«… τα πάντα είναι παροδικά και χάνονται σε απλά συμβεβηκότα και τροποποιήσεις»

Ανάβεις τσιγάρο. Πίνεις μια γουλιά ουίσκι. Πασχίζεις να χωθείς στη σχισμή ανάμεσα στο Είναι και το Μηδέν, να υπάρξεις εντός της Μεγάλης Υπάρξεως και στις μεθορίους πάντα, να σταθείς στο όριο του Είναι και του Χρόνου, να αποκτήσεις συνείδηση, να κατακτήσεις υπόσταση, να γίνεις κάτι ουσιώδες, να βγεις απ’ τον πολτό, να βγεις από το Τίποτα που νιώθεις εφιαλτικά να σε περιβάλλει, διότι οι συγκρούσεις από τότε ήδη, από το χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα, από το χίλια εννιακόσια εβδομήντα εφτά, και πάει λέγοντας, δεν είναι εσωτερικές υποθέσεις, όχι, δεν είναι εντός σου, οι συγκρούσεις, αλλά είναι εξωτερικές υποθέσεις, οι συγκρούσεις, είναι έξωθεν ιστορίες και πιέσεις στις ποιήσεις τις έσωθεν, εσύ ανάβεις τσιγάρο, εσύ πίνεις το ουίσκι σου (ναι, ξέρω, σύμφωνοι, το ουίσκι του πατέρα σου, και όχι, όχι ακόμη τέλος πάντων, το δικό σου το ουίσκι), κοιτάς ελάσματα και σίδερα και λαμαρίνες στον ουρανό, πασχίζεις να χωθείς στη σχισμή ανάμεσα στο Είναι και στο Μηδέν, και παρατάσσεις τις στρατιές σου, τα όσα αρχίζουν να σε συνέχουν, τα όσα αποφασίζεις να σε συνέχουν από του νυν και έως του αιώνος, that means adolescence, old sport, κι άλλο νόημα δεν έχει: ποιοι οι φίλοι, ποιοι οι εχθροί, αφενός, και έξω είναι ο εχθρός και όχι εντός, αφετέρου.

Όλα εξωτερικά, τα ενάντια. Στο έξω είναι ο εχθρός, κι όχι στο μέσα. Οδυσσέα Γεωργίου, μπορεί να μην ήσουνα παιδί-θαύμα, μπορεί να μην ήσουν καν παιδί-τραύμα, αλλά είχες συλλάβει αν μη τι άλλο το κόλπο όλο από τη Μεταπολίτευση και δώθε, από το τέλος της λελογισμένης αθωότητας και δώθε, από την αρχή της εφηβείας και δώθε: έξω ο εχθρός, έξω είναι ο εχθρός. Οι φίλιες δυνάμεις, εντός. Πιο απλά: δεν τσακωνόμαστε με τον εαυτό μας. Ή, στη γλώσσα του Marcel Duchamp: «Δεν έχω να σας πω περισσότερα. Δεν έχω τύψεις».

Άκου τη φράση: «… τα πάντα είναι παροδικά και χάνονται σε απλά συμβεβηκότα και τροποποιήσεις». Postmodern, τριακόσια χρόνια, τρεις αιώνες πριν από τις αναμείξεις των πάντων με τα πάντα, πριν από τις modifications και τις metagraphies και τα détournements, πριν από το Ανακάτωμα του Αρχείου, πριν από το Αέναο Κολλάζ, πριν από την αποφασισμένη επιμονή στο Εφήμερο και στο Παροδικό και στη Στιγμή και στην Κατάσταση, πριν από τη Διαλεκτική της Διάρκειας (που δεν είναι παρά θριαμβευτική επικύρωση της διάρκειας της διαλεκτικής – ειπώθηκε: «Με τη διαλεκτική διευθετούνται τα πάντα» ), τριακόσια χρόνια πριν από το νυν, λοιπόν, ο μέγας  Gottfried Wilhelm von Leibniz το είχε πει: «… τα πάντα είναι παροδικά και χάνονται σε απλά συμβεβηκότα και τροποποιήσεις».

Θυμήσου, Οδυσσέα Γεωργίου, θυμήσου τώρα αυτά που αρνιόσουν από τότε να ξεχάσεις. À bas le sommaire, vive l'éphémère, ήταν το σύνθημα. Και, πολύ μα πολύ μα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, ήταν η υπογραφή: Jeunesse Marxiste Pessimiste. Θυμήσου, Οδυσσέα Γεωργίου, θυμήσου. Και πιάσε να δουλεύεις πάλι την ιστορία με τις αντινομίες, τις αντιξοότητες, τις αντιφάσεις.

Όλα εξωτερικά, τα ενάντια. Όλα τα μέσα, τα μύχια, τα εντός, φίλια και εναρμονισμένα.

Tu dis que l’époque est de plus en plus morte. Mais : oui et non. Il nous semble, à beaucoup de signes, que des forces vivantes commencent à se chercher, à surgir derrière les décors officiels (gauche ou droite, cour ou jardin) du lamentable théâtre de l’époque. C’est encore à jouer./ You say that this era is more and more dead. But: yes and no. It seems to us, from many signs, that the living forces are beginning to look for each other, behind the official decors (Left or Right, court or garden) of the lamentable theatre of the era. It is all still to be played out. [Απρίλιος του 1963].

Όλα παίζονται, πάει να πει. Από τότε, από τον Απρίλιο του 1963, αλλά και πιο πριν, αλλά και πιο μετά, όλα παίζονται.

Συνεχίζεται. Αύριο: Παρέες / Παρίες