θέλω να φταίω * Από τη Γλυκερία Μπασδέκη

 Kαθαρή πιά~~~

Πρώτη φορά έφταιξα όταν άφησα τον πάπα Ιννοκέντιο να πνιγεί στη σούπα του. Moυ άρεσε κι είπα να το κάνω σύστημα. Εγώ γνώρισα τη δεσποινίδα Κορνταί στον κύριο Μαρά κι εγώ έπεισα τον Πέρυ Κόμο να τραγουδήσει τη Glendora. Πολύ δε θέλει ο άνθρωπος – δε μου'φτανε να φταίω όταν έφταιγα, αποφάσισα να φταίω κι όταν δεν φταίω. Αν δεν είχα υπάρξει, ο Αλτουσέρ δε θα 'πνιγε τη συμβία του κι η Νico δεν θα 'πεφτε απ' το ποδήλατο. Ο Βαν Γκογκ δε θα 'κοβε τo αυτί του κι ο Ελύτης δε θα 'παιρνε το Νόμπελ. Η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη θα δικηγορούσε στο Λασίθι κι η Κλειώ Δενάρδου θα ήταν η πρώτη ελληνίδα πρωθυπουργός. Η Ζερμαίν Μπρετόν θα είχε ανακηρυχθεί παμψηφεί Μις Γαλλία κι όλες οι γυναίκες θα είχαν μέση κλεψύδρας. Αν δεν είχα βάλει το χεράκι μου, η Παναγία των Παρισίων θα ήταν σχολείο φουτουριστικού φωτοδυναμισμού και η Λουλού Μεταξά θα είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση στο πόδι του μπαμπά της. Η Επίδαυρος θα φιλοξενούσε φεστιβάλ ακαριαίου έρωτα και τορπιλισμού κι η Νατάσσα Παζαίτη θα ήταν βρεφονηπιοκόμος. Η Κάτια Κολιτσοπούλου θα είχε κερδίσει τον επίζηλο τίτλο της Σταρ Ελλάς κι όλες οι γυναίκες θα είχαν κωνικά στήθη.

Τα χωράφια θα ήταν εύφορα,οι λεωφόροι μπλε

κι οι άνδρες ρεβόλβερ.

(Δεν είμαι ούτε η πιο έξυπνη, ούτε η πιο γενναία, ούτε η πιο έντιμη κοπέλα που ξέρω. Αν περνούσε απ' το χέρι μου θα με μαστίγωνα σκληρά, θα με κούρευα γουλί, θα με άλειφα με πίσσα, θα με έφτυνα, θα με πετροβολούσα, θα με περιέφερα προς διαπόμπευση στους κεντρικούς δρόμους και στις λεωφόρους και στην αγορά και στον ιππόδρομο του Παλαιού Φαλήρου. Το πλήθος θα με χτυπούσε στο κεφάλι με ρόπαλα, θα με τρυπούσε με μυτερά ραβδιά, θα έβριζε τη μανούλα μου, ουρλιάζοντας έξαλλα ''Σταυρωθήτω! Τυφλωθήτω!''. Φυσικά, ούτε κιχ δε θα 'βγαζα – θα ήμουν άξια της τιμωρίας μου, αφού δεν υπήρχε περίπτωση να μην φταίω για ότι κι αν μου καταμαρτυρούσαν.)

Αν το σύμπαν δεν με είχε συμπεριλάβει στο σχέδιο του, ο Μπαλζάκ δεν θα έπινε τόσους πολλούς καφέδες κι ο Τουλούζ-Λωτρέκ θα ήταν πενήντα πόντους ψηλότερος. Η Κυψέλη θα είχε οδό νησιών Τόνγκα κι ο Γιώργος Μακρής δεν θα φλέρταρε με τα ύψη. Αν δεν είχα χώσει το δαχτυλάκι μου, ο Αλέξης Ακριθάκης θα έπαιζε ακόμη με τα παιχνίδια του κι ο Αλέξης Δαμιανός θα γύριζε ακόμη ταινίες. Η Εύα Μπράουν θα είχε παντρευτεί τον νεαρό λογιστή που τη φλέρταρε κι η Λένι Ρίφενσταλ θα διέπρεπε στη video art. Καμμιά μαιμού δε θα 'βαζε στο μάτι τον ωραίο Αλέξανδρο κι η Ασπασία Μάνου θα του σιδέρωνε τα πουκάμισα. O Νίκυ Γιάκοβλεφ θα είχε αναλάβει το υπουργείο Αμύνης κι η Μαίρη Λω θα είχε εκλεγεί Γυναίκα της Ευρώπης. Το υμενοπαρθένιο του Εμπειρίκου θα είχε λάβει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας κι ο Αλέξης Τραϊανός θα ήταν ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας στο νέο αεροδρόμιο των Σπάτων. Αν δεν είχα σκάσει μύτη, η΄Ηντιθ Σίτγουελ θα είχε ανακαλύψει το πανκ κι όλες οι γυναίκες θα είχαν αιδοία γλαδιόλας. Ο Βενιζέλος δεν θα είχε παντρευτεί την΄Ελενα Σκυλίτση κι η΄Ανδρος θα λεγότανε Υδρούσα.

Οι κήποι θα ήταν κρεμαστοί, οι χελώνες ξύπνιες και οι θηλές υπερευαίσθητες.

(Αν ανήκε στη δικαιοδοσία μου, η λαϊκή αντίδραση θα ξεσπούσε επιθετικά και απροκάλυπτα. Θα με έραβαν σε σάκο γεμάτο κόμπρες και θα μ' έριχναν στη λίμνη του Μαραθώνα. Θα μ' έστηναν σχοινόδετη και γυμνή μπροστά σε μια τεράστια φωτιά και θα με έσπρωχναν στις φλόγες. Θα με κούρευαν και θα μ' έκλειναν σε μοναστήρι. Θα μου στερέωναν γύρω-γύρω στις κνήμες ξυλόβεργες και θα τις τύλιγαν σφιχτά με σχοινιά. Ο δήμιος μ' ένα σφυρί θα έμπηγε στα κενά μικρές σφήνες που θα 'καναν τους πόνους αφόρητους. Θα τσάκιζαν τις αρθρώσεις μου και θα μ' έριχναν στον τροχό. Θα στήνονταν εξέδρες αμφιθρεατρικά για ν' απολαύσουν τα πλήθη το μακάβριο θέαμα. Εγώ δεν θα 'βγαζα ούτε μιλιά – έτσι κι αλλιώς θα έφταιγα.)

Αν δεν είχα σκάσει μύτη, ο εθνικός μας ύμνος θα είχε στίχους Διονυσίου Σολωμού και μουσική Ερίκ Σατί. Ο Τζαρά δεν θα 'πεφτε στα χέρια του Φράνκο και οι γυναίκες θα επέλεγαν το επάγγελμα της δακτυλογράφου. Η Βόρειος 'Ηπειρος θα ήταν Ελληνική, το ίδιο και ο κόλπος του Μεξικού. Το Λατινοελληνικό λεξικό του Στέφανου Κουμανούδη θα ξεπερνούσε σε πωλήσεις την Δημουλίδου κι ο΄Εκτωρ Κακναβάτος θα ήταν υπερνομάρχης. Οι κοπέλλες του σχολείου θα αγαπούσαν το κέντημα και οι μητέρες τους θα είχαν ώμους σαμπάνιας. Το Ζάππειο θα ήταν ενυδρείο και το Μέγαρο Μουσικής θα φιλοξενούσε δις εβδομαδιαίως τη Στέλλα Γκρέκα. Ο Ταύρον Πάουερ θα ήταν ο ωραιότερος΄Ελληνας και ο Γιάννης Χρήστου δεν θα οδηγούσε τόσο γρήγορα. Ο Φίλιππος Βλάχος θα τύπωνε ακόμη κι ο Ευγένιος Αρανίτσης θα έβρισκε επιτέλους την ιδανική γραμματέα. Οι αδελφοί Κοέν θα ήταν περισσότεροι και οι αδελφοί Κατσάμπα λιγότεροι. Χωρίς την ένοχη ανάμιξή μου, ο Γιώργος Μύρτσος θα ήταν ακόμη τερματοφύλακας του Ολυμπιακού κι η ''Λάμψη'' θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Σάντανς. Η Τζόυς Μανσούρ θα ήταν η ομορφότερη Ελληνίδα κι οι γυναίκες θα είχαν μάτια σαβάννας.

Οι φίλοι θα ήταν φίλοι, οι χαρταετοί χαρταετοί

και το ουίσκι ουίσκυ.

(Αυτοβούλως θα έθετα τον εαυτό μου στη δικαιοδοσία του όχλου. Ο δήμιος θα φρόντιζε για την παράταση της αγωνίας μου. Θα μου φορούσε δηλητηριασμένο χιτώνα, θα διέταζε πεινασμένους μολοσσούς να χυμήξουν καταπάνω μου. Θα με μαστίγωναν στο πρόσωπο, στην κοιλιά και στα πόδια. Θα με σιγόψηναν σε καζάνι με λάδι. Θα με έσερναν επί ασπαλάθων και θα μ' έχτιζαν μέχρι το λαιμό. Θα έκοβαν με τανάλια κομμάτια και θα 'χυναν λειωμένο μέταλλο πάνω στις πληγές. Θα με λιθοβολούσαν και θα μ' έκλειναν στο σάκο με τις γάτες. Τα πλήθη θα επευφημούσαν και θα έψαλλαν τους Χαιρετισμούς. Η καρτερία μου θα έγραφε ιστορία – όταν ξέρεις ότι φταις δεν υπάρχουν περιθώρια για ικεσίες. ).

Πρώτη φορά έφταιξα κάτι αιώνες πριν. Μου άρεσε κι είπα να το κάνω σύστημα. ΄Εκτοτε εξακολουθώ να κυκλοφορώ ως παρατυπία του ορθολογισμού ή ως προλεγόμενο σε κάθε μελλοντική μεταφυσική.-