Το πιγούνι πάνω από τη μπάρα του μονόζυγου για να είναι έγκυρη η επανάληψη, το ένα χέρι με την παλάμη προς τα μέσα, το άλλο να φαίνεται αριστερά και κάτω, να είναι ξεκάθαρο ότι κρατάει το τηλέφωνο σε θέση σέλφι, τσιγάρο σφηνωμένο σαν τοτέμ καταμεσής του άνετου χαμόγελού μου. Εγώ μ' ένα κορίτσι απροσδιορίστων λοιπών χαρακτηριστικών σε σκοτεινό μπαρ να έχουμε περάσει τα χέρια μας το ένα γύρω στο άλλο, χέρια που κρατάνε πολύχρωμα κοκτέιλ. Εγώ με το σκύλο μου ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Εγώ με σπορ σακάκι στη θέση του οδηγού ενός Μίνι Κούπερ.
Είμαι κι εγώ άλλος ένας γκατζετάκιας Μαλλαρμέ, ένας ακόμη χάι-τεκ Μποντλαίρ: κάθε σέλφι δεν είναι αυτό που είναι, είναι ένα σύμβολο κάποιου άλλου βαθύτερου πράγματος. Εκείνη στο μονόζυγο έχει σαν ερμηνευτικό σχόλιο: είμαι αθλητής, κάνω και τα τσιγαράκια μου. Εκείνη με το σκύλο: είμαι ευαίσθητος. Εκείνη με το γκομενάκι: πρέπει πραγματικά να την ερμηνεύσω;
Δεν ξέρω πια τι να απαντήσω. Οι καινούριοι μου φίλοι στις πλατφόρμες, τα καινούρια κορίτσια που ελπίζω να πηδήξω, όλοι το μόνο που βλέπουν για μένα είναι ο Επισκέπτης. Σε μια προσπάθεια να εξηγήσω τα ανεξήγητα, δηλώνω πως αυτός είμαι.
Χαϊδεύω απαλά την οθόνη του κινητού μου, επιθεωρώ τα μνημεία της ζωής μου των τελευταίων χρόνων, αγνοώ την απέραντη μοναξιά, τον υποσυνείδητο αυνανισμό που αντιστοιχεί σε κάθε επαΐοντα των σέλφι. Αυτή η συλλογή είναι η επικράτειά μου στη ζωή, είναι τα best of μου, κι όλα τους θα πρέπει να σημαίνουν κάτι, όλα τους φτιάχνουν αυτό το μοναδικό παζλ που κάνει το μοναδικό εμένα. Είμαι ο ήρωας της δικής μου ιστορίας, είμαι ο κύριος της ζωής μου, την κρατώ στα χέρια μου, τη φυλάω σε ένα μικρό τηλέφωνο.
Και ξαφνικά μεταξύ των μνημείων που έχω στήσει στον εαυτό μου, καταμεσής της αυτοκρατορίας μου, πετάγεται ένας ξένος. Ένα πρόσωπο που δεν είμαι εγώ, ένα πρόσωπο που δεν είναι κάποιος που ξέρω, μια φιγούρα που για άγνωστους λόγους υπάρχει στο χάρτη του βασιλείου μου. Δεν κοιτάει καν την κάμερα, τα χέρια του είναι και τα δυο ορατά στη φωτογραφία, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή –όσο απίστευτο κι αν είναι- την έχω τραβήξει εγώ! Ένα άσχημο πρόσωπο, αρετουσάριστο, ένα πλαδαρό σώμα, τα μαλλιά αχτένιστα, ούτε υποψία χαμόγελου, ούτε υποψία σκηνοθεσίας, ένα φόντο αδιάφορο σαν την Ελβετία σε παγκόσμιο πόλεμο.
Ψάχνω όλες μου τις φωτογραφίες, ο Επισκέπτης δεν υπάρχει πουθενά. Ανατρέχω στα προφίλ όλων μου των φίλων στο Φέισμπουκ, τίποτα. Ανατρέχω σε όλες μου τις δημοσιεύσεις, ψάχνω το φάντασμα που στοιχειώνει την επικράτειά μου, δε τον βρίσκω πουθενά. Στέλνω σε όλους μου τους γνωστούς τη φωτογραφία, δε θυμίζει τίποτα σε κανέναν. Ο Επισκέπτης είναι στη μνήμη του τηλεφώνου μου, ενοχλητικός σαν το μπιζέλι κάτω απ' το στρώμα: κανείς δε θα του έδινε σημασία, παρά μόνο μια γνήσια πριγκίπισσα. Κοιτάζω την ημερομηνία που τραβήχτηκε η φωτογραφία, μια ημερομηνία χωρίς κάτι ξεχωριστό. Μια ώρα χωρίς κάτι ξεχωριστό. Κι όμως για κάποιο λόγο, επέλεξα να τη συσχετίσω με αυτό τον άνθρωπο, επέλεξα να απαθανατίσω αυτόν αντί για μένα, με κάποιο τρόπο για μια στιγμή αυτός ο άνθρωπος υπήρξε ο πρωταγωνιστής της ίδιας μου της ζωής.
Σε μια κίνηση απελπισίας, τον βάζω προφίλ στη σελίδα μου στο Φέισμπουκ, περιμένω κάποιος να με ρωτήσει: μα καλά, γιατί έβαλες φόντο τον τάδε, κι έτσι να μάθω τ' όνομά του. Σβήνω όλες τις φωτογραφίες μου από το Ίνσταγκραμ, τις πάλαι ποτέ –δε μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι- φωτογραφίες που μου εξασφάλισαν χιλιάδες ακόλουθους, και ανεβάζω μόνο αυτόν. Περιμένω κάποιος απ' τη cyber κουστωδία μου να τον αναγνωρίσει. Κάνω φύλλο και φτερό κάθε ιντερνετική πλατφόρμα που συνδέομαι αναζητώντας τον Επισκέπτη, δε φαίνεται να βρίσκεται πουθενά. Το ενοχλητικό μπιζέλι κάτω από το στρώμα, στο οποίο μόνο εγώ δίνω σημασία.
Περνά καιρός, και όλοι με ρωτούν για ποιο λόγο υπάρχει αυτός ο τύπος στη σελίδα μου. Δεν ξέρω πια τι να απαντήσω. Οι καινούριοι μου φίλοι στις πλατφόρμες, τα καινούρια κορίτσια που ελπίζω να πηδήξω, όλοι το μόνο που βλέπουν για μένα είναι ο Επισκέπτης. Σε μια προσπάθεια να εξηγήσω τα ανεξήγητα, δηλώνω πως αυτός είμαι. Πώς να εξηγήσω αυτό που μου συνέβη χωρίς να με περάσουν για τρελό;
Πάνε μήνες που έχω να βγάλω σέλφι. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ πια, το μόνο που έχω στο νου μου είναι να εντοπίσω τον Επισκέπτη. Δεν έχω χρόνο να στήνω μνημεία όταν η ίδια μου η αυτοκρατορία έχει έναν προδότη στο εσωτερικό της. Στο δρόμο, στη δουλειά, στα μαγαζιά, παντού ψάχνω να βρω το πρόσωπο που μ' έχει στοιχειώσει.
Αφού δε βγάζω πια σέλφι, έχω αρχίσει να αλλάζω και συνήθειες. Για ποιο λόγο να πηγαίνω πια γυμναστήριο; Αφού και όμορφος να είμαι, αν δε το καταγράψω δε θα υπάρχει κανείς να το θυμάται. Έχω αρχίσει να κρεμάω, έχω πάρει κιλά, είμαι ακούρευτος, είμαι πιο άσχημος από ποτέ, αλλά δεν πειράζει, ο πόλεμος φέρνει φθορά στα βασίλεια, κι εγώ είμαι σε πόλεμο, πρέπει να ξετρυπώσω τον Επισκέπτη. Έτσι δε λένε, ότι οι πόλεμοι πια συμβαίνουν με τα πατήματα κουμπιών;
Δεν είμαι πια αυτός που ήμουν: στην προσπάθειά μου να τον εντοπίσω έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι όπως πιστεύω ότι θα συμπεριφέρεται αυτός. Άρχισα να διαβάζω βιβλία –έτσι έμαθα το Μαλλαρμέ και το Μποντλαίρ- γιατί τέτοιοι τύποι διαβάζουν βιβλία. Ενημερώνομαι, αυτή τη φορά διαβάζω τις πραγματικές ειδήσεις. Γράφτηκα Ρώσικα –ο Επισκέπτης μοιάζει λίγο αριστερός με τα στραβά του τσουλούφια και το ζιβάγκο του, ίσως τον συναντούσα σε κάποιο φροντιστήριο.
Το χειρότερο είναι ότι δε μπορώ να επιστρέψω στην παλιά ζωή μου. Δεν έχω πια ό,τι χρειάζεται για να την υποστηρίξω. Ωστόσο είναι πιο απλά τα πράγματα όταν ζεις σαν τον Επισκέπτη. Αποφεύγω να βγαίνω στις φωτογραφίες των άλλων, χρησιμοποιώ το κινητό μου πια ως τηλέφωνο.
Μια μέρα ένα κορίτσι με το οποίο μιλούσα στο Φείσμπουκ μου είπε ότι της θύμιζα κάποιον πρώην της. Ίσως να ήταν ο Επισκέπτης. Κανόνισα να βγω μαζί της, να γνωριστούμε από κοντά. Βγήκαμε.
-Δεν περίμενα να μοιάζεις τόσο πολύ με τη φωτογραφία σου, μου είπε. Όλοι τις ρετουσάρουν λίγο.
Πάνος Λυκουργιάς
σχόλια