Οι καλύτερες σκηνές του Αλ Πατσίνο στο Serpico είναι οι σκηνές της εσωτερικής κούρασης. Οι στιγμές που συνειδητοποιεί ότι αυτός που κάνει το σωστό μέσα σε ένα σύστημα βρίσκει όλους τους διεφθαρμένους απέναντι του. Ο καλός αστυνομικός που δεν χρηματίζεται και ακούει να του λένε ότι χαλάει την πιάτσα. Και εκείνος προσπαθεί από κάπου να πιαστεί και ακόμα και ο δικός του άνθρωπος, η κοπέλα του, του λέει μέσω ενός παραμυθού: « Κουράστηκα. Ώρα να τα πάρεις και εσύ για να ηρεμήσεις και να ηρεμήσουμε». Και εκείνος αρνείται να προδώσει τις αρχές του και μπαίνει ξανά και ξανά σε ένα φαύλο κύκλο με μοναδικό οδηγό την συνείδηση του.
Αν και το φιλμ βασίζεται σε πραγματική ιστορία, στην ιστορία του αστυνομικού Francesco Vincent Serpico, βλέποντας την σήμερα καταλαβαίνεις ότι είναι μια ταινία που δεν έχει να κάνει μόνο με την αστυνομία και την διαφθορά στους κόλπους της. Είναι ένα φιλμ για όλους αυτούς που παλεύουν να κάνουν το σωστό και τρώνε τα μούτρα τους μέσα σε αυτό που ονομάζουμε «σύστημα».
Είναι ένα φιλμ για την βία που ασκείται στις μονάδες που διαφέρουν από τους πολλούς. Για το πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις εντάξει απέναντι στον εαυτό σου μέσα σε κάτι που σαπίζει μέρα με τη μέρα. Δεν έχει σημασία αν βρισκόμαστε στο Μπρούκλιν του 1973 ή στην Αθήνα του 2014. Η αίσθηση ότι το καλό είναι δυσκολότερο και σπανιότερο από το κακό είναι ολοφάνερη.
Αξίζει τελικά; Ο Francesco Vincent Serpico σήμερα είναι 77 ετών. Έχει χάσει την ακοή του από το αριστερό αυτί και έχει συχνούς πονοκεφάλους από τον πυροβολισμό που είχε δεχτεί στο κεφάλι. Ζει σε μια καλύβα μόνος του βαθιά στο δάσος της Νέας Υόρκης. Το 2010 ήταν η μοναδική φορά που μίλησε σε Έλληνα δημοσιογράφο. Στον Γιάννη Παπαδόπουλο για τον Ταχυδρόμο. Φαίνεται ότι ο Serpico δεν έχει μετανιώσει για όσα έκανε. Μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη εδώ. Γράφει ανάμεσα σε άλλα:
“Αν η ζωή του ακολουθούσε τα πρότυπα του Χόλιγουντ ο Σέρπικο θα ήταν σήμερα ήρωας. Δεν θα ζούσε σε μια ξεχασμένη καλύβα συντροφιά με τις αναμνήσεις του. Αντί για επιβράβευση ο Σέρπικο έλαβε από τους περισσότερους συναδέλφους του μίσος και περιφρόνηση. Το σήμα του ντετέκτιβ που τόσο πολύ ήθελε δεν του το παρέδωσαν στο νοσοκομείο όπως δείχνει η ταινία. Του το έδωσε ένας κλητήρας στα αρχηγεία της αστυνομίας, σα να του πασάρει ένα πακέτο τσιγάρα.”
Το Χόλιγουντ δεν αντέχει την αλήθεια ακόμα και αν έχει να κάνει με πραγματικές ιστορίες. Ένα ψέμα που λειαίνει τις γωνίες της πραγματικότητας καταναλώνεται ευκολότερα.
Σκηνή απο την ταινία:
To soundtrack της ταινίας:
σχόλια