Μια κορυφογραμμή, το ύψος του πέλαγους που ναυαγεί στην μνήμη,
ένας πυργοδεσπότης Ιούνης που τρέφεται και επιζεί στα μάτια νέων αγοριών και κοριτσιών
που ύστερα πρησμένα από το φως, εμβαπτισμένα σε θαλασσινό νερό, αποδημούνε.
Θα ήθελα την στιγμή που θα φύγω κι εγώ να έχει σπάσει ο νάρθηκας της αυριανής ημέρας.
Ότι γύρισα τα μέρη μου στην Αθήνα κι υπήρχαν όλα.
Ότι έψαξα μέσα στη χαράδρα της μνήμης και ελευθερώθηκα.
Ότι κάθησα στη ταράτσα αγκαλιά με σένα και λιώμα
από τον τροχό του φεγγαριού
φιληθήκαμε ξανά όπως την πρώτη φορά.
Τα μάτια σου μαλακά σύννεφα.
Τα μάτια μου ένα κομμάτι έλασμα για να τα κόβει.
Ότι αξία πρώτη
απέμεινε ότι είχε
καιρό να με διαπεράσει.
Για όλα το δέρμα.
Σου.
Για όλα.
σχόλια