Οι Εγγλέζοι ήταν καταιγιστικοί με τον Παναμά. 6-1 και αν δεν έπεφταν παρακάλια από τους συμπαθείς κεντροαμερικάνους ίσως έβαζαν και περισσότερα.
Η μπάλα «χάθηκε », όπως συνηθίζεται να λέμε. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Έχει ξανασυμβεί σε αγώνα της Αγγλίας κι έχει συμβεί κυριολεκτικά. Με τη μπάλα του σημαντικότερου ματς στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1966.
Την περίφημη μπάλα που δεν πέρασε ποτέ την γραμμή του τέρματος των Δυτικογερμανών αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.
Σημασία έχει ότι στο εκατοστό λεπτό του αγώνα το σουτ του Τζεφ Χερστ την έστειλε στο οριζόντιο δοκάρι, μετά έκανε γκελ κάπου εκεί γύρω στη γραμμή, ο Ελβετός διαιτητής δίστασε, αλλά τελικά κατακύρωσε το γκολ και το 3-2, σύμφωνα με την υπόδειξη του Αζέρου επόπτη Τοφρίκ Μπαχράμοφ, του μεγαλύτερου μέχρι σήμερα ποδοσφαιρικού ειδώλου του Αζερμπαϊτζάν –το Εθνικό Στάδιο του Μπακού ονομάζεται «Στάδιο Τοφίκ Μπαχράμοφ», μοναδική περίπτωση στον κόσμο όπου ένα γήπεδο τιμά έναν διαιτητή.
Η μπάλα «χάθηκε », όπως συνηθίζεται να λέμε στον αγώνα με τη μπάλα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά. Έχει ξανασυμβεί σε αγώνα της Αγγλίας κι έχει συμβεί κυριολεκτικά. Με τη μπάλα του σημαντικότερου ματς στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1966
Η πορτοκαλί αυτή μπάλα και η σκοτεινή της μοίρα συνδέθηκαν με τον μοναδικό –μέχρι σήμερα !– διεθνή τίτλο της Αγγλίας, της γενέτειρας του ποδοσφαίρου. Για να είμαστε δίκαιοι, ο Χερστ θα βάλει ακόμη ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, όταν όλα είχαν έτσι κι αλλιώς τελειώσει.
Μα τι έγινε αυτή η μπάλα; Θα έπρεπε, σύμφωνα με την παράδοση, να καταλήξει στην κατοχή του Χερστ, καθώς είχε βάλει τρία γκολ στον τελικό, ή τέλος πάντων δύο και κάτι.
Αλλά στην απονομή και μέσα στον γενικό ενθουσιασμό –το ματς γίνεται στο Λονδίνο, στο μυθικό Γουέμπλεϊ– κανείς δε φαίνεται να δίνει σημασία στο ότι αυτός που έχει πάρει παραμάσχαλα την μπάλα είναι Δυτικογερμανός και φορά το νούμερο 8 στη φανέλα.
Λέγεται Χέλμουτ Χάλερ, έβαλε το πρώτο γκολ της Δ. Γερμανίας, συνολικά έξι στο τουρνουά, και δεν αφήνει την μπάλα ούτε όταν ανεβαίνει να πάρει το μετάλλιό του από τα χέρια της βασίλισσας Ελισάβετ Β. Είναι τόσο άνετος που ψάχνει να βρει τον Πελέ κι άλλους σταρ που βρίσκονται στο γήπεδο για να του την υπογράψουν!
Εννοείται ότι θα την πάρει και στη βαλίτσα στο ταξίδι της επιστροφής στο Άουγκσμπουργκ, στη Βαυαρία. Οι Άγγλοι έχουν άλλες προτεραιότητες –να το κάψουν– και ο πλανήτης ζει τότε μια εποχή λιγότερο προσηλωμένη στα αντικείμενα.
Η μπάλα θα μείνει τριάντα χρόνια στην αποθήκη της οικογένειας Χάλερ. Υποθέτουμε ότι ο Χάλερ θα διηγείται με ευχαρίστηση το κατόρθωμά του στους φίλους του και με την ευκαιρία θα τους δείχνει και την πορτοκαλί απόδειξη.
Κι αν κάποιος του επισημαίνει ότι δεν είναι πολύ σωστό να πηγαίνεις σε ξένα σπίτια και να κλέβεις μπάλες, έχει έτοιμες πολλές δικαιολογίες: «Ήθελα ένα ξεχωριστό δώρο για τα γενέθλια του γιου μου!» (ο μικρός Γιούργκεν έκλεινε τα πέντε στις 31 Αυγούστου, ο τελικός ήταν στις 30 Ιουλίου, χμ...). « Στη Γερμανία έχουμε μια παράδοση, ο νικητής παίρνει το Κύπελλο, ο χαμένος την μπάλα!». « Δικαιούμουν ένα αναμνηστικό από τον τελικό, στο κάτω κάτω σκόραρα πρώτος!».
Το 1996 η Αγγλία διοργανώνει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν. Κι αν αυτό που λείπει από την ομάδα και έχει να δει τίτλο από το 1966 είναι η μπάλα του τελικού; Αν αυτή είναι το μαγικό Εξκάλιμπερ που θα έκανε την Αγγλία βασίλισσα της Ευρώπης;
Ξεκινά εκστρατεία τύπου «η μπάλα είναι η ψυχή μας » και ο πυρετός ανεβαίνει με τη βοήθεια των ταμπλόιντ, που κάνουν έρευνες, βρίσκουν άκρη και στέλνουν απεσταλμένους στη Βαυαρία. Δύο από αυτούς προσπαθούν να κλέψουν το κλοπιμαίο μέσα από το σπίτι των Χάλερ.
Τελικά η «Mirror», με χορηγούς τον Ρίτσαρντ Μπράνσον της Virgin και το Eurostar αγοράζει την μπάλα. Λέγεται ότι ο Χάλερ πήρε γύρω στα 100 χιλιάδες ευρώ για να τη δώσει. Που δεν του αρκούν. Θέλει να την επιστρέψει ο ίδιος. Και έτσι γίνεται.
σχόλια