Καθώς παρακολουθούσα την στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη μου δημιουργήθηκαν ανάμεικτα συναισθήματα. Στους περισσότερους, όμως, τα συναισθήματα ήταν μόνο θετικά και ο ενθουσιασμός τους ήταν ολοφάνερος. Γιατί;
Βλέποντας την παρέλαση το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν ένας ενθουσιασμός. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου τέτοια τρομακτικά όπλα από κοντά. Τα τανκς περνούσαν και έτριζε ο δρόμος. Το ένιωθες στα πόδια σου. Η εικόνα όλων αυτών των όπλων με εξέπληξε στην αρχή.
Μετά, όμως, τα συναισθήματά μου άρχισαν να μεταβάλλονται. Σκεφτόμουν πως όλα αυτά που βλέπω έχουν σκοπό να σκοτώσουν. Έβλεπα και τους γύρω μου να χειροκροτούν ενθουσιασμένοι και απορούσα «πώς γίνεται να θαυμάζουν τόσο πολύ αυτές τις μηχανές που σκορπούν το θάνατο;». «Είναι όλοι τους τόσο πολεμοχαρείς;» σκεφτόμουν και μου χάλασε για λίγο η διάθεση.
Σίγουρα δεν είναι όλοι πολεμοχαρείς. Μόνο κάποιοι από αυτούς. Αλλά αυτή η «αγάπη» για τα όπλα νομίζω πως είναι κάτι το ανησυχητικό. Γιατί να εκφράζεται η αγάπη για την πατρίδα με επίδειξη όπλων; Μια δασκάλα μου έλεγε στο δημοτικό «οι Έλληνες όλα τα χρόνια ασχολούνταν με τα γράμματα, ενώ οι Τούρκοι με τα όπλα». Οι εικόνες που είδα στην παρέλαση, πάντως, μου δημιούργησαν άλλη εντύπωση.
