Λεφτά, λεφτά, λεφτά. Όλο και πιο συχνά ακούω αυτήν την λέξη τον τελευταίο χρόνο, που σχεδόν έχει γίνει εμμονή μέσα στο μυαλό μου. «Το κυνηγητό του Ευρώ» θα ήταν ένας άριστος τίτλος για το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας μου. Κάθε μέρα τρέχουμε πίσω από υποχρεώσεις που όλο διογκώνονται αλλά το άγχος παραμένει εκεί, σαν μικρός σάτυρος που κοιτάει από μια γωνιά του μυαλού μας και γελάει, συνήθως την ώρα που πέφτουμε για ύπνο. Ξέρεις πως δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς, όμως συνεχίζεις και το θρέφεις ακατάπαυστα. Λογαριασμοί, δίδακτρα, εφορία, σε ένα ατελείωτο κυνηγητό που πάντα χάνεις. Ο Καρλ Μαρξ έλεγε : « Πλούσιος άνθρωπος είναι αυτός που αξίζει πολλά, και όχι αυτός που έχει πολλά». Είναι όμως αρκετό;
Η γενιά μου για μένα είναι τυχερή, μπορεί να μην ζει πλουσιοπάροχα, όμως έμαθε πώς να επιβιώνει και να αντιστέκεται στην μελαγχολία που έχεις εσύ ως 50άρης, μην γνωρίζοντας πώς να διαχειριστείς την βαθιά οικονομική κρίση που βιώνουμε. Σχεδόν έχεις πετάξει τα όπλα σου απέναντι στο τέρας της φτώχειας και απλά περιμένεις το αναπόφευκτο. Δεν σε κατηγορώ όμως, συνήθισες αλλιώς και τώρα σου φαίνεται βουνό. Αντιθέτως οι νεότεροι, ίσως από άγνοια κινδύνου, δείχνουν τον σωστό δρόμο σε εσάς τους «σοφότερους». Συμφωνώ πως δεν αντιστέκομαι με πορείες και διαδηλώσεις, έχοντας χάσει κάθε ιδεολογικό προσανατολισμό και κάθε πολιτική βούληση και για αυτό ευθύνεσαι εσύ και μέσα σου το γνωρίζεις. Όμως χαμογελάω ακόμα και αυτό δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας. Αυτή η λοιπόν η ανέμελη γενιά, έχει το μέλλον μπροστά της και θα το διεκδικήσει με κάθε κόστος, δεν θα αφήσει τα χρόνια και την μόρφωση της να χαθούν σε έναν φαύλο κύκλο εσωστρέφειας και μελαγχολίας. Γιατί αυτοί οι χασομέρηδες που τόσο εύκολα αποκάλεσες σε φιλικές σου συζητήσεις, αυτοί κρατούν τα τελευταία φρούρια της οικονομίας μας. Είναι οι ίδιοι που θα σε σερβίρουν όλο το καλοκαίρι στα νησιά μας, δουλεύοντας για ένα μεροκάματο, όχι μόνο από ανάγκη αλλά κυρίως από επιλογή. Προτιμούμε την δουλειά για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες που εσύ δεν μπορείς, και με το δίκιο σου βέβαια να καλύψεις. Δεν μας ευχαριστεί πλέον να ζούμε εις βάρος των γονιών μας, δεν μας καλύπτει αλλά και δεν το θεωρούμε σωστό. Δεν είναι αποξένωση ούτε Ευρωπαϊκό μοντέλο, ξέρεις πως σε πρώτη ευκαιρία στο παστίτσιο της μαμάς θα γυρίσουμε. Όμως δεν χρειάζεται λύπηση η νέα γενιά, αέρα να αναπνεύσει χρειάζεται, σταμάτα σε παρακαλώ να τους το στερείς. Μην τα βλέπεις όλα μαύρα και παραδέξου επιτέλους ότι ο δικός σου ο δρόμος βγάζει σε αδιέξοδο, κάνε στην άκρη και άσε φρέσκους ανθρώπους να σε οδηγήσουν.
Μαμά, μπαμπά, σας ευχαριστούμε για όλα όσα έχετε κάνει για μας σε αυτήν την ζωή, όμως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε εμείς. Ξέρατε πως κάποτε θα ερχόταν αυτή η στιγμή, δεν περιμένατε να έρθει τόσο σύντομα όμως. Σας φοβίζει το γεγονός ότι ωριμάσαμε τόσο γρήγορα και τρέμετε στην ιδέα μήπως φάμε τα μούτρα μας. Όμως η φούσκα που μας είχατε κλεισμένους έσπασε και τώρα η μόνη λύση είναι να πετύχουμε εκεί που αποτύχατε εσείς. Οι νέοι οφείλουν να κατακτούν και όχι να συντηρούν τα κεκτημένα, αυτή είναι η μοίρα μας!
«Όταν οι νέοι ενός έθνους είναι συντηρητικοί, έχει χτυπήσει ήδη η πένθιμη καμπάνα του."
Λέων Τολστόι
σχόλια