Δεν το είχα διαβάσει ποτέ. Δεν είχα κατορθώσει να το βρω στην Θεσσαλονίκη εκείνη την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου του 2005, όταν εξαντλήθηκε με το που βγήκε, και παρακάλεσα απλώς στον Ιανό να μου κρατήσουν το επόμενο τεύχος. Έκτοτε δεν έχασα κανένα.
Ασχολούμενος με την ιστορία της LifO τις προηγούμενες μέρες, έψαχνα μανιωδώς το πρώτο, εμβληματικό πια, εξώφυλλο με το φιλί και δεν το έβρισκα ονλάιν σε καλές διαστάσεις. Μέχρι που το βρήκα εδώ, στο ίδιο μας το σάιτ, μαζί με κάτι ακόμα καλύτερο: ολόκληρο το πρώτο τεύχος. Δεν ξέρω από πότε έχει συμβεί αυτό το υπέροχο πράγμα, πάντως πλέον ΟΛΑ τα τεύχη της LifO βρίσκονται ψηφιοποιημένα σ' αυτό το λινκ, και έτσι μπόρεσα να κατεβάσω, να αποθηκεύσω και να διαβάσω επιτέλους το μόνο τεύχος που δεν είχα διαβάσει ποτέ.
Υπήρχε μόνο ως θρύλος στο μυαλό μου, εξαιτίας όσων είχα ακούσει κατά καιρούς -για τα πολλά λάθη, τα κεφαλαία Κ που έλειπαν από κάθε σελίδα- και περιέργως κρατιέται πολύ καλύτερα απ' ό,τι θα περίμενα. Κι ένιωσα περίπου όπως και με τα παλιά τεύχη του 01 που καθόμουν δεκαετίες αργότερα και τα διάβαζα, ρουφώντας τις πληροφορίες και μαθαίνοντας (κατόπιν εορτής) πράγματα.
Να μερικά μικροπράγματα που μου τράβηξαν την προσοχή:
1) «Ήδη είπα πολλά - κι έχω μεγάλο στόμα. Θα δείξει»
Έγραφε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο πρώτο editorial δίπλα στη λίστα με τους τότε συνεργάτες (πολλοί είναι και τωρινοί): «Είχα πάρει την απόφαση ότι δεν θα βγάλω άλλο περιοδικό. Δεν έβγαινε η πασιέντσα - κυριολεκτικά. Ο τρόπος που δουλεύουν τα media στην Ελλάδα δεν μ' αρέσει. Ίσως να 'μαι κι εγώ ελαττωματικός». «Το free-press με απελευθέρωσε. Όπως θα απελευθερώσει πολλούς στο μέλλον. Δεν χρειάζονται τερατώδη ποσά, δεν έχεις το άγχος της πλαδαρής εμπορικότητας, δεν χρειάζεσαι εξαρτήσεις και μεσάζοντες. Ασκείς την πρώτη και κύρια αρετή της δουλειάς σου: μιλάς θαρρετά. Kαι μοιράζεσαι τζάμπα. Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε (...) Ήδη είπα πολλά - κι έχω μεγάλο στόμα. Θα δείξει (...)»
Και έδειξε. Δεν ξέρω αν ούτε ο ίδιος (που μέχρι τότε είχε δημιουργήσει έντυπα μοναδικά αλλά θνησιγενή) περίμενε ότι 12 χρόνια αργότερα η LifO θα ήταν ακόμα εδώ και τόσο δυνατή.
2) Τσίου
Ο Δημήτρης Πολιτάκης γράφει εκτός των άλλων για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που έγινε τον Νοέμβριο του '05:
*Σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ο πρώην πρόεδρος του θεσμού, Θόδωρος Αγγελόπουλος, έμπαινε ξαφνικά στο μυαλό του νυν Γιώργου Χωραφά (ο οποίος στα "ξένα" γράφεται Chorafacce) που σε όλη τη διάρκεια υπήρξε ένας αεικίνητος και πανταχού παρών ανιματέρ και δεν έχανε ευκαιρία να ποζάρει με γκόμενες στο πλάι του σαν τον Kωνσταντάρα.
*Οι προσκεκλημένοι "δεινόσαυροι" του Φεστιβάλ Βιτόριο Στοράρο και Ντιν Ταβουλάρις αλλά και ο κατά καιρούς μέντορας και των δύο, Φράνσις Φορντ Kόπολα, ήταν από τις πιο συμπαθείς παρουσίες του Φεστιβάλ ασχέτως του αδιαμφισβήτητου κύρους. Ο Kόπολα, μάλιστα, μετά τη δημόσια συνομιλία με δημοσιογράφους στο Μακεδονικό Μουσείο, ζήτησε να μείνουν μαζί του όσοι κινηματογραφιστές το επιθυμούσαν προκειμένου να συζητήσουν για την πορεία του σινεμά, τις προκλήσεις της τεχνολογίας κ.λπ... Έτσι κι έγινε, μόνο που από την εκδήλωση απουσίαζε επιδεικτικά το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων σκηνοθετών. Αυτό είναι που λέμε "σε σνομπάρουμε γιατί μας κομπλάρεις". Πιο χαρακτηριστική νεοελληνική συμπεριφορά από αυτή δε γίνεται.
Η Σοφία Kόπολα επίσης φαινόταν μια χαρά, απολύτως ευδιάθετη και ευγενής, ενώ ο αδελφός της Ρόμαν έμοιαζε κάπως "καραβοτσακισμένος" και spaced...
*Η ταινία Τσίου του Μάκη Παπαδημητράτου ήταν το ελληνικό σουξέ του Φεστιβάλ (μόνο και μόνο για τον αυθεντικό νεανικό λόγο) και θα γίνει το ίδιο και στην Αθήνα, αν δεν της την πέσουν τίποτε εισαγγελείς για "διάδοση της κουλτούρας των ναρκωτικών" και τέτοιες αηδίες...
*"Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι μια αίθουσα όπου παίζουν την ταινία σου, κόβουν πολλά εισιτήρια, μαζεύουν λεφτά κι εσένα δεν σου δίνουν τίποτα". Τυπική "γεια σας" δήλωση από τον Νίκο Νικολαΐδη, ο οποίος προφανώς τραγουδάει ακόμα.
*Με αφορμή την τιμητική εκδήλωση για τον αείμνηστο Χρήστο Βακαλόπουλο και το βιβλίο με κείμενά του που μόλις κυκλοφόρησε πήγε να εκδηλωθεί και μια ενδιαφέρουσα μικροκόντρα μεταξύ των ομιλητών του πάνελ Ηλία Kανέλλη και Νίκου Ξυδάκη περί "ελληνοφροσύνης", νεορθόδοξων αναζητήσεων κ.λπ., αλλά η περίσταση δεν ήταν προφανώς η κατάλληλη.
*Στο ίδιο πάνελ συμμετείχε και η Όλια Λαζαρίδου, η οποία ήταν από τα τιμώμενα πρόσωπα του Φεστιβάλ, όπως και ο Άρης Ρέτσος, ο οποίος όμως δεν ήρθε ποτέ, ενισχύοντας έτσι το μυστήριο γύρω από το όνομά του και την παρούσα κατάστασή του.
[2017: Ο Chorraface θα έμενε μια ολόκληρη πενταετία Πρόεδρος (2005-2010), ο Αγγελόπουλος θα πέθαινε στις 24 Ιανουαρίου 2012 γυρίζοντας ταινία ενώ ο Νίκος Νικολαϊδης είχε ήδη πεθάνει απ' το 2007, η τέλεια ταινία "Τσίου" ευτυχώς δεν απαγορεύτηκε ποτέ και πουθενά, ο Ηλίας Κανέλλης θα τσακωνόταν σήμερα πολύ πιο άγρια με τον Νίκο Ξυδάκη που έκτοτε πολιτεύτηκε και έγινε και υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Άρης Ρέτσος συνεχίζει να παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο.
Πάντως στις 1.12.2010, δηλαδή ακριβώς πέντε χρόνια μετά το πρώτο τεύχος, επιτέλους μας μίλησε, στο τεύχος #227.]
3. Η συγγραφέας Μαρία Μήτσορα λέει
"Τόσα χρόνια έχω την αίσθηση ότι σκόρπισα τα δώρα μου. Το γράψιμο, την ομορφιά μου (ήμουν ωραία!). Ένιωσα ότι κάτι χάλασα αδίκως. Kαι είπα να 'ας χαρούμε λοιπόν'. Όμως κι αυτό είναι τρομερή ευθύνη!"
4. Τζαμί στην Αθήνα;
Από το ομότιτλο άρθρο γνώμης: «Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν έχει αντίρρηση. Οι πολιτικοί διστάζουν. Ο Σταύρος Θεοδωράκης πιστεύει ότι οι μουσουλμάνοι θα προσκυνούν για πολύ ακόμα το θεό τους στα υπόγεια.»
(Σωστά πίστευε. Οι πολιτικοί έχουν φύγει κι άλλοι ήρθαν στη θέση τους, ο Χριστόδουλος έχει πεθάνει, 12 χρόνια έχουν περάσει, αλλά τζαμί ακόμα δεν έγινε στην Αθήνα. Η πιο πρόσφατη είδηση που διάβασα σχετικά λέει «Ως το τέλος του Απριλίου του 2017 θα είναι έτοιμο το τζαμί στον Βοτανικό». Έχουμε Μάιο.)
5. O Κωστής Παπαγιώργης για τους εγωπαθείς και υστερικούς ποδοσφαιριστές
Από το «Μπουκέτα και Κλωτσιές στη Χλόη», το πρώτο άρθρο του διανοητή, που θα παρέμενε συνεργάτης της LifO απ' το πρώτο τεύχος μέχρι και το θάνατό του τον Μάρτιο του 2014:
«ΟΤΑΝ Α(Κ)ΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟ ΞΥΛΟ ΣΤΙΣ προπονήσεις, για μπουκέτα και κλοτσιές που ανταλλάσσονται μεταξύ αστέρων που φοράνε την ίδια φανέλα, δεν τρέχει τίποτα. Ούτε οσμή σκανδάλου. Το γεγονός είναι συνηθισμένο. Οι οπαδοί, με την ψεύτρα τους συνείδηση, θέτουν επί τάπητος το μέγα ζήτημα: είναι δυνατόν; Μέλη της ίδιας οικογένειας και να γρονθοκοπούνται; Η αλήθεια είναι απλή: μπορεί να δίνουμε ηθική υπόσταση στους ποδοσφαιριστές, να τους θεωρούμε καθολικευμένες προσωπικότητες, αλλά εμπράκτως πρόκειται για εγωπαθή και υστερικά άτομα. Πρώτα η πάρτη τους και μετά όλα τα υπόλοιπα. Το γυαλισμένο ή βαμμένο μαλλί, η σαρκοφάνελα με το γραμμένο σύνθημα που θα αποκαλύψουν, άμα τη επιτεύξει του γκολ, τους ενδιαφέρει περισσότερο από την τύχη της ομάδας. (...)»
6. Αθηναϊκά ζητήματα του 2005
Τότε το χρήμα έρρεε ακόμα άφθονο, Δήμαρχος ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη και τα μαγαζιά άνοιγαν το ένα μετά το άλλο αντί να κλείνουν.
Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος έγραφε στο πρώτο του Urban Lab: Για την πρώτη αθηναϊκή FNAC που μόλις είχε ανοίξει, για τον Ιανό που θα άνοιγε σύντομα στη Σταδίου, για το Zonars που θα ξανάνοιγε αλλά με άλλο όνομα, για το Αττικόν (που δεν είχε φυσικά καεί ακόμα), για τα Public του Συντάγματος που τότε δεν ξέραμε καν ότι θα γίνουν Public.
Μια, σχεδόν, άλλη Αθήνα.
7. Τώρα ντελίβερι
Ο Μιχάλης Μιχαήλ, στα πρώτα Ημερολόγια Κουζίνας του, ονειρευόταν, ήδη πριν βγει το πρώτο τεύχος, πως κάποτε η LifO θα είχε κουζίνα στα γραφεία της...
8. Οι Cocorosie του Τάσου (Μ.Ηulot)
9. O Δημήτρης Πολιτάκης γράφει για Σινεμά:
Αν μου ζητούσαν μια φράση από την "Kαρδιά του Kτήνους"
για τη διαφημιστική καταχώριση στον Τύπο,
θα έλεγα: "Δεν είναι πολύ ωραία ταινία. Αλλά
εντάξει, βλέπεται".
10. Και -ανατροπή- ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος φέρεται να γράφει τη Μουσική Ατζέντα
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ο ίδιος ο Θοδωρής μου είπε πως δεν είχε γράψει τη μουσική ατζέντα και πώς δεν ξέρει πώς είχε μπει -λόγω τυπογραφικού λάθους προφανώς- το όνομά του εκεί. Ένα ακόμα χαριτωμένο τρίβια/λάθος του πρώτου τεύχους.
11. Gay & Lesbian
Στα εν λόγω Listings διαβάζουμε τα μαγαζιά που υπήρχαν τότε (κάποια επιζούν):
ALECO'S ISLAND / ALMODOBAR / ARROYO / BIG / BLUE TRAIN / ΓΡΑΝΑΖΙ / ΕΝΥΔΡΕΙΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ CAFE / FOU CLUB / GROUP THERAPY BAR / KAZARMA / KOUKLES / LAMDA / MAYO / NOIZ / PLAY MY MUSIC / ΡΑΓΕΣ SO BAR SO FOOD / SODADE / TROLL
+ διαφήμιση:
[+] Βonus
Και κείμενο του Μιχαήλ Μαρμαρινού
Και βιντεοπαιχνίδια απ' τον Γιώργο Κορρέ
Και δεκάδες άλλα πράγματα που αξίζει να διαβαστούν ξανά.
* Διαβάστε το ολόκληρο, ή ρίξτε μια ματιά στο τεύχος #1, εδώ.
