Αυτό συμβαίνει - κι ας το δεχθούμε: ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και αυτά που σχεδιάζει να κάνει, απ' ό,τι όλα δείχνουν θα είναι μια καταστροφή απόλυτων αριθμών για τον πλανήτη (και τους κατοίκους του, φυσικά). Συγκεκριμένα, όλες οι ευαίσθητες ισορροπίες και η σημαντική πρόοδος που παγκοσμίως έγινε στο θέμα της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας τα προηγούμενα οκτώ χρόνια κυριολεκτικά τινάζονται στον αέρα.
Ο Τραμπ ήταν κάτι περισσότερο από σαφής σε ό,τι αφορά τα περιβαλλοντικά του σχέδια. Μπορεί τα περισσότερα ΜΜΕ να επέλεξαν να μην ασχοληθούν με το θέμα, να μην τον ρώτησαν ποτέ στα debates που προηγήθηκαν, να μη θέλησαν ποτέ να αποσύρουν την προσοχή τους από την υπόθεση των e-mails της Χίλαρι Κλίντον, όμως, τώρα θα πρέπει να διερωτηθούν τι σημαίνει για το θέμα της κλιματικής αλλαγής η εκλογή του Τραμπ σ' αυτό το αξίωμα.
Για τον ίδιο, η κλιματική αλλαγή, όπως άλλωστε έχει δηλώσει δεν είναι τίποτα περισσότερο από... hoax. Το έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι θέλει να καταργήσει όλους τους σημαντικούς κανονισμούς που με κόπο επέβαλε ο Μπαράκ Ομπάμα για τη δραστική μείωση των εκπομπών ρύπου διοξειδίου του άνθρακα στην Αμερική, και φυσικά αυτό σημαίνει και καταστροφή του σχεδίου "Clean Power" του απερχόμενου Προέδρου. Με τους Ρεπουμπλικανούς να ελέγχουν πλέον το Κογκρέσο, εύκολα πλέον περνάει νομοσχέδιο που θα αποτρέπει την Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας να ασκήσει το έργο της περί ελέγχων εκπομπής ρύπων. Για την ακρίβεια ο Τραμπ δεν έχει κρύψει ότι δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ξεφορτωθεί οριστικά την Υπηρεσία.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να ανακόψει εντελώς την πορεία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στις ΗΠΑ ή το κίνημα που θέλει την κατάργηση της καύσης άνθρακα. Αυτά, κατά πάσα πιθανότητα ξεφεύγουν από τον έλεγχο του. Όμως, οι προτάσεις του είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε άνευ προηγουμένου περιβαλλοντικές καταστροφές - και εκπομπές ρύπων.
"Αυτό που κάνουν είναι ντροπή", είχε δηλώσει πριν από λίγο καιρό και για να ξαναγυρίσουμε στο Κογκρέσο, αυτό σημαίνει ότι κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να καταργήσει κάθε κανονισμό που αφορά την περιβαλλοντική μόλυνση τόσο από εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, όσο και από υδράργυρο, αιθαλομίχλη, τέφρα άνθρακα και πολλά ακόμη.
Ο Τραμπ έχει δηλώσει επίσης ότι θέλει να εξαλείψει τα κόστη σε περί καθαρής ενέργειας επενδύσεις, δηλαδή, σε όλο το φάσμα που αφορά επενδύσεις σε ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα, προσπάθεια για είσοδο της Αμερικής στο φάσμα της ηλεκτροκίνητης αυτοκίνησης... Και φυσικά έχει δηλώσει ότι θέλει να βγάλει τις ΗΠΑ από την συμφωνία των Παρισίων για το κλίμα. Εν ολίγοις, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Θεωρητικά -και επισήμως- οι ΗΠΑ για 4 χρόνια δεν μπορούν να αποσυρθούν απ' όλα αυτά, αλλά πρακτικά η ηγεσία του Τραμπ μπορεί να αγνοήσει όλες αυτές τις συμφωνίες).
Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν ο Τραμπ αποφασίσει να χαράξει τον δικό του, καταστροφικό για το περιβάλλον δρόμο, αγνοώντας συμφωνίες και συνέπειες; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να ανακόψει εντελώς την πορεία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στις ΗΠΑ ή το κίνημα που θέλει την κατάργηση της καύσης άνθρακα. Αυτά, κατά πάσα πιθανότητα ξεφεύγουν από τον έλεγχο του. Όμως, οι προτάσεις του είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε άνευ προηγουμένου περιβαλλοντικές καταστροφές - και εκπομπές ρύπων. Σύμφωνα με το κέντρο ερευνών Lux πιθανολογείται ότι με τον Τραμπ στην Προεδρία οι Αμερικανοί έχουν να αναμένουν σε περίπου 3,4 δις τόνων CO2 εν συγκρίσει με τις εκπομπές ρύπων που προέβλεπε το Κέντρο Ερευνών και βάσει της πολιτικής που πρότεινε η Κλίντον.
Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, οι συνέπειες περιγράφονται ως τρομακτικές.
Κατά την διάρκεια των προηγούμενων 8 ετών, η διακυβέρνηση Ομπάμα είχε χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή κανονιστική ρύθμιση, προκειμένου να πιέσει αποτελεσματικά για τη μείωση των εκπομπών ρύπων διοξειδίου του άνθρακα. Ομοίως, ο Μπαράκ Ομπάμα είχε επιχειρήσει να πιέσει χώρες όπως η Κίνα να δεσμευθούν στο πλαίσιο μίας παγκόσμιας κλιματικής συμφωνίας, βάσει της οποίας κάθε χώρα οικειοθελώς θα μείωνε τις εκπομπές ρύπων. Τα αποτελέσματα των στόχων θα επιβλέπονταν από τα Ηνωμένα Έθνη, μέσω τακτικών συναντήσεων σε επίπεδο κρατών και θα ανανεωνόταν ο στόχος για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το συγκεκριμένο σχέδιο εισήλθε σε φάση υλοποίησης πέρσι τον Δεκέμβριο, μέσω της Διεθνούς Συμφωνίας για το Κλίμα στο Παρίσι. Η συμφωνία των Παρισίων εγκρίθηκε σε λογικά πλαίσια και με στόχο να αποφευχθεί το επικίνδυνο σενάριο της ανόδου της θερμοκρασίας του πλανήτη περισσότερο από 2 βαθμούς Κελσίου. Σε κάθε περίπτωση ήταν ένα ελπιδοφόρο πρώτο βήμα, που σε πλαίσιο συνεργασίας και σχετικών διπλωματικών πιέσεων έθετε όλες τις χώρες προ των ευθυνών τους. Για την ακρίβεια, ήταν κάτι πάνω στο οποίο ήθελε να επενδύσει η Κλίντον και παρά το ότι δεν εγγυάτο την οριστική εξάλειψη του κινδύνου, ωστόσο ήταν το πρώτο σχέδιο που ιστορικά έθετε στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα της κλιματικής αλλαγής.
Τώρα, όμως, είναι μια συμφωνία που πεθαίνει... Αν ο Τραμπ ζητήσει την εξαίρεση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία των Παρισίων, αρχίζει μία φθίνουσα πορεία για το όλο εγχείρημα και δημιουργεί προηγούμενο για δεύτερες σκέψεις από την πλευρά της Κίνας και της Ινδίας. Αν οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών δουν την πιο πλούσια και ισχυρή χώρα να κάνει κάτι τέτοιο, επιβραδύνεται εν γένει η πρόοδος της συγκεκριμένης Συμφωνίας. Γιατί να μην ανέβει το όριο από τους 2 στους 4 βαθμούς Κελσίου;
Και μετά, πρόκειται για αποφάσεις το αποτέλεσμα των οποίων απηχεί στο μακρινό μέλλον και θα επηρεάσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Χωρίς σαφείς περιορισμούς, οι οποίοι θα γίνονται σεβαστοί, οι πάγοι της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας θα συνεχίζουν να λιώνουν, με όλες τις μη αναστρέψιμες συνέπειες που επισύρουν. Για γενιές επί γενεών.
Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα για τον πλανήτη και από τη στιγμή που θεωρείται βέβαιο ότι ο Τραμπ θα ακυρώσει οποιοδήποτε βήμα έγινε προς την κατεύθυνση της σωτηρίας του; Ίσως, ναι, λόγω της πολιτικής που εφαρμόζεται από συγκεκριμένες Πολιτείες:
- Όπως η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη που εξακολουθούν να εφαρμόζουν τη δική τους φιλόδοξη πολιτική για το κλίμα, με την ελπίδα ότι κι άλλες πολιτείες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα τους. Και μόνο το γεγονός ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αποτελούν τη φθηνότερη λύση, ίσως, επιτρέψει μία ανεξάρτητη δυναμική, ακόμη και χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησης.
- Την ίδια στιγμή, περιβαλλοντικοί ακτιβιστές εξακολουθούν να πιέζουν για ανάληψη δράσης σε τοπικό επίπεδο, ακριβώς όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της θητείας του Τζορτζ Μπους, μπλοκάροντας το μεγάλο σχέδιο του για εκτεταμένη χρήσης καύσης άνθρακα. Είναι πιθανό η πολιτική του Τραμπ να εκθρέψει τη νέα γενιά ακτιβιστών για την κλιματική αλλαγή, που θα βρουν νέους, πιο παραγωγικούς τρόπους για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Κατά τον ίδιο τρόπο, ίσως αυτή η αδιαλλαξία του Τραμπ απέναντι σ' αυτό το θέμα να κινητοποιήσει παγκοσμίως πολίτες εναντίον του, δημιουργώντας ένα νέο πλαίσιο - εν γένει- αντιμετώπισης των απειλών που εκτοξεύει εναντίον του πλανήτη.
Με στοιχεία από το Vox
