Ο χρόνος δικαίωσε την Rosetta

Ο χρόνος δικαίωσε την Rosetta Facebook Twitter
1

 

Ο χρόνος δικαίωσε την Rosetta Facebook Twitter

Όταν κυκλοφόρησε η «Rosetta» το 1999 στην χώρα μας πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Το φιλμ των αδερφών Dardenne βγήκε μια χρονιά που η προσοχή του κόσμου ήταν στραμμένη στις νευρώσεις των πλουσίων του «American Beauty» και στις μεταφυσικές ανησυχίες της «Έκτης Αίσθησης». Ο αγώνας για την αναζήτηση εργασίας ενός 18χρονου κοριτσιού που μένει με την αλκοολική μητέρα του σε τροχόσπιτο φάνταζε τότε ένα φιλμ για λίγους.

Την είχα δει τυχαία πριν αρκετά χρόνια στην κρατική τηλεόραση και μου είχε φανεί κάπως «εξωτική». Μια ταινία που αφορά μια άλλη κοινωνία, άλλους ανθρώπους, σίγουρα όχι την κοινωνία και τους ανθρώπους που γνωρίζω.

Έπρεπε να την ξαναδώ πριν μερικές μέρες για να μου αποκαλυφθεί το μεγαλείο αυτού του φιλμ, για να κατανοήσω την οδύσσεια αυτού του κοριτσιού. Το συνεχές τρέξιμο της Rosetta είναι ο ίδιος καθημερινός αγώνας χιλιάδων ανέργων του σήμερα. Η φράση «Θέλω μια κανονική ζωή. Θέλω να είμαι σαν εσάς» γίνεται η φωνή αυτών που αισθάνονται άνεργοι και αποκομμένοι από την κοινωνία. Ακόμα και το τροχόσπιτο όπου μένει δεν μας κάνει εντύπωση. Μιλάμε για την σημερινή κοινωνία που έχει συνηθίσει πια την εικόνα των ανθρώπων που βρίσκονται πεταμένοι στο δρόμο.

Το φιλμ διαθέτει μια εκπληκτική σκηνή κορύφωσης. Την σκηνή στην λίμνη όπου ο φίλος της Rosetta βουλιάζει και εκείνη για λίγο μένει ακίνητη χωρίς να κάνει τίποτα. Αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα όπου ο φακός καταγράφει το βλέμμα της και το ηθικό δίλλημα που την απασχολεί: Να τον σώσω ή να σωθώ; Η ζωή του ή η ζωή μου;

H Rosetta είναι ένας νέος άνθρωπος του σήμερα. Ένας άνθρωπος που επιδίδεται καθημερινά σε έναν αγώνα ανεύρεσης εργασίας. Υπάρχει άραγε χώρος για ηθικά διλλήματα όταν τίθεται ζήτημα επιβίωσης; Η Rosetta λίγο πριν το τέλος απαντάει στην ερώτηση με ένα «Ναι» και η κάπως αστεία σκηνή του φιλμ, όπου σπάει ένα βραστό αυγό στο κεφάλι της μας κάνει να την συμπονέσουμε ακόμα περισσότερο. Ένας άνεργος άνθρωπος που προσπαθεί να βρει δουλειά και δεν τα καταφέρνει γιατί νομίζει ότι φταίει το «ξερό του το κεφάλι».

Η δημιουργία των αδερφών Dardenne είναι ένα φιλμ που αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για όσους δεν την έχουν ήδη δώσει.

Trailer:

 

Ολόκληρο το φιλμ με αγγλικούς υπότιτλους:

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
To εντυπωσιακό είναι ότι πέρασε απαρατήρητη μια ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα εκείνης της χρονιάς και η ηθοποιός το βραβείο καλύτερου γυναικείου ρόλου. Σίγουρα δεν ήταν μια εύπεπτη ταινία. Εντούτοις δεν ήταν και βαριά κουλτούρα. Και τα θέματα που πραγματεύονταν και το χρώμα και ο χώρος και οι άνθρωποι έπρεπε να μας είναι πιο οικεία. Είναι εντυπωσιακό πόσο περισσότερο είμαστε εθισμένοι στην αμερικάνικη κουλτούρα, παρά στην δική μας την ευρωπαϊκή. Αυτή είναι μια μεγάλη πολιτιστική 'υπεροχή' των Αμερικάνων πάνω στον υπόλοιπο πλανήτη.