Σήμερα είναι σαφώς πιο εύκολο: το όποιο ταλέντο μπορεί να διαδοθεί αυτοστιγμεί. Ένας λογαριασμός σε κάποιο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να μετατρέψει κάποιον άγνωστο σε καλλιτέχνη.
Τη δεκαετία του '40, για τον Άντι Γουόρχολ τα δεδομένα ήταν τελείως διαφορετικά. Όταν ξεκινούσε τη δική του μακρά πορεία στο χώρο της τέχνης δεν θα μπορούσε να «ανθίσει» εάν αποφάσιζε να παραμείνει στο Πίτσμπουργκ. Μπορεί ο εσωστρεφής και συχνά ανατρεπτικός χαρακτήρας του να ταίριαζε στο συγκεκριμένο μέρος, όμως η Νέα Υόρκη ήταν η μοναδική πόλη που θα μπορούσε να αναδείξει το ταλέντο του.
Όντως, στο «Μεγάλο Μήλο», ο Άντι κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που πάντα είχε στο μυαλό του: να εμπορευθεί τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τις εικονογραφικές ικανότητές του. Από την παραδοσιακή μορφή τέχνης, ο Γουόρχολ πέρασε σε πιο εξτρεμιστικές ιδέες που βρήκαν απήχηση στο διψασμένο για νέα πράγματα κοινό της πόλης.
Η τομή που επέφερε με τους Velvet Underground, οι πρωτοποριακές ταινίες του, η pop art που αντέστρεψε τους όρους του συμβατικού και του κοινώς παραδεδεγμένου και τα ξέφρενα πάρτι με τις σεξουαλικές συνδηλώσεις τους, του προσέδωσαν το μυστήριο που αποζητούσε και τον περιέβαλαν με τον αχλή ενός καταραμένου και συνάμα ιερόσυλου καλλιτέχνη του «παντός».
Το τελευταίο είναι σχεδόν κυριολεκτικό: δεν υπάρχει έκφανση της τέχνης που να μην ασχολήθηκε μαζί της ο Γουόρχολ. Μόνο που το έκανε με τους δικούς του όρους. Υπό αυτό το πρίσμα, το γεγονός ότι δημιούργησε επτά χειροποίητα βιβλία ως μέρος της ενιαίας στρατηγικής του να προσελκύσει πελάτες και να δημιουργήσει εκλεκτές φιλίες, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Ο εκδοτικός οίκος Taschen συγκέντρωσε αυτά τα βιβλία σε μια ενιαία έκδοση, η οποία έχει ενδιαφέρον καθώς πέντε από τα επτά βιβλία που φτιάχτηκαν από τα χέρια του δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ ξανά.
Ο Γουόρχολ κρατούσε αυτά τα υπογεγραμμένα βιβλία για τις «υψηλές» του γνωριμίες και δεν είχε σκοπό να τις διαθέσει στο εμπόριο. Περιείχαν πρωτότυπα, μοναδικά και κάπως περίεργα σχέδια με θεματολογία που τον αφορούσε άμεσα (βλ. γάτες, φαγητά, παπούτσια, όμορφα αγόρια και όμορφα κορίτσια).
Όλα τα σχέδια δημιουργούν μια οικεία και γοητευτική ατμόσφαιρα που δεν την συναντάει κανείς εύκολα στα άλλα έργα του. Φυσικά και σε αυτά υπάρχουν οι γνωστές καλλιτεχνικές εμμονές του, όμως, τις διαπραγματεύεται με λιγότερο συγκρουσιακό τόνο. Τα δημιούργησε μεταξύ του 1952 και του 1959 και είναι τόσο σημερινά, αν κρίνει κανείς την ποιότητα ανάλογων βιβλίων που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και πωλούνται κατά εκατοντάδες.
Αλήθεια, αν ο Γουόρχολ ζούσε σήμερα και ασχολούνταν με αυτού του είδους την τέχνη θα ήταν ένας διαφορετικός καλλιτέχνης; Μάλλον όχι! Αρκεί να σκεφτεί κανείς πώς κατάφερε να ανατρέψει πολλά δεδομένα της μαζικής κουλτούρας, αλλά και της μαζικής παραγωγής. Οι δημιουργίες του, ακόμη κι αυτές στα συγκεκριμένα βιβλία, βρίθουν αντιθετικών στοιχείων. Υπάρχει ένα υποδόριο χιούμορ, μια εκτός των τειχών οπτική και σίγουρα μια δημιουργικότητα που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού πόσο πρωτότυπη είναι.
Προφανώς και όλοι γνωρίζουν τις εικονοκλαστικές απεικονίσεις του με την Μέριλιν, τον Μάο ή τη ντοματόσουπα της Campbell. Όμως, ο πραγματικός καλλιτέχνης φαίνεται ακόμη και στα μικρά του έργα, σε εκείνα που δεν τράβηξαν ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας, κι όμως είναι αντιπροσωπευτικά του πολυπλόκαμου ταλέντου του.
Με πληροφορίες από openculture.com
σχόλια