Η Μαρίκα Κλαμπατσέα αποτελεί μοναδική και μοναχική περίπτωση Ελληνίδας αβάν γκαρντ δημιουργού και performer. Την έμαθα πριν μία δεκαετία περίπου από τον Αντρέα Παγουλάτο, όταν ο ποιητής μου είχε χαρίσει το άλμπουμ της με τίτλο La Saradua. Θυμάμαι τα λόγια του σαν και τώρα: Πάρε να ακούσεις την πιο punk σοπράνο που διαθέτει η Ελλάδα...Έκτοτε την αναζητούσα για πολλά χρόνια, ήμουν περίεργος ακόμη και για το πως θα έμοιαζε αυτή η γυναίκα που μέσα στις φωνητικές ακροβασίες της συνυπήρχαν η όπερα και το rock, η jazz και τα blues, τα gospel και το cabaret!
Πέρσι τέτοιον καιρό γνώρισα τη Μαρίκα Κλαμπατσέα με αφορμή μια συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής βασισμένη στο δεύτερο δίσκο της, το Calamity Jane - Γράμματα στην κόρη της. Απ' την άποψη της εμφάνισης της, συνειδητοποίησα πως αν η Janis Joplin δεν έφευγε στα 27 της σίγουρα θα έμοιαζε σήμερα με μία συνάδελφο - σωσία της από την Ελλάδα!
Έχοντας την ευκαιρία να μιλήσω λίγο μαζί της, έμαθα πως στα μέσα του 1980 ο πρώτος της δίσκος, το La Saradua, είχε φτάσει μέσω του Νίκου Κυπουργού στον Μάνο Χατζιδάκι με σκοπό να έβγαινε από τον Σείριο. Ο Χατζιδάκις της τηλεφώνησε και της δήλωσε την επιθυμία του να εκδώσει ολόκληρη την Carmen του Bizet με τη φωνή της, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Χθες βράδυ, στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, η Μαρίκα Κλαμπατσέα έδωσε ακόμη μία μοναδική συναυλία υπό τον τίτλο Strange Fruit - τραγούδια δηλαδή που αγαπάει η ίδια και που κατά κάποιο τρόπο στιγμάτισαν τη ζωή και τη μουσική πορεία της.
Ψιλή, αδύνατη, μαυροντυμένη με τα μακριά κόκκινα μαλλιά της, η Κλαμπατσέα βγήκε στη σκηνή στις 20.30 για να πάρει τη θέση της στο πιάνο και να ερμηνεύσει τη δική της σύνθεση Snow white - The bad white fairy. Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως η βραδιά θα κυλούσε με πειραματική διάθεση!
Αμέσως μετά η ορχήστρα έκανε την εμφάνιση της: έγχορδα, πνευστά, ηλεκτρική κιθάρα και πιάνο και ένα μόνο κρουστό που τη συνόδευσε στην α καπέλα ερμηνεία του Mercedes Benz της Joplin από το Pearl.
Συγκλονιστική και στο Total eclipse του Klaus Nomi - νά'χες χίλια μάτια και χίλια αυτιά να τη βλέπεις και να την ακούς αντίστοιχα να αποδίδει όλο νεύρο το συγκεκριμένο λατρεμένο τραγούδι του αδικοχαμένου δημιουργού.
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με σπαρακτικά slave songs των ΗΠΑ, σπιρίτσουαλς σαν το γνωστό από τον Louis Armstrong St.James Infirmary Blues και το Sometimes I feel like a motherless child, όπως και το House of the Rising Sun στην 60s θρυλική εκδοχή των Animals! Η Κλαμπατσέα φανέρωσε με ένα τέτοιο ρεπερτόριο τις βαθιές της γνώσεις και την εκτίμηση της πάνω απ' όλα σ' αυτό που θα ονομάζαμε διεθνές τραγούδι διαμαρτυρίας!
Εμβόλιμα ακούσαμε κλασικές συνθέσεις των Gershwin και Erik satie παιγμένες από την ορχήστρα με προεξάρχοντες τον ήχο του Κώστα Παπαδόπουλου στο πιάνο, του Στέλιου Χατζηκαλέα στην τρομπέτα και του Μάριου Βαληνάκη στο σαξόφωνο.
Ωστόσο, η συναυλία θα μπορούσε να έχει διαρκέσει μιάμισι και όχι δυόμισι ολόκληρες ώρες. Όσο ο χρόνος κυλούσε και η Κλαμπατσέα ερμήνευε με το δικό της τρόπο τραγούδια απρόβλεπτα, όπως το My heart belongs to daddy του Cole Porter ή το Over the Rainbow του Harold Arlen (το δεύτερο ήταν μία από τις ωραιότερες στιγμές του κονσέρτου), αυτό που φάνηκε ήταν η διάθεση της να παρουσιάσει ως παρωδίες τα πιο ανάλαφρα κομμάτια - κάτι που δε συνέβη λόγου χάριν με το Strange Fruit της Billie Holiday ή την άρια When I am laid on Earth από την όπερα Διδώ και Αινείας του Purcell.
Εξαιρετική επίσης στο Windmills of your mind του Michel Legrand και στο Gottingen της Barbara, αν και όλα τα λεφτά ήταν το κλείσιμο της συναυλίας με το Summertime του Gershwin στην εκτέλεση της Janis Joplin και του συγκροτήματος Big Brother & The Holding Company. Μία Μαρίκα Κλαμπατσέα να ροκάρει επί σκηνής, λαβωμένο ζώο που σφαδάζει, συνοδεία του Alan Trench στο σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας.
Εν κατακλείδι, το μοναδικό μειονέκτημα της συναυλίας της Κλαμπατσέα στο Μέγαρο ήταν η θέληση της να χωρέσουν τα πάντα από ρεπερτοριακής άποψης. Σύνολο: 30 τραγούδια με τολμηρές φωνητικές ακροβασίες και εναλλασσόμενες ερμηνευτικές περσόνες εκ μέρους της εξαιρέσιμης καλλιτέχνιδας, που λειτούργησαν σαν το ψυχικό της ξεγύμνωμα. Αυτό μαζί με το χιούμορ της ήταν εν τέλει και η μεγαλύτερη επιτυχία ολόκληρης της βραδιάς!
σχόλια