Ο άνθρωπος που μακέλεψε τον κόσμο, ο Αδόλφος Χίτλερ, «πατέρας» του Ναζισμού και της επαγγελματικής προπαγάνδας, γνώριζε πολύ καλά, ότι τα γραπτά μπορεί να μένουν, τα λόγια, όμως, και ο τρόπος που μιλά κάποιος στα πλήθη μπορούν κυριολεκτικά να κινήσουν βουνά.
Ο Φύρερ πόνταρε πολλά -και δυστυχώς είχε δίκιο- στον «ρήτορα», ως κατασκευή που συγκινεί τα πλήθη. Και πέρα από τους προφανείς λόγους είχε κι άλλους, προσωπικούς, στο να επιμένει στο πώς ο ίδιος ακουγόταν στις ομιλίες του. Αν και οι στενοί του σύμβουλοι στο Γ' Ράιχ, στις σημειώσεις και τα απομνημονεύματα τους, συχνά τον αναφέρουν ως «γοητευτικό άντρα» (!), η αλήθεια είναι ότι ο Χίτλερ είχε περίεργη εξωτερική εμφάνιση, ενώ σε νεαρή ηλικία, το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήταν να πιάσει και να καταφέρει να συντηρήσει μία απλή κουβέντα με κάποιον ή με μια παρέα.
Πέρα από τους οπαδούς του, ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να το εισέπραττε όλο αυτό ως παραλήρημα, έναν άνθρωπο που απλώς ούρλιαζε, ο Χίτλερ, όμως, πίστευε ότι αυτός ήταν ο πιο αποδοτικός τρόπος για να πειστούν και να υποταχθούν -στα επιχειρήματά του- τα πλήθη...
Και φυσικά γνώριζε το μειονέκτημά του. Παρά τις 5.000 ομιλίες που έδωσε κατά τη διάρκεια της φονικής του πορείας στην Ευρώπη, ο Χίτλερ δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Εξασκούνταν μέχρι εξοντώσεως στη ρητορική, αποστήθιζε τους λόγους του, στεκόταν με επιμονή για ώρες μπροστά στον καθρέφτη, προβάροντας τα σημεία στα οποία ήθελε να σταθεί. Όλα αυτά, φρόντιζε πάντα να τα συνοδεύει με πομπώδεις χειρονομίες και εκφράσεις, με γκριμάτσες οργής που εναρμονίζονταν με τους μονίμως σε υψηλούς τόνους λόγους του. Πέρα από τους οπαδούς του, ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να το εισέπραττε όλο αυτό ως παραλήρημα, έναν άνθρωπο που απλώς ούρλιαζε, ο Χίτλερ, όμως, πίστευε ότι αυτός ήταν ο πιο αποδοτικός τρόπος για να πειστούν και να υποταχθούν -στα επιχειρήματά του- τα πλήθη...
Άλλωστε, ανάμεσα στα ουρλιαχτά και τις μανιασμένες χειρονομίες κρύβονταν και μεγάλες υποσχέσεις, ότι θα έκανε τη Γερμανία μεγάλη ξανά (αν θυμίζει κάτι αυτό από το σήμερα, προφανώς και δεν είναι τυχαίο), γι' αυτό και από το 1933 και μετά οι κόποι του απέδωσαν, οι Γερμανοί πείστηκαν ότι ο νεαρός από το πραξικόπημα της μπυραρίας είχε... όραμα για τη χώρα τους. Και φυσικά, ποιος να υπέθετε ότι υπάρχει έστω και ένα ηχητικό ντοκουμέντο στο οποίο ο Χίτλερ να μην μπορεί να φέρει εις πέρας μία απλή συζήτηση.
Εξαρτάται, βέβαια, με τον ποιον έκανε αυτή τη συζήτηση. Και ο λόγος γίνεται για το ηχητικό ντοκουμέντο που ηχογραφήθηκε κρυφά το 1942 και πρόκειται για 11 λεπτά από τη συνάντησή του με τον βαρόνο Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαϊμ, Φινλανδό στρατάρχη και πολιτικό. Είναι το μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο στο οποίο ο Χίτλερ ακούγεται υποτονικός, συγκαταβατικός, σχεδόν δειλός μπροστά στον Μάνερχαϊμ, στον οποίο και εκφράζει τις ανησυχίες του για την ολοένα και αυξανόμενη ισχύ του Σοβιετικού Στρατού. Η συνάντηση των δύο έγινε με αφορμή τα 75α γενέθλια του Μάνερχαϊμ, στα οποία μάλιστα θα υπήρχαν και δημοσιογράφοι για να καλύψουν το μήνυμα του Μάνερχαϊμ.
Η μαγνητοφώνηση αυτής της συνομιλίας στις 4 Ιουνίου του 1942 έγινε από τον Thor Damen, έναν τεχνικό της Κρατικής Ραδιοφωνίας της Φινλανδίας και μάλιστα έγινε αφορμή για να απειληθεί η ζωή του. Κι αυτό γιατί σε κάποια στιγμή της ηχογράφησης που έπρεπε να είχε σταματήσει από ώρα, κάποιοι από τα SS ανακάλυψαν ότι η μαγνητοφώνηση συνεχιζόταν και ακολούθησε ολόκληρη περιπέτεια, προκειμένου να αποσπαστεί η μαγνητοταινία από τον Damen. Ο ίδιος κατάφερε να διασώσει το συγκεκριμένο κομμάτι της συζήτησης, μόνο που όταν βγήκε στη δημοσιότητα στις αρχές του 1950 αμφισβητήθηκε έντονα η πιστότητα του και το αν όντως ο Χίτλερ πρωταγωνιστεί σε αυτή την κουβέντα.
Κατά τους ιστορικούς δύο είναι τα σημεία που δεν τους επιτρέπουν να πιστέψουν ότι ο Χίτλερ μιλά σ' αυτή τη μαγνητοταινία: το πρώτο είναι ο συγκαταβατικός, ήρεμος τόνος που χρησιμοποιεί στις διατυπώσεις του ο Χίτλερ. Το δεύτερο είναι ένα άλλο γεγονός που αναφέρθηκε από αξιωματούχους των SS και σημειώθηκε στο περιθώριο αυτής της συνάντησης, δυστυχώς, όμως, μέχρι σήμερα θεωρείται αβάσιμος ισχυρισμός: ότι κατά τη διάρκεια της κουβέντας των δύο αντρών, ο Μάνερχαϊμ άναψε τσιγάρο. Η απέχθεια του Χίτλερ για το κάπνισμα ήταν γνωστή και γινόταν σεβαστή ακόμη και από μεγαλόσχημους άλλων χωρών. Ωστόσο, όπως φημολογείται στην περίπτωση του Μάνερχαϊμ δεν αντέδρασε, συνεχίζοντας κανονικά την κουβέντα του. Αυτό -κατά άλλες πηγές- αποκάλυψε στον φινλανδό στρατάρχη, ότι ο άντρας απέναντι του δεν βρισκόταν πια σε θέση ισχύος και ακριβώς γι' αυτό αποφάσισε να μην του παράσχει καμία βοήθεια...
Όσο για το αν πραγματικά ακούγεται ο Χίτλερ σ' αυτό το ντοκουμέντο, πέρα από την ιστορία έχει απαντήσει και το εργαστήριο ανάλυσης ήχου των Γερμανικών Αστυνομικών Αρχών, με τον ειδικό σε ό,τι αφορά τις συχνότητες του ήχου δρ. Stefan Gfroerer να εμφανίζεται βέβαιος ότι η φωνή που ακούγεται στο απόσπασμα ανήκει κατηγορηματικά στον Αδόλφο Χίτλερ.
Με στοιχεία από History Channel, All That Interesting.