Μικρός όλο έφτιαχνα σπιτάκια, ονειρευόμουν δεντρόσπιτα... Είχα φαίνεται την ανάγκη της απομόνωσης και της απόλυτης ηρεμίας, στοιχεία που μέσα στο σπίτι μου απουσίαζαν εντελώς. Έπαιρνα λοιπόν διάφορες κούτες είτε από τα σκουπίδια είτε από καινούρια πράγματα που αγοράζαμε για το σπίτι μας και δημιουργούσα με αυτές χάρτινα καταφύγια, μικρά σπιτάκια, χώρους αποκλειστικά για μένα, κρυμμένους από τα αδιάκριτα βλέμματα. Η διάρκεια ζωής αυτών των πρώτων προσωπικών μου χώρων ήταν πολύ μικρή. Την επόμενη συνήθως μέρα είχαν πεταχτεί στα σκουπίδια από κάποια μέλη της οικογένειάς μου. Προφανώς θεωρούσαν όλη αυτή τη συμπεριφορά μου αφύσικη.
Κάποια στιγμή ο παππούς μου, που πάντα μας βοηθά, κάθισε ένα πρωινό στο εργαστήριό του και μου έφτιαξε ένα ξύλινο σπιτάκι. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη! Θυμάμαι ότι το έβαλα στην αυλή και αμέσως άρχισα να το γεμίζω με διάφορα μικροαντικείμενα... Μέχρι και κουρτίνες του έφτιαξα, τόσο χρυσοχέρης ήμουν! Από την πρώτη στιγμή το συγκεκριμένο σπιτάκι δεν άρεσε σε κάποιους από την οικογένειά μου: μερικούς τους εμπόδιζε να ποτίζουν, άλλους τους ενοχλούσε αισθητικά... Η διάρκεια ζωής και αυτού του σπιτιού ήταν μονάχα 4 μέρες. Οι γονείς μου χρησιμοποίησαν τη δικαιολογία ότι ο δήμαρχος έδωσε εντολή να μην έχουμε σπιτάκια στις αυλές μας και το απομάκρυναν. (Χριστέ μου, πώς το κατέβασα αμάσητο τότε αυτό;)
Τα χρόνια περνούσαν και εγώ μετά μανίας αναζητούσα το επόμενο καταφύγιό μου. Το σπίτι μας στον τελευταίο όροφο έχει έναν πολύ μικρό χώρο που ουσιαστικά είναι ο προθάλαμος για να βγει κάποιος στην ταράτσα. Αυτός ήταν ο επόμενος προσωπικός μου χώρος, το εργαστήριό μου, όπως τότε το αποκαλούσα. Μάζεψα χάρτινες κούτες και από αυτές έφτιαξα τα έπιπλά μου(βιβλιοθήκες, πόρτες κτλ). Παράλληλα, τοποθέτησα στα γύρω παράθυρα κούτες, ώστε να μη φαίνομαι από το δρόμο. Το συγκεκριμένο καταφύγιο ήταν το αγαπημένο μου! Επίσης, ήταν το καταφύγιο που είχε το μεγαλύτερο χρόνο ζωής από όλα τα προηγούμενα, όμως και αυτό κάποια στιγμή καταστράφηκε.
Θυμάμαι πως ήταν Σάββατο απόγευμα και εγώ γυρνούσα από την πλατεία όπου είχα πάει να παίξω με διάφορα παιδιά της γειτονιάς, όπως κάναμε συνήθως, σε αντίθεση με τα παιδιά σήμερα που έχουν μονίμως ένα κινητό στο χέρι. Γυρνούσα λοιπόν βιαστικός σπίτι μου γιατί ήξερα ότι περιμέναμε κάποιους οικογενειακούς φίλους με τα παιδιά τους. Λίγο πριν φτάσω είδα αυτά τα παιδιά να κουβαλούν κάτι κούτες και να τις πετάνε στα σκουπίδια. Μέσα σε αυτά αναγνώρισα και την κουρτίνα από το καταφύγιό μου. Αμέσως τα ρώτησα να μάθω τι συμβαίνει και αυτά απάντησαν ότι ο αδελφός μου τους είχε δώσει εντολή να καθαρίσουν τον προθάλαμο της ταράτσας από τα σκουπίδια. Έτρεξα γρήγορα στον μπαμπά μου να του το πω και αυτός υποστήριξε ότι δεν είχε ιδέα για το γεγονός. Στον μπαμπά μου βέβαια ποτέ δεν άρεσε να με βλέπει να αποσύρομαι εκεί και να χορεύω. Μετά ήρθε ο αδελφός μου και είπε ότι αυτός είχε δώσει την εντολή, γιατί τα καταφύγια είναι μαλακίες και σκουπίδια. Δεν θυμάμαι να ξέσπασα εκείνη τη μέρα και μάλλον δεν ξέσπασα γιατί παίξαμε ωραία παιχνίδια με αυτά τα παιδιά και μάλλον το αίσθημα της χαράς που ένιωσα σκέπασε αυτό της λύπης για το καταφύγιο.
Και κάπου έτσι τελείωσε η ιστορία με τα χάρτινα καταφύγια, μιας και δεν μου είχαν αφήσει άλλη επιλογή...
Ο προσωπικός μου χώρος έγινε πια το δωμάτιό μου, το όποιο μοιραζόμουν με τον αδελφό μου. Οι συνθήκες συνύπαρξης στον ίδιο χώρο ήταν πολύ δύσκολες, γιατί οι ώρες μας δεν μπορούσαν να συγχρονιστούν με τίποτα. Ο αδελφός μου είχε περίεργα ωράρια στη δουλειά του με αποτέλεσμα όταν έπρεπε να κοιμηθεί πολύ νωρίς, εγώ έβγαινα από το δωμάτιο και περίμενα στην κουζίνα να περάσει η ώρα. Ούτε τηλεόραση δεν μπορούσα να δω γιατί τον ενοχλούσε το φως. Πολλές φορές βέβαια μιλούσε στο τηλέφωνο μέχρι τα ξημερώματα αδιαφορώντας για το εάν εγώ δίπλα προσπαθούσα να κοιμηθώ. Η κατάσταση ήταν αφόρητη!
Κάποια στιγμή μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα να φτιάξω έναν δικό μου χώρο μου στον πρώτο όροφο, όπου μένουν ο παππούς και η γιαγιά. Αρχικά, συμφώνησα με τους γονείς μου να μεταφέρω μόνο τον υπολογιστή εκεί και να κατεβαίνω να παίζω. Σταδιακά άρχισα να μεταφέρω και τα προσωπικά μου αντικείμενα. Στο τέλος, κατέβασα και το κρεβάτι και να που είχα πάλι το δικό μου προσωπικό χώρο!
Πλέον έχω εγκατασταθεί στο σπίτι των παππούδων μου και έχω το ελεύθερο να κάνω ο τι θέλω στο δωμάτιο. Εδώ, από την πρώτη στιγμή αισθάνομαι ηρεμία και χαρά. Σιγά σιγά άρχισα να τα βρίσκω και με τον εαυτό μου, κοινωνικοποιήθηκα αρκετά, άρχισα να βγαίνω για σινεμά, φαγητό, βόλτες κλπ. Στο δωμάτιο αυτό χρωστάω πολλά! Έκανα επιτέλους πράξη αυτό που ονειρευόμουν από μικρό παιδί. Μεγαλώνοντας, έχω στόχο να ανεξαρτητοποιηθώ, όσο και αν η εποχή δεν μας βοηθάει. Το σίγουρο είναι ότι έχω όλο το χρόνο μπροστά μου για να φτιάξω το μελλοντικό μου πλάνο. Πλέον έχω το δικό μου καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορώ και ονειρεύομαι!
σχόλια