{να 'ξερα πάντοτε τι σκέφτεσαι, πού πας
γιατί όσο κανείς, εσύ μ'αρέσεις}
Προσπαθώ να βρω τρίο που μ' αρέσουν. Σίγουρα το Tρίο Μπελκάντο. Ακόμη πιο σίγουρα το Τρίο Βάμπαρη. Ελαφρά τρίο, πέρα απ'τη βαρύτητα. Τρίο που υμνούν κρινοδάχτυλα και γαζίες. Με κοστούμια συρ μεζύρ και την Πλάκα στην καρδιά. Αστικά πανάλαφρα τρίο που μισούν οι ακτιβιστές και λατρεύουν οι αχαμπάριαστοι.
Τρίο Κιτάρα, Τρίο Μπριλάντε -έκτακτα όλα! Καθηλωμένα σε μεσοπολεμικές βεβαιότητες. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Τρίο-ουτοπίες. Τέτοια ψάχνω παραμονή Μεγαλοβδομάδας, ενώ γυαλίζονται τα καρφιά.
Ακούω χαμπανέρες, μπούκι μπούκι, ρούμπες. Δακρύζω σε ρυθμούς τάγκο. Ψάχνω φωτογραφίες ανθρώπων που λεγόταν Σωσός Ιωαννίδης, Ζοζέφ Κορίνθιος, Λεό Ραπίτης, Νίκυ Γιάκοβλεφ. Ψάχνω μελωδίες ενός παράλληλου σύμπαντος όπου η θλίψη κι ο στεναγμός σήμαινε ότι η άπονη βρήκε άλλον κι εσύ έμεινες ο συνθέτης-παγωτό. Ψάχνω θαμώνες κοσμικών κέντρων σ' έναν κόσμο χωρίς κέντρο βάρους.
-Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται
