Κι όταν η νύχτα αναπόφευκτα έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνιση της, την βρήκε σε ένα άδειο δωμάτιο με αναμνήσεις, θολά όνειρα και καλοκαιρινές προσδοκίες. Να περιπλανιέται ανάμεσα στο »θέλω» και το »πράττω». Το τραπέζι γεμάτο με στίχους απ΄ τα βράδια που δεν ξημέρωναν και στο τασάκι αποτσίγαρα από λεπτά που το μέσα της ημέρωναν. Στο δωμάτιο μια λεπτή αόρατη διαχωριστική γραμμή που ήταν τόσο δύσκολο να περάσει. Όση δύναμη κι αν είχε πάντα την κρατούσε κάτι πίσω.. ήταν το αίσθημα αυτοπροστασίας που την διακατείχε, μια απροσπέλαστη ρωγμή που τις νύχτες μετατρεπόταν σε πληγή. Ήταν μόνη και το ήξερε κι αυτά που τη φώτιζαν τις στιγμές ήταν η ελπίδα της, η θέληση της και το ότι πίστευε σ" εκείνη...
Ταλαιπωρημένη, σκυθρωπή έψαχνε μανιωδώς μέσα στην τόση ασάφεια των λέξεων και κυνικότητα ανθρώπους με βλέμματα, ματιές που ομολογούν την αλήθεια. Της άρεσε τόσο να γοητεύεται από την αλήθεια και τις ατόφιες ψυχές που δεν φοβούνται τίποτα γιατί δεν έχουν τίποτα να κρύψουν. Ήταν δύσκολη και μάταιη αυτή η αναζήτηση. Ολονών οι ζωές ήταν κατασκευασμένες ,ήταν τόσο υπέρμετρα φιλόδοξες που δεν χωρούσε πολύ απ΄ αυτή. Η ελπίδα της έλεγε μην τα παρατάς, η θέληση της έλεγε προχώρα κι εκείνη περίμενε πως η κάθε επόμενη μέρα θα την ανταμείψει για την υπομονή της φέρνοντας στην ψυχή της δώρα.
Μια νύχτα ήταν όπως πολλές... βγήκε στο μπαλκόνι βουρκωμένη, σε λίγο αντίκριζε την αυγή, οι δρόμοι έρημοι μόνο η ησυχία περπατούσε ανέμελη... σήκωσε το κεφάλι της, είχε μόλις ανατείλει και τότε συλλογίστηκε το πόσο άξιζε που έμεινε ξάγρυπνη μέσα στην κοσμοπολίτικη ανυπαρξία για να λάβει ένα δώρο, το ηλιοβασίλεμα λοιπόν την καλημέρισε και τη γέμισε τόση δύναμη για το αύριο που πια δεν χρειαζόταν κανέναν...
Μια φωνή της σιγοψιθύρισε »Όταν δεν έχεις κανένα, θυμήσου πως εσύ είσαι η δύναμη σου»
της χάρισε ένα χαμόγελο ο ίδιος της ο εαυτός
και τότε ναι μπορούσε να καλπάσει
κάνοντας βήματα εμπρός . . .
σχόλια