Βράδυ Τετάρτης και εγώ είμαι σπίτι μου ακούγοντας " έφυγες και εσύ, με βροχή που δεν στεγνώνει, με πληγή που δεν μπαλώνει..." .Παντελίδης. Και να σκεφτείς ποτέ δεν ήμουν φαν του ελαφρολαϊκού και γενικότερα αυτού του είδους μουσικής. Άρχιζα να ακούω πέρυσι όταν, σαν παιδί και εγώ, είχα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Την πρώτη μεγάλη, πολύ μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Εντάξει στη ζωή είναι όλα, καλή παρέα, χρόνος, θάλασσα και ήλιος τα μυστικά για να την ξεπεράσω ( ντάξει και λίγο ελαφρο-βαρύ λαϊκό). Με τον καιρό καλυτέρεψα, έβαλα τον εαυτό μου πιο πάνω από την ατέρμονη ελπίδα και προσμονή του "να γυρίσει". Γιατί όσο και να το θέλουμε κάποια πράγματα απλά δεν είναι για να γίνουν, αποκάλεσέ το συγκυρίες, timing ή όπως αλλιώς θες. Εγώ το λέω "άνθρωποι". Δύσκολο να βρεις αυτόν που θα ταιριάξεις, που θα σε κάνει καλύτερο και ακόμα πιο δύσκολο να το καταλάβεις και να τον εκτιμήσεις όταν δεν είναι πια αργά. Μα θεωρώ ότι το πιο δύσκολο από όλα είναι να προσπαθήσεις για κάτι, να μην το αφήσεις με την πρώτη δυσκολία. Όσο πιο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, τόσο πιο έντονο πρέπει να είναι το πείσμα και η επιμονή για καλυτέρευση όχι εγκατάλειψη. Και σας μιλώ τώρα, έναν χρόνο μετά από τότε, που ήρθε και η δεύτερη ερωτική απογοήτευση. Αμάν βρε κούκλα μου θα μου πείτε, μήπως κάνεις κάτι εσύ λάθος; Κοιτάχτε, δεν ξέρω, ίσως! Εγώ ήθελα να προσπαθήσω, ήθελα να το παλέψω, δεν είμαι αυτή που φεύγει και τα παρατάει. Βλέπετε υπάρχουν εκεί έξω ακόμα άτομα στο σύννεφο του ρομαντισμού τους που πιστεύουν στον μεγάλο έρωτα, στον υγιή και στον ωραίο και επειδή ακριβώς δεν τα παρατάω καλά να είμαστε και θα ρθει! Για όλους και όλες! Κ.
σχόλια