Κόκκινο. Το φόντο που συνοδεύει την έννοια της λέξης! Φωτισμός έντονος! Έντονο κόκκινο, γιατί έτσι δηλώνεται η δύναμη του πάθους! Ήχος σιγανός και διαπεραστικός ,για να προετοιμάσει την ψυχή να δεχθεί την πολυπλοκότητα της δύναμης αυτής! Έκρηξη! Μια συγκλονιστική έκρηξη που συντονίζει παράλληλα σώμα, καρδιά και μυαλό. Και καταλήγει στο συναίσθημα! Ω ναι, συναίσθημα. Αυτή είναι η αγαπημένη μου.
Ένα συνονθύλευμα των παραπάνω που οδηγούν σε ένα βαθύ συναίσθημα, τόσο μοναδικό και δυνατό. Ένα εκρηκτικό συναίσθημα που κατέχουμε για κάποιο πρόσωπο, αντικείμενο, ιδέα, τραγούδι, ασχολία ή στο τέλος τέλος για την ίδια την ζωή!
Και το ρήμα που συντονίζει τις παραπάνω ενέργειες, πιο άλλο; Το «αγαπώ». Αγαπώ να κάνω με πάθος αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενη. Που με κάνει να νιώθω ζωντανή, ελεύθερη και ανεξάρτητη.
Από μικρή ήξερα τι θέλω στον έρωτα. Και δεν δίσταζα να το ζητώ. Και οι φορές που έπαιρνα όσα έδινα ήταν πολύ λιγότερες από αυτές που πραγματικά άξιζα. Και ως ρομαντική ήθελα να το προσπαθώ ως το τέλος και δεν έφευγα στα δύσκολα.
Μεγάλωσα σε μια μικρή κοινωνία. Το διάβασμα, η πλατεία του χωριού και το ποδήλατο ήταν οι ασχολίες μου ως το δημοτικό. Ευτυχώς είχα ανοιχτόμυαλους γονείς που με έμαθαν να μην περιορίζομαι για αυτό και τώρα δεν μπορώ να κάτσω σε ένα μέρος. Στην αρχή το χωριό, μετά η Κρήτη, σήμερα η Αθήνα, αύριο που ξέρεις;
Πάντα έβρισκα τους τρόπους διαφυγής μου. Λίγο το πείσμα μου να περνάει το δικό μου, λίγο το φαινομενικά ήρεμο προφίλ μου, μου έδωσαν την ευκαιρία να ξεγελάσω όσα με κρατούσαν πίσω. Και όταν είχα τις μαύρες μου έπιανα αυτό το μπλε στυλό το αγαπημένο μου με το έντονο μελάνι και έγραφα. Σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, έρωτες , απογοητεύσεις, προσδοκίες.
Μεγαλώνοντας όμως έμαθα! Έμαθα και κυνήγησα όσα αποτύπωνα στα χαρτιά και ακόμη θα συνεχίσω το κυνηγητό αυτό. Γιατί είναι παιχνίδι που με εξιτάρει. Λίγο ότι απελευθερώθηκαν οι σκέψεις μου τα 4 χρόνια διαμονής μου στην Κρήτη (ω! δοξασμένη Κρήτη). Λίγο το πείσμα μου, λίγο η λαχτάρα μου να γνωρίσω νέες εμπειρίες και να πάρω μέσα σε μια εβδομάδα την απόφαση να μετακομίσω μόνη μου στην Αθήνα. Να βρω δουλειά για να μπορώ να επιβιώσω, αλλά να μην ξεχάσω τα πάθη μου για να μπορώ να ζήσω!
Και οι έρωτες; Αχ, οι έρωτες. Είπαμε τα βιώνω όλα έντονα. Όλα στο κόκκινο. Από μικρή ήξερα τι θέλω στον έρωτα. Και δεν δίσταζα να το ζητώ. Και οι φορές που έπαιρνα όσα έδινα ήταν πολύ λιγότερες από αυτές που πραγματικά άξιζα. Και ως ρομαντική ήθελα να το προσπαθώ ως το τέλος και δεν έφευγα στα δύσκολα. Αλλά όταν μέσα μου έδινα το τέλος ήταν τέλος, δίχως γυρισμό. Και πιστέψτε με λέω πολύ δύσκολα τέλος! Γιατί το πάθος μου είναι δυνατό και επίμονο, όμως αν χάσω το ενδιαφέρον μου πάω παρακάτω.
Αγαπώ να παθιάζομαι με πρόσωπα και καταστάσεις και να τρώω τα μούτρα μου. Να πέφτω από το πιο ψηλό σκαλί που έχω ανέβει αλλά να μην με νοιάζει να τσαλακωθώ, ούτε το πόσο θα πονέσω. Γιατί ο πόνος θα είναι γλυκός. Και αφού βιώσω όλα τα αρνητικά συναισθήματα της αποτυχίας θα κλείσω το κεφαλαίο μου με ένα ζεστό χαμόγελο. Από αυτά τα χαμόγελα που πάντα κάνω με τα μάτια μου τα υγρά. Γιατί ακόμη και από αυτό κάτι έχω μάθει. Κάπως έχω ανελιχθεί. Ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να ζήσω! Έντονα! Αληθινά! Χωρίς να μπαίνω σε κουτάκια! Τα κουτάκια είναι για τους ρηχούς! Και στην τελική το λάθος μου το έχω ζήσει με πάθος και ένταση.
Σηκώνομαι πιο δυνατή γιατί ξέρω που πατάω πια. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Γιατί πίσω από την ηρεμία που εμφανίζω είμαι μια γυναίκα με πάθος, και στη ζωή μου οι ρηχοί άνθρωποι που μετριάζουν τα πάθη τους δεν ταιριάζουν. Δεν ταιριάζουν γιατί δεν μπορούμε να βιώσουμε μαζί την φλόγα που εκπέμπει η δύναμη του «θέλω πολύ». Και εγώ από αυτήν την δύναμη αντλώ ενέργεια. Δεν μπορείς λοιπόν, να μου την στερήσεις. Όχι γιατί έχω τσακωθεί με την λογική, μια χαρά τα πάω με αυτήν, αλλά γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να υποτάξω το πάθος μου! ΕΣΥ;
Υ.Γ. Κυνηγήστε τα πάθη σας! Αυτά που σας γαληνεύουν την ψυχή και που σας κάνουν πιο δυνατούς και δημιουργικούς και να είστε σίγουροι πως θα δείτε με άλλο μάτι την ζωή!
σχόλια