Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο «Λουλούδι της ερήμου» από την Γουόρις Ντίρι. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία μιας Σομαλής η οποία από τη φρικτή νομαδική ζωή κατάφερε να γίνει μοντέλο και θαυμαστή ανά τον κόσμο. Το καλογραμμένο βιβλίο εξηγεί πώς από τις ερήμους η Γουόρις κατάφερε να γίνει παγκοσμίως γνωστό μοντέλο αλλά και Ειδική Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών. Ενώ δημιουργείται ένα μεγάλο αίσθημα συμπάθειας και θαυμασμού προς την πρωταγωνίστρια υπάρχει την ίδια στιγμή κάτι που σε εξοργίζει πάνω της.
Ο λόγος είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει κάποια πράγματα και η τυφλή προσκόλλησή της στο Ισλάμ. Συγκεκριμένα, συχνά πυκνά χρησιμοποιεί τη φράση « Ίνσαλλαχ» που σημαίνει «αν το θέλει ο θεός». Ενώ έρχεται αντιμέτωπη με τόσες φρικαλεότητες και δυσκολίες -κάποιες από τις οποίες, όπως η κλητοριδεκτομή, τις υπέστη εξαιτίας της θρησκείας της- ευχαριστεί συνεχώς τον Αλλάχ. Ενώ υπήρξε απίστευτα γενναία πίστευε πως ό,τι κατόρθωσε το κατόρθωσε εξαιτίας σχεδίου του Αλλάχ και όχι από μόνη της. Τι θα έλεγε, όμως, για τις υπόλοιπες κοπέλες που βιώνουν τα ίδια βασανιστήρια και στο τέλος δεν την γλιτώνουν; Αυτές δεν τις αγαπάει ο παντοδύναμος Αλλάχ που αγαπάει όλον τον κόσμο;
Η ιστορία της Γουόρις μου θυμίζει πάρα πολύ αυτήν της αρχιλοχία Βασιλικής Πλεξίδας η οποία ήταν η μόνη που επέζησε από την πτώση ελικοπτέρου στο Σαραντάπορο. Και εκείνη υποστήριξε πως σώθηκε χάρη στην Παναγία αγνοώντας προκλητικά τον θάνατο των υπολοίπων επιβαινόντων.
Γενικά, η Γουόρις Ντίρι μοιάζει να είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος με περίσσιο θάρρος. Ωστόσο, η τυφλή αυτή πίστη της στον Αλλάχ δημιουργεί στιγμές αμηχανίας κατά την ανάγνωση του βιβλίου καθώς είναι παράδοξο ένας άνθρωπος που βλέπει τόση δυστυχία γύρω του να χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα τη φράση «αν το θέλει ο θεός». Και αυτό γιατί είναι κρίμα για τις υπόλοιπες κοπέλες οι οποίες εξευτελίστηκαν και πέθαναν, επειδή... το ήθελε ο θεός.
