'Oταν ο Πέτρος Κωστόπουλος ξεσήκωσε μπόλικο θόρυβο λέγοντας ότι «ξεβλάχεψε» τους Έλληνες, θα μπορούσε να το 'χε κάνει βάσει σχεδίου.
Ήξερε ότι θα ξεσήκωνε θύελλα αρνητικής δημοσιότητας, αλλά κάπως έτσι θα διαφήμιζε χωρίς κόστος το σαντουιτσάδικο που άνοιξε πρόσφατα στο Κολωνάκι.
Όταν η Νατάσα Μποφίλιου έκανε μια «ασυνήθιστη» δήλωση («είμαι τροτσκίστρια και ψηφίζω ΚΚΕ»), το έκανε λίγο πριν ξεκινήσει τις σόλο παραστάσεις. Θα μπορούσε να το έχει σχεδιάσει για να έχει μεγαλύτερη προσέλευση σε ένα αρκετά μεγάλο μουσικό χώρο.
Πρόσφατα ο βουλευτής Φωκάς τραγούδαγε μαζί με ποδοσφαιρικούς οπαδούς της εκλογικής του περιφέρειας που φώναζαν το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρ...., η Βουλή».
Ήξερε ότι θα τον έβριζαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες «λογικών», αλλά ο ίδιος θα ήταν ευτυχισμένος να μαζέψει 3-4.000 ψήφους για τις επόμενες εκλογές.
Καλά το καταλάβατε. Είμαστε στην εποχή όπου όσοι επιζητούν επιδοκιμασία, ψήφο, πελάτες, ακόμα και likes στο Facebook, δεν αρκεί να έχουν φίλους. Ακόμα περισσότερο χρειάζονται «εχθρούς».
Πώς τρυπάς τη φούσκα της αδιαφορίας
Πώς ακούγεται κάτι που θα πεις μέσα σε τόση ιντερνετική βαβούρα; Πώς να σε προσέξουν αρκετοί όταν οι περισσότεροι ασχολούνται με αυτό που λένε οι ίδιοι ή μια κλειστή παρέα τους;
Το φαινόμενο που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ δίνει μια αίσθηση του πού πάει η κατάσταση.
Για να τραβήξεις την προσοχή δεν έχει μόνο σημασία πλέον πόσοι θα βρουν θετικό αυτό που λες. Παίζει αρκετά μεγαλύτερο ρόλο το πόσοι θα σου την «πέσουν», θα σχολιάσουν αρνητικά, θα διαδώσουν στους «φίλους» τους (και αυτοί στους δικούς τους).
Είναι μπίνγκο να σε καταγγείλει μια μεγάλη ομάδα φανατικών ότι προσβάλεις τα πιστεύω τους. Επειδή το μεγάλο στοίχημα είναι να τραβήξεις την προσοχή ενός μπουχτισμένου κοινού, αυτή την τακτική ακολουθούν ακόμα και μεγάλες, καταξιωμένες εταιρείες.
Για να τραβήξεις την προσοχή δεν έχει μόνο σημασία πλέον πόσοι θα βρουν θετικό αυτό που λες. Παίζει αρκετά μεγαλύτερο ρόλο το πόσοι θα σου την «πέσουν», θα σχολιάσουν αρνητικά, θα διαδώσουν στους «φίλους» τους (και αυτοί στους δικούς τους).
Το ΙΚΕΑ έκανε μια διαφήμιση για τα περασμένα Χριστούγεννα που πρωταγωνιστούσε μια οικογένεια αφροαμερικανών. Καταλαβαίνετε τι έγινε...
Ακόμα μεγαλύτερος χαμός έγινε για τη διαφήμιση ενός βρετανικού σούπερ μάρκετ που έδειχνε πώς βρέθηκαν μαζί για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα μια παρέα από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ακόμα και πολύ παραδοσιακές εταιρείες μπαίνουν στον πειρασμό μιας προκλητικής διαφήμισης.
Αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν πλέον, μέσα σε τόσο θόρυβο και τόσο κατακερματισμένα κοινά, να θεωρούν ότι θα κάνουν αποτελεσματική επικοινωνία με βίντεο που τα πάνε καλά με όλους.
Παίρνουν το ρίσκο να μιλήσουν με ειδικότερα κοινά, ξέροντας ότι θα δυσαρεστήσουν κάποιες άλλες μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Η Pepsi ήταν από τις εταιρείες που είδε περισσότερες αντιδράσεις απ' όσες περίμενε.
Τα Jumbo έχουν παράδοση σε αυτή τη συνταγή: εκείνοι που βρίζουν τις διαφημίσεις του συγκεκριμένου καταστήματος, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν θα γίνονταν ποτέ πελάτες τους. Και επειδή αυτή η κατηγορία κάνει τόσο έντονη κριτική, δημιουργείται θόρυβος που αποτελεί διαφήμιση του καταστήματος σε ένα άλλο κοινό που θα μπορούσε να είναι πελάτης του.
Προφανώς παίρνουν το ρίσκο να δυσαρεστήσουν περισσότερους απόσους θα ικανοποιήσουν με το μήνυμά τους. Η πρώτη αντίδραση σε διαφημιστικά μηνύματα ρίσκου είναι μποϋκοτάζ από ομάδες που θυμώνουν.
Προβοκάρισε ή κάτσε στ' αυγά σου
Αν είδες και εσύ τα like σου να μειώνονται, μια απλή ιδέα είναι να κάνεις κάτι που θα προκαλέσει. Πχ να προσχωρήσεις με ζέση στη μεγάλη ομάδα των φανατικών που πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη. Ή να κάνεις καμπάνια τύπου «αγοράζετε ελληνικά προϊόντα» (μια υπόθεση αρκετά περίπλοκη, καθώς αρκετά από αυτά που αναφέρονται ως εγχώρια προϊόντα παράγονται με 70-80% εισαγόμενες ύλες, ενώ κάποια που καταγγέλλονται ως «ξένα» παρασκευάζονται στην Ελλάδα με 70-80% εγχώρια υλικά).
Αν κάνεις μια ανάρτηση για το πόσο έχει αρχίσει να επηρεάζει η κλιματική αλλαγή τη χώρα μας (π.χ. στις αγροτικές καλλιέργειες ή τον τουρισμό), αυτό θα προκαλέσει σχεδόν μηδενικό ενδιαφέρον. Δεν είναι θέμα που πολώνει. Δεν είναι από αυτά που σηκώνουν συνθήματα. Θέλει παραπάνω προσοχή από 20 δευτερόλεπτα.
Αν πιστεύεις ότι η ζωή είναι κάτι πιο πολύχρωμο από καθημερινές σταυροφορίες και αλλεπάλληλες καταγγελίες, τότε πάρε βαθιά ανάσα. Βρες κι άλλους που αντιπαθούν το άσπρο-μαύρο, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς. Ζούμε στην εποχή που μια από τις μεγαλύτερες ντόπες είναι να διαλέγεις κάθε μέρα ένα στρατόπεδο και να τρέχεις μαζί με τους πολλούς.
