Το ανυπόφορο

 Κάθε εποχή και το ανυποφορό της

Ζούμε -όλοι- με κάτι που μας λείπει. Αυτή η τόσο απλή αλλά και τόσο μεστή νοημάτων φράση του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη από τη δικιά του εκδοχή της Μήδειας μου ήρθε στο νου μαθαίνοντας τη περασμένη βδομάδα για δυο αυτοκτονίες που άδηλα συνδέονται θαρρώ. Η πρώτη αυτοκτονία είναι της σχεδιάστριας γυναικειών τσαντών Kate Spade. H δεύτερη και πιο πολυακουσμένη λόγω του popularity που απολάμβανε -και όχι άδικα- είναι του Anthony Bourdain.

Facebook Twitter

 

Αμέσως αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει άτομα σαν κι αυτά που κυριολεκτικά τα έχουν όλα, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου βέβαια, και πληρώνοντας το δικό τους φόρο αίματος για να τους δοθεί η ευλογία ή κατάρα τελικά, του γρανιτένιου και παγωμένου πεδίου της κορυφής (η κορυφή στη παγκόσμια κλίμακα που κινιόντουσαν αυτοι οι δυο σε ξεζουμίζει κυριολεκτικά, απομυζά κάθε ψυχικό απόθεμα και πρέπει να έχεις πέρα από τη καλλιέργεια, την αυτογνωσία, την ενσυναίσθηση κι ένα περιβάλλον -ανθρωπίλας- που να σε επαναφορτίζει όποτε κλατάρεις).

 

Facebook Twitter

Στη περίπτωση της Kate Spade επιβαρυντικό ρόλο από οτι λένε τα facts διαδραμάτισε αφενός η ψυχική της ασθένεια (διπολική διαταραχή) αφετέρου τα προβλήματα στον γάμο της. Οι ψυχικές ασθένειες αποτελούν ακόμα θέμα taboo στη δημόσια κονίστρα όσων μονομαχούν στη κεντρική αρένα οποιουδήποτε industry και παίζουν καθοριστικό ρόλο ειδικά όταν λείπει η ανθρωπίλα από τα περιβαλλοντά τους (είναι πρόσφατη και η εξομολόγηση της Mariah Carey ή η πολυετής απόκρυψη των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Britney Spears ύστερα από την περίφημη καταρρεύση της το 2007, και την μεταβολή της μέσω των ψυχοφαρμάκων και της κηδεμονίας - μανατζαρίσματος του πατέρα της του πατέρα της, σε άψυχη ποπ μηχανή εδώ και πολύ καιρό ) στο κύλισμα στην άβυσσο.

Facebook Twitter

Στην άβυσσο κύλησε αναπάντεχα τις προάλλες ο εμβληματικός αλλά και σημαντικός πλοηγός food αισθήσεων κι όχι μόνο Anthony Bourdain. Οι περισσότεροι αγνοούσανε πριν γίνει διάσημος στα 44 του τη πάλη του με τους προσωπικούς του δαίμονες (δαίμονες κι εκατομμυρίων ανθρώπων βέβαια). Καταχρήσεις, αλκοολισμός, ναρκωτικά. Ο Bοurdain ήξερε καλά προ διασημότητας τη γνώση της φύσης της ανθρώπινης φόδρας των πραγμάτων. Η φόδρα αυτή κρύβει αίμα, εφιάλτες, πίκρες περίκλειστες, λικνισμούς με μαρτύρια ανείπωτα όλα αυτά αγκαλιά με την ευωχία του άγιου -τελικά- μήκους της ανθρώπινης ύπαρξης που με όχημα το φαγητό και τα παρελκομενά του, τις αποχρώσεις του και τις απειράριθμες ανθρωπένιες αντανακλάσεις του πλάι - πλάι με την γκουρμέ πορσελάνη επέλεξε όταν ξέφυγε από το γκελ με την άβυσσο να μας παρουσιάσει, μοναδικά, εστιάζοντας στον σφυγμό της τροφής και κανοντάς μας μέσα από τα βιβλία του κι από τις εκπόμπές του να αφουγκραστούμε πως κι αν το σπίτι μας έχει πάρει φωτιά μπορούμε, λίγο αν επιμείνουμε, με τα αποκαΐδια να δημιουργήσουμε από το σπαραγμό τροφή. Για τα ονειρά μας και όχι μόνο για το στομάχι μας. 

Facebook Twitter

Αναρωτιέσαι λοιπόν πώς ένας τέτοιος χαλκέντερος γητευτής παρέδωσε τα όπλα αναπάντεχα και χώθηκε στο φαρμάκι από το όποιο μια ζωή έτρεχε να ξεφύγει; Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα playground με τεκτονικές πίστες. Τίποτα δεν σου διασφαλίζει είτε είσαι λεμβούχος της πρώτης θέσης είτε σαμιαμίδι της καθημερινής ζωής πως οι γειτονιές που κατοικείς με το πρώτο φύσημα του δαιμονά σου μπορεί να κάνουν κομμάτια το ψυχικό τοπίο σου από το οποίο αν λείπει η ανθρωπίλα και κάποια βασικά δομικά συστατικά που έχουν ανάγκη όλοι οι ανθρώποι σε κλάσματα του δευτερολέπτου καταρρέει και εξαϋλώνεται.

Facebook Twitter

Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός ανάμεσα σε αυτό το τρομακτικά "ελκυστικό" roller coaster βασίζεται. Σου υπόσχεται ένα σωρό πράγματα, αποκρύπτoντας το βαρύ φόρο αίματος που καλείσαι να πληρώσεις καθημερινά. Σε βομβαρδίζει με μια -τελικά δυστοπική- μεταφυσική ονείρων, επιθυμιών και υποσχέσεων, σε εγκλωβίζει σαν χάμστερ σε έναν σισύφειο τροχό και σου λέει: catch it if you can. Εκεί την πατάνε οι περισσότεροι. Είτε κατοικούν στη κορυφή είτε κινούνται στις παρυφές της καθημερινής ζωής. Μια ζωή που μοιάζει αγέρωχο αγρίμι έτοιμο για την κούρσα ενώ ουσιαστικά είναι χιλιοτσακισμένο συντρίμμι. 

Facebook Twitter

Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία. Διάσημους ή όχι. Το μείγμα διαφέρει για τον καθένα. Αυτό που ξέρω είναι πως η Αληθινή Ζωή είναι ένα μείγμα χαρμολύπης, ρεαλισμού και ονείρων και όχι μια λεωφόρος παροξυσμικής θετικής ενέργειας, μητροπολιτικής σκλαβιάς και ψευδών νεκροφανών κορυφών.

Facebook Twitter

Όπως λέει και το λαϊκό ρητό: Όποιος προσπάθησε να φύγει απ' τον δαίμονά του συντρίμμι πέφτει και λυγάει στο έλεος του γονάτου. Ή όπως λένε οι λατρεμένοι Στέρεο Νόβα: -Πόσο απέχει η Ομόνοια από τη Λένορμαν; -Έτη φωτός και ονείρου.