Στον κάλαθο των αχρήστων

Σήμερα, Κυριακή 15 Ιουνίου, είναι η Ημέρα του Πατέρα. Καμία σχέση με την Ημέρα της Μητέρας. Περνάει απαρατήρητη. Μπορεί αυτή η αδιαφορία μας να είναι μια αντίδραση απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία την οποία ζούμε. Ίσως και όχι. Πιθανόν άλλες γιορτές να θεωρούμε «δικές μας» και άλλες «αμερικανιές». Ποιος ξέρεi, και τι σημασία έχει αν το καλοσκεφτείς. Στο θέμα μας. Διαβάζοντας πριν λίγο για την σημερινή ημέρα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι ένα ποίημα που έγραψε το Τσαρλς Μπουκόφσκι για τον πατέρα του με τίτλο «στον κάλαθο των αχρήστων». Μπορεί να φαίνεται κάπως σκληρό για την σημερινή ημέρα αλλά δεν είναι. Προσέξτε το στίχο «τώρα που το σκέφτομαι, για την δυστυχία μου δεν ευθύνεται απόλυτα ο πατέρας μου». Συμπυκνώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εκείνη την στιγμή που το παιδί γίνεται ενήλικας. Όταν συνειδητοποιεί ότι για την δυστυχία του δεν φταίνε μόνο οι άλλοι…

Στον κάλαθο των αχρήστων

του πατέρα μου του άρεσε να παριστάνει ότι κάποια

μέρα θα γινόταν πλούσιος,

ανέκαθεν ψήφιζε Ρεπουμπλικάνους

και μου ‘λεγε ότι

αν δούλευα σκληρά

κάθε μέρα της ζωής μου

θ’ ανταμειβόμουν

αδρά.

Στις σπάνιες περιόδους που

ο πατέρας μου δεν ήταν άνεργος,

δούλευε σκληρά,

τόσο σκληρά που κανείς

δεν τον άντεχε.

«τι έχει αυτός; τρελός είναι;»

Ο πατέρας μου είχε κόκκινο πρόσωπο και ίδρωνε πολύ

Θυμωμένος

άνθρωπος

Κι όπως φαινόταν, όσο

προσπαθούσε να βγάλει χρήματα

τόσο φτωχότερος γινόταν.

Η πίεση του

ανέβηκε

κι οι σφυγμοί του ήταν

άρρυθμοι.

Κάπνιζε Camel και Pall Malls

Παντού υπήρχαν σκόρπια

Μισογεμάτα πακέτα.

Κοιμόταν στις οχτώ και σηκωνόταν απ’ τις

πέντε τα χαράματα κι

είχε την τάση να κραυγάζει,

να δέρνει την γυναίκα του και το

παιδί του.

πέθανε πρόωρα.

μετά την κηδεία του

κάθισα στην κρεβατοκάμαρα του άδειου

του σπιτιού

και κάπνισα το τελευταίο του πακέτο

Pall Malls.

πίστευε ότι υπήρχε

μόνο μία συνταγή, μόνο ένας τρόπος ζωής

Ο δικός του.

Δεν ήταν κρίμα που πέθανε.

Η αδιάλλακτη στάση

απέναντι στη ζωή

με πληγώνει

και μια φορά που είχα ανοίξει συζήτηση

του είπα

ότι η ζωή ήταν

αρκετά θλιβερή και

άδεια

κι η μόνη μας ελπίδα

ήταν να απολαύσουμε μερικές στιγμές

γαλήνης και ησυχίας

μες στην αναμπουμπούλα.

«τότε κάτσε στ΄αυγά σου», μου απάντησε,

«και βούλωσε το!

Εγώ σου λέω ότι η λύση είναι

«σκληρή δουλειά και τιμιότητα!»

τώρα που το σκέφτομαι,

για την δυστυχία μου

δεν ευθύνεται απόλυτα

ο πατέρας μου.

Κι αφού κάπνισα το τελευταίο

Pall Mall

απ’ το τελευταίο πακέτο

το πέταξα

κι ύστερα

δεν είχε μείνει πια τίποτε απ’ αυτόν

έφυγε

για πάντα.

 ________________

Απο το βιβλίο "Η Λάμψη της αστραπής πίσω απο το βουνό" εκδόσεις:ηλέκτρα