Είναι σίγουρα θετικό βήμα ότι η πολιτεία ενδιαφέρθηκε και δημιούργησε 4 σποτάκια κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης. Μακάρι αυτό το ενδιαφέρον να παραμείνει και στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο και να μην είναι κάτι παροδικό που θα μας απασχολεί για όσο καιρό απασχολεί το Hollywood. Η υλοποίηση των βίντεο όμως ήταν μάλλον ατυχής.
Και στα 4 βίντεο βλέπουμε έναν άνδρα να παρενοχλεί μια γυναίκα η οποία δεν αντιδρά στο ελάχιστο και το βίντεο την παρακινεί να καλέσει μια γραμμή στήριξης. Σίγουρα όλοι οι συνάνθρωποι μας δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα και πολλοί ίσως σε τέτοια φαινόμενα να μην αντιδράσουν, και να αισθανθούν αργότερα την ανάγκη να μιλήσουν για αυτό που τους συνέβη.
Δεν πρέπει να είμαστε ούτε υπέρ των γυναικών, ούτε υπέρ των ανδρών ούτε υπέρ κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Είμαστε υπέρ όλων, υπέρ της ισότητας και υπέρ των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.
Οπότε πολύ καλώς υπάρχει ένα τέτοιο βίντεο. Γιατί όμως και τα τέσσερα βίντεο παρουσιάζουν όλες τις γυναίκες να έχουν την ίδια αντίδραση; Αυτό λοιπόν προωθεί ένα στερεότυπο. Το στερεότυπο ότι η γυναίκα είναι αδύναμη να αντιδράσει εκείνη τη στιγμή, ότι δεν μπορεί να ορθώσει το ανάστημα της, αλλά αργότερα κάποιος θα την υποστηρίξει για το κακό που την βρήκε. Το σωστό θα ήταν μάλλον να υπάρχουν τέσσερα βίντεο που καλύπτουν όλο το φάσμα των αντιδράσεων που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος όταν βρεθεί σε μια αντίστοιχη περίσταση.
Το δεύτερο, θεωρώ, λάθος του βίντεο, που είναι πολύ διαδεδομένο και παγκοσμίως είναι ένας διαχωρισμός που γίνεται μεταξύ των φύλων. Εμφανίζεται στο τέλος ένα μήνυμα που λέει "Κατά της βίας, υπέρ των γυναικών". Τι θα πει υπέρ των γυναικών; Δεν πρέπει να είμαστε ούτε υπέρ των γυναικών, ούτε υπέρ των ανδρών ούτε υπέρ κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Είμαστε υπέρ όλων, υπέρ της ισότητας και υπέρ των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.
Πριν λίγο καιρό συμμετείχα σε ένα σκακιστικό τουρνουά στη Θεσσαλονίκη. Σε ένα παιχνίδι αντίπαλος μου ήταν μια κοπέλα. Εκτός από το παιχνίδι υπήρχε από την πλευρά μου και ένα ενδιαφέρον πιο προσωπικό. Το παιχνίδι ξεκίνησε και σίγουρα έπρεπε να το κερδίσω. Πως είναι δυνατόν αν θες να πλησιάσεις μια κοπέλα αλλά να έχεις χάσει από αυτήν; Εννοείται ότι πρώτα πρέπει να αποδείξεις την αρσενική σου υπεροχή.
Το παιχνίδι ξεκίνησε και τέτοια υπεροχή δεν υπήρξε. Κάθε κομμάτι που κουνούσε, ήταν σαν να καρφώνεται στην σκακιέρα. Ήταν από τα παιχνίδια που κίνηση με την κίνηση νιώθεις τον αντίπαλο να σε στραγγαλίζει και ελπίζεις απλώς για μια τραγική αβλεψία που θα σε βγάλει από την δύσκολη θέση. Μια τραγική αβλεψία που σπάνια έρχεται. Μετά από κάποιες κινήσεις λοιπόν φτάσαμε στο φινάλε της παρτίδας. Ένα φινάλε χαμένο σε κάθε πιθανό συνδυασμό κινήσεων. Σε τέτοια παιχνίδια απλά δίνεις το χέρι στον αντίπαλο και εγκαταλείπεις. Κανείς δεν παίζει τέτοια φινάλε. Ούτε στο Αλκατράζ δεν παίζονται αυτά τα παιχνίδια. Είναι τόσο χαμένα που δεν τα παίζει κανείς.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να παραιτηθώ σε χαμένες θέσεις. Και όμως το να παραιτηθώ στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν πολύ δύσκολο. Έδωσα τελικώς το χέρι μου, κούνησα βιαστικά το κεφάλι μου και απομακρύνθηκα. Και σίγουρα για αυτήν την κοπέλα αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι μάλλον ο κανόνας. Τι καταφέρνουμε λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις ως άνθρωποι; Ενώ όλοι παίζουμε και συζητάμε για τα παιχνίδια αφού τελειώσουν, στην περίπτωση που παίζουμε με μια κοπέλα δημιουργούμε μια μάλλον δυσάρεστη ατμόσφαιρα που βασίζεται σε σεξιστικά πρότυπα και νόρμες. Δεν πιστεύω ούτε ότι ήμουν ένας αγενής άνθρωπος που αδιαφορούσε για τα αισθήματα των άλλων, ούτε είχα ποτέ οποιαδήποτε σεξιστική άποψη κατά των γυναικών. Αλλά το στερεότυπο του μάτσο άντρα που πρέπει να κερδίσει την κοπέλα είναι τόσο βαθιά ριζωμένο ακόμη και στον δυτικό μας κόσμο που θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μάθεις να το αντιμετωπίζεις. Αν και μάλλον φαντάζω ως θύτης του συγκεκριμένου περιστατικού, νομίζω και εγώ θύμα ήμουν. Θύμα κοινωνικά κατασκευασμένων προτύπων.
Κανέναν λόγο δεν είχα να χάσω την ψυχραιμία μου, και κανέναν λόγο δεν είχα να αισθανθώ αμήχανα και άβολα επειδή έχασα από μια κοπέλα.
Έτσι έχουμε μάθει όμως. Το έθιμο και η συνήθεια θέλουν χρόνο και προσπάθεια για να αλλάξουν.
Όλοι οι άνθρωποι επηρεαζόμαστε από τα στερεότυπα. Ναι στην κοινωνία μας οι γυναίκες είναι πιο αδικημένες στο υπάρχον πλαίσιο. Αλλά δεν πρέπει να δημιουργούμε στρατόπεδα, και μια ψευδαίσθηση πάλης των φύλων. Οπότε δεν πρέπει νομίζω να είμαστε ούτε υπέρ των γυναικών ούτε υπέρ κάποιας ομάδας ανθρώπων. Είμαστε υπέρ της ισότητας και κατά όλων των φυλετικών στερεοτύπων που καταπιέζουν στο τέλος της ημέρας όλους τους ανθρώπους. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.
σχόλια