ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
Σύμπτωση, αλλά οπωσδήποτε ευτυχής, υπήρξε το γεγονός ότι στο φετινό Φεστιβάλ δεν θα δούμε μόνο την Ανχέλικα Λίντελ και την ομάδα της ( Αtra Bilis) αλλά και ένα έργο της ερμηνευμένο από Έλληνες καλλιτέχνες. Ο Θέμελης Γλυνάτσης, με μια δεκαετία στο θέατρο, σκηνοθετεί το «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» (Y los peces salieron a combatir contra los hombres, 2007), ένα κείμενο που εστιάζει στην ύβρι της αποικιοκρατικής Ευρώπης και «προφητεύει» την τιμωρία της για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μετανάστες.
«Είναι ένα πολύ δυνατό κείμενο. Η Λίντελ είναι provocatrice, κινείται σε παρόμοια μονοπάτια με αυτά του Ροντρίγκο Γκαρσία. Υποθέτω ότι από τη μία ο καθολικισμός, με τις ηθικές επιταγές του, από την άλλη η εμπειρία της πολύχρονης δικτατορίας του Φράνκο, επηρεάζει ακόμη τους Ισπανούς καλλιτέχνες. Αντιδρούν στις κατεστημένες αξίες με ένταση και πατώντας στη μεγάλη παράδοση του σουρεαλισμού στην Ισπανία, επιτίθενται με βία και πολύ χιούμορ» λέει ο 35χρονος σκηνοθέτης.
«Ένα αληθινό πτώμα πάνω σε μια σκηνή / Αν κατάφερνα να κάνω το κοινό να ξεράσει / όπως ο Θεός ξερνάει τους φτωχούς/ όπως οι φτωχοί ξερνάνε λάσπη» λέει η σκηνική περσόνα της Λίντελ ήδη στην αρχή του έργου: ένα αληθινό πτώμα ίσως να μπορούσε να σοκάρει το κοινό, να προκαλέσει την υποκριτική στάση της πολιτισμένης Ευρώπης στο πρόβλημα των μεταναστών – που πνίγονται κάθε τρεις και λίγο στη Μεσόγειο.
«Μ' ενδιαφέρει να δούμε πώς εντασσόμαστε εμείς –καλλιτέχνες και κοινό– σε αυτό που λέμε "λευκή Ευρώπη". Λευκοί καλλιτέχνες απευθύνονται σε λευκό κοινό για ένα "μαύρο" πρόβλημα –όχι πρωτότυπο, αν σκεφτείς τους Nέγρους του Ζενέ, αλλά πάντα ενδιαφέρον. Γιατί για το βίωμα ενός ανθρώπου που αφήνει τα βάθη της Αφρικής και της Ασίας για να φτάσει στην Ευρώπη τι να πει κανείς, η Λίντελ, εγώ;» λέει ο Θ. Γλυνάτσης και μου διαβάζει ένα απόσπασμα από το έργο:
«Το πρόβλημα είναι των μεταναστών / Όχι δικό μας.
Αν μπορούσα να καλύψω τον ήλιο της Ισπανίας με μια πέτρα.
Υπάρχουν ψάρια από σίδερο στη σκέψη μου / Πώς να συνεχίσω;
Πώς να ξεπεράσω την πληροφορία;
Πώς να μετατρέψω την πληροφορία σε φρίκη; Πώς να συνεχίσω;
Πώς να ξεφύγω από τη δημαγωγία και τη βλακώδη μεσσιανική ευθύνη του συγγραφέα;
Πώς να ξεφύγω από την ευσπλαχνική κοινοτοπία και τη σαχλή καταγγελία;
Πώς να ξεφύγω από το κοινωνικά αποδεκτό;
Η οπτική μου γωνία είναι εντελώς αντικοινωνική.
Αυτό είναι ένα αντικοινωνικό έργο».
Είναι και πάλι η Ανχέλικα (φωνή off) που λέει τις παραπάνω γραμμές. Η Καταλανή δημιουργός δεν κρύβει την απαισιοδοξία της, ενίοτε και τη μισανθρωπία της: «Η μόνη ιδέα που έχω είναι να παραχωρήσω στην πραγματικότητα το δικαίωμα στο μυστήριο. Η μόνη ιδέα που έχω είναι να φανταστώ ένα θαύμα».
Εταιρεία Θεάτρου DOT & Ομάδα ΑΤΟΝΑλ - Θέμελης Γλυνάτσης Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους, της Ανχέλικα Λίντελ 13 & 14 Ιουνίου, 21:00 Πειραιώς 260, Χώρος Ε
σχόλια