Χάνομαι στις σκέψεις των ατόμων που έχουν γευτεί την απογοήτευση μέσω μιας «ζαριάς». Είναι τόσο αμελείς, τόσο χοντρόπετσοι που στέκονται πάντοτε αγέρωχοι απέναντι στο παιχνίδι της μοίρας. Συνήθως όλοι τους φθονούν, τους κατακρίνουν, τους αποδοκιμάζουν, μα κατά βάθος όλοι τους ανεξαιρέτως μηδενός θέλουν να αποκτήσουν έστω και για μία μονάχα βραδιά τη λάμψη τους και την υστεροφημία τους. Μα αυτό είναι πράγμα αδύνατον.
Βλέπεις ο καθείς σε τούτο τον κόσμο γεννιέται με ένα ευδιάκριτο «κουσούρι» και με μία χαρισματική «συναισθηματική» Ατλαντίδα. Εκείνοι δεν πτοούνται από αντιξοότητες, συγκυρίες κι κάθε λογής δεισιδαιμονίες. Δεν έχουν σκοπούς, δεν κάνουν σχέδια, δεν ελπίζουν. Κάνουν μονάχα όνειρα. Καθετί που μπορούν να ονειρευτούν είναι πραγματικό. Ονειρεύονται πρωτίστως έναν κόσμο δικαιοσύνης, όχι διότι θεωρούν τους ευατούς τους αδικημένους, αλλά κυρίως διότι ψάχνουν να επωμιστούν μία «ταμπέλα».
Ο τέλειος κόσμος για εκείνους είναι ένα τσίρκο. Ένα τσίρκο δίχως ακροβάτες, δίχως ταλαιπωρημένα ζώα, δίχως μαγικά, δίχως θέαμα. Ένα τσίρκο μονάχα με θεατές. Θεατές που ανά πάσα στιγμή μπορούν να γίνουν εκείνοι το βασικό μέρος της ψυχαγωγίας. Κοπιάσαν. Κοπιάσαν αρκετά στη ζωή τους. Έστω και για μία στιγμή, η κορυφή είχε το δικό τους όνομα. Ωστόσο, γνωρίζουν καλά πως η κάθοδος είναι δυσκολότερη από την άνοδο. Κι εκεί βρίσκονται τώρα. Στη κάθοδο του ανεστραμένο τους εγωισμού.
Ύστερα μετά από όλα αυτά, βρίσκουν την χαμένη τους αίγλη σε ένα κομμάτι χαρτιού κι σε ένα ξεφτισμένο μελάνι. Τα υπόλοιπα δημιουργούνται από μόνα τους. Αφήνονται στους συνειρμούς και στις τύψεις. Αφήνονται στην αγάπη, στον έρωτα, στο απρόβλεπτο και στο αναγκαίο. Μα κυρίως, επιτρέπουν στον ευατό τους να αφεθεί. Κι έτσι, η κορυφή αποκτά και πάλι το όνομα τους.
σχόλια