Υπάρχουν κάποιες στιγμές που το κοντέρ του χρόνου σβήνει. Και αισθάνεσαι να χάνεσαι στην αιωνιότητα της στιγμής. Τη στιγμή εκείνη απλά ξεχειλίζει η ύπαρξή σου από τα στενά όρια του σώματός σου. Συγκίνηση μπροστά στη ματαιότητα αλλά και στο πόσο υπέροχα πλάσματα είμαστε που καθημερινά φλερτάρουμε με τις συμπληγάδες αυτής της ματαιότητας, καταλήγοντας τραυματισμένοι, μα νικητές. Καταλήγουμε πληγωμένοι, κουκκίδες στο χαώδες αυτό άπειρο, όντα που ονειρευόμαστε και αναζητάμε την αγάπη να γεμίσει αυτό το πτωτικό κενό μέσα μας. Μια τέτοια στιγμή έζησα όταν εκεί που διάβαζα, άκουσα τον ηθοποιό του Χατζιδάκι σε ερμηνεία Δημήτρη Χορν. Και ταξίδεψα πίσω στον χρόνο, τότε που για κάτι λιγότερο από δεκαετία ασχολιόμουν με τις τέχνες, συμπεριλαμβανομένης και του θεάτρου. Και τότε, όποτε άκουγα τον «ηθοποιό», το μυαλό μου, ίσως ακόμα προσκολλημένο σε μια άγουρη νεότητα, συνέδεε το τραγούδι του Χατζιδάκι αποκλειστικά με το δύσκολο του συγκεκριμένου επαγγέλματος.
Τώρα που το ξανάκουσα όμως, πάγωσα, χαμογέλασα και έκλαψα από αγάπη. Είμαι στη φάση εκείνη της ζωής μου που όσα κάποτε απλά τα συνειδητοποιούσα και τα αντιλαμβανόμουν, παρότι κάποτε μιλούσε το εγώ μου, τώρα τα βιώνω. Νιώθω όλη κι όλη μια καρδιά. Κι έτσι νοηματοδότησα εντελώς διαφορετικά όλο το τραγούδι.
Πλέον το να είσαι άνθρωπος με ψυχή να γεμίζει το πολλές φορές μηχανικό σώμα σου είναι σπάνιο. Κι όταν είσαι άνθρωπος γίνεσαι φως και για τους άλλους, καθώς η ύπαρξή σου φωτίζει τα δικά τους μπλεγμένα μονοπάτια, σε μια εποχή που τα αγαθά είναι μετρήσιμα. Η συσχέτισή μας όμως αυτή περιέχει καημό, πίκρες, στεναγμούς, πείνα. Οι καρδιές μας πεινούν. Και τι να φας όμως; Γυρνάμε από δω κι από κει χωρίς σκοπό. Κι έτσι γυρνώντας, καταλήγουμε μόνοι σαν καλαμιές, να προσπαθούμε να συμφιλιώσουμε το μαύρο και το άσπρο πουλί της ύπαρξής μας. Και αυτή πλέον είναι η έκκλησή μας στους αγαπημένους μας. «Έλα στο φως. Παίζω θα δεις». Έλα στο φως να παίξουμε. Έλα στο φως να παίξουμε γιατί εγώ μόλις βγήκα από το σκοτάδι και δεν αντέχω να ξαναμπώ πάνω που κατάφερα να πείσω τους δαίμονές μου ότι είμαι με το μέρος τους. Και ξέρω ότι τους έχω λείψει. Έλα στο φως να παίξουμε, γιατί το σκοτάδι δεν αντέχεται, αγάπη μου. Και η δική σου κόλαση είναι τόσο φωτεινή που έχεις χάσει πια τον δρόμο.
σχόλια