Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Καλιφορνέζος συγγραφέας και μουσικός παραγωγός Ian Brennan ασχολείται με το περιθώριο. Το 2015 μπήκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Ζomba στο Malawi και ηχογράφησε ένα άλμπουμ «αβάσταχτης απόγνωσης, μοναξιάς και μετάνοιας» με ερασιτέχνες μουσικούς και τραγουδιστές από τους φυλακισμένους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν ασχοληθεί με τη μουσική ποτέ ξανά στη ζωή τους και έμαθαν να παίζουν μέσα στα κελιά. Το άλμπουμ «I Have No Everything Here» εκτός από παγκόσμια αναγνώριση του έφερε και μια υποψηφιότητα για Grammy, ενώ πέρσι κυκλοφόρησε και ένα δεύτερο, ακόμα καλύτερο άλμπουμ των Zomba Prison Project, το «I Will Not Stop Singing».
Το νέο του πρότζεκτ είναι ένα επίσης συγκινητικό άλμπουμ, «White African Power» των Tanzania Albinism Collective, ηχογραφημένο κι αυτό στην Αφρική, αυτή το φορά στη νήσο Ουκερέγε στη λίμνη Βικτόρια, το μεγαλύτερο νησί της Αφρικής μέσα στη στεριά της Τανζανίας. Το Ουκερέγε είναι ένα νησί πολύ απόμακρο και απομονωμένο, για να φτάσεις μέχρι εκεί πρέπει να κάνεις ένα κουραστικό ταξίδι τεσσάρων ωρών με ferry boat και οι άνθρωποι της Αφρικής το χρησιμοποιούν εδώ και πολλά χρόνια ως τόπο εξορίας των παιδιών που γεννιούνται με αλμπινισμό. Ο αλμπινισμός ή λευκοπάθεια είναι μία νόσος που χαρακτηρίζεται από διαταραχή της λειτουργίας των μελανοκυττάρων (κάτω από φυσιολογικές συνθήκες παράγουν την ουσία μελανίνη, η οποία ανάλογα με την ποσότητά της δίνει το σκούρο χρώμα στο δέρμα των ανθρώπων). Είναι μία γενετική διαταραχή κάποιων γονιδίων που εμφανίζεται και κληρονομικά, από την γέννηση, σε περίπου 1 στα 20.000 παιδιά. Οι άνθρωποι που γεννιούνται με αλμπινισμό στην Αφρική θωρείται ότι έχουν μαγικές ιδιότητες και εξορίζονται, διώκονται, ακόμα και θανατώνονται επειδή είναι δαιμονισμένοι και μίασμα για τη φυλή. Ζουν σε μία κατάσταση συνεχούς φόβου σε όλη τους τη ζωή γιατί υπάρχουν περιοχές που διαμελίζονται και σκοτώνονται όποτε συμβεί κάτι κακό, ως φορείς δυστυχιών. Στο νησί Ουκερέγε ταξιδεύουν εδώ και αιώνες οι γονείς από κάθε σημείο της Αφρικής για να εγκαταλείψουν τα παιδιά με αλμπινισμό, έτσι σιγά-σιγά μετατράπηκε σε ένα καταφύγιο για πολλούς ανθρώπους με αυτή την πάθηση.
Ο Brennan πήγε στο νησί και δούλεψε με μέλη της κοινότητας Standing Voice, που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν εθελοντικά για να οργανωθούν εργαστήρια σύνθεσης τραγουδιού, ενθαρρύνοντας τους αλμπίνους κάθε ηλικίας να γράψουν για τις εμπειρίες τους και να εκφράσουν όσα θα ήθελαν να γνωρίζει ο κόσμος για αυτά που έχουν ζήσει κι εξακολουθούν να βιώνουν καθημερινά. «Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς προθυμοποιήθηκαν, όμως, να τραγουδήσουν την περιπέτεια της ζωή τους, υπήρχαν άνθρωποι που απέφευγαν να σε κοιτάξουν στα μάτια, που δυσκολεύονταν να μιλήσουν με φωνή που να μην είναι ψίθυρος και δεν είχαν χορέψει ποτέ!» εξηγεί ο Brennan. «Φτάνοντας στο νησί έμαθα ότι όχι μόνο δεν είχε ζητηθεί ποτέ από την κοινότητα των αλμπίνων να συμμετέχει τραγουδώντας στην εκκλησία, αλλά της ήταν απαγορευμένο να το κάνει! Δεν είναι κάτι που πρέπει να σε εκπλήσσει, αν σκεφτείς ότι πολλοί από τους γονείς που επιλέγουν να κρατήσουν τα παιδιά τους με αλμπινισμό, τα αναγκάζουν να βγουν έξω από το σπίτι για να φάνε, ξεχωριστά από τα υπόλοιπα αδέρφια τους.
Όταν ξεκίνησαν να γράφονται τα κομμάτια, δεν προκάλεσαν σε κανέναν έκπληξη η μοναξιά και η απομόνωση που έβγαιναν μέσα από τους τίτλους και τους στίχους τους — “I Am a Human Being,” “They Gossiped When I was Born,” “Life is Hard,” και “Who Can We Run To?” (είμαι ανθρώπινο πλάσμα, με κουτσομπόλευαν όταν γεννήθηκα, η ζωή είναι σκληρή, σε ποιον μπορούμε να βρούμε καταφύγιο;) ήταν μόνο μερικά παραδείγματα. Πολλοί στίχοι γράφτηκαν σε Kikirewe και Jeeta, δύο διαλέκτους που έχουν απαγορευτεί από το 1964 που έγινε η ενοποίηση της Τανζανίας και εξακολουθούν να λογοκρίνονται».
Το άλμπουμ «White African Power» που μόλις κυκλοφόρησε είναι μοναδικό, γιατί δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν απομονωθεί και τιμωρηθεί ως «λευκοί» να ακουστούν, φτιάχνοντας τραγούδια σπαρακτικά, κατευθείαν από την ψυχή τους, όμορφα και ανθρώπινα. Μπορεί να είναι σύντομα και να σταματούν απότομα δημιουργώντας μια συνεχή αίσθηση ανολοκλήρωτου, αλλά είναι μουσική που είναι αδύνατο να την διαχωρίσεις από τις συνθήκες που έχει δημιουργηθεί, να την κρίνεις χωρίς ίχνος συναισθηματισμού, φτιαγμένη από μία από τις πιο κυνηγημένες ομάδες ανθρώπων του πλανήτη που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στη βία, τον ρατσισμό και τις προκαταλήψεις.
Η ζωή είναι σκληρή…
Μια μέρα θα χτίσω ένα σπιτικό…
Το μειονέκτημα δεν είναι κατάρα…
Στίγμα παντού…
Η αγάπη με παράτησε…
Η αδελφότητα των αλμπίνων
Ολόκληρο το άλμπουμ είναι εδώ
σχόλια