτη, από την μοναξιά ,μέχρι την ηδονή, από το καθαρό μυαλό μέχρι τα άδυτα της φιλοδοξίας.
Φυσικά δεν θα πω περισσότερα για τους νέους αναγνώστες. Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να διδάσκετε στα σχολεία.
Ας δούμε μερικά αποσπάσματα:
«Είμαστε λοιπόν στο σωστό δρόμο, Γκοβίντα; Αποκτάμε γνώση; Πλησιάζουμε τη σωτηρία; Ή μήπως διαγράφουμε κύκλους - εμείς που πιστεύουμε ότι θα ξεφύγουμε απ' τον κύκλο της ζωής;" Ο Γκοβίντα είπε - Πολλά μάθαμε, Σιντάρτα, πολλά μένουν να μάθουμε. Δεν διαγράφουμε κύκλους, πηγαίνουμε προς τα πάνω, ο κύκλος είναι ένας έλικας, ανεβήκαμε κιόλας μερικά σκαλιά".
Βλέπουμε καθαρά εδώ ότι η ζωή είναι στην ουσία μια σπειροειδή κίνηση προς την ανέλιξη σε κάτι ανώτερο.
Προσωπικά, σαν Γιώργος, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν όρια σε αυτό τον κόσμο. Υπάρχουν κατ εμέ ατελείωτοι κύκλοι ο ένας μέσα στον άλλον που λειτουργούν αρμονικά ακόμα και όταν η αρμονία δεν μπορεί να φανεί με το μάτι της λογικής που ορίζει την μέρα μας
Είναι επίσης ένα βιβλίο στο οποίο βλέπουμε καθαρά την αναφορά προς «την μεγάλη ροή». Το ποτάμι αν θέλετε μέσα στο οποίο βρισκόμαστε.
Έχω σκεφτεί πολύ τον τελευταίο καιρό την έννοιας της λέξης «επιτυχία». Εσύ να κάθεσαι επί της τύχης σου, καθορίζοντας την πραγματικότητα σου. Της «αποτυχίας», όπου δέχεσαι την τύχη σου. Αλλά ανακάλυψα ή δημιούργησα μια καινούργια έννοια: Αυτή την συντυχίας. Η συντυχία βασίζεται στην ιδέα της παγκόσμιας ισορροπίας. Χρησιμοποιεί την χαλάρωση και την παρακολούθηση. Μιλάει άμεσα με την συνειδητότητα του κόσμου και πιστεύω σε ανώτερους ηθικούς νόμους. Είναι πολύ νωρίς να περιγράψω περισσότερα καθώς μόλις την βρήκα αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στο μέσο όλων.
Ένα ακόμα απόσπασμα θα είναι το:
«Τώρα μόνο καταλάβαινε ο Σιντάρτα γιατί είχε παλέψει τόσο μάταια με το Εγώ του όταν ήταν βραχμάνος, όταν ήταν ασκητής. Τον είχε εμποδίσει η υπερβολική γνώση, οι πολλοί ιεροί στόχοι, οι πολλοί κανόνες των θυσιών, οι υπερβολικές ταλαιπωρίες, οι πάμπολλες πράξεις και προσπάθειες! Ήταν γεμάτος υπεροψία, ήταν πάντα ο πιο έξυπνος, ο πιο δραστήριος, ένα βήμα πιο μπροστά απ' όλους τους άλλους, πάντα παντογνώστης, πάντα πνευματώδης, πάντα ιερέας ή σοφός. Σ' αυτή την ιεραρχία, σ' αυτή την υπεροψία, σ' αυτή την πνευματικότητα είχε τρυπώσει το Εγώ του, εκεί καθόταν σταθερά και μεγάλωνε, ενώ εκείνος νόμιζε πως το σκοτώνει με νηστείες και ασκήσεις.»
Όπου βλέπουμε καθαρά πόσες πολλές φορές ο ίδιος μας ο εαυτός μας προσπαθεί να μας ξεγελάσει ακόμα και μέσα από πράξεις λυτρωτικές.
Για τον επίλογο, σας προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το βιβλίο του οποίου το τέλος αν και στην αρχή με άφησε αδιάφορο, σύντομα άρχισα να το κατανοώ.
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Hermann Hesse:
*Περισσότερος Skoumas στην σελίδα του στο Facebook και στο youtube
Δείτε ακόμα: Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Παπανικολάου
σχόλια