Το πρώτο ζευγάρι των προημιτελικών βγήκε. Το «next big thing» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο 19χρονος Κιλιάν Εμπαπέ, πήρε από το χέρι τη Γαλλία και την οδήγησε στην επόμενη φάση. Εκεί όπου θα συναντήσει την Ουρουγουάη του «Νέστορα» των πάγκων, του 71χρονου Οσκαρ Ταμπάρες, του πιο ηλικιωμένου και πιο σοφού προπονητή της διοργάνωσης.
Ο τελευταίος παίκτης κάτω των 20 ετών που έβαλε 2 γκολ σε τελική φάση μουντιάλ ήταν ο 18χρονος Πελέ στο Μουντιάλ της Σουηδίας το 1958. 60 χρόνια μετά ο Κιλιάν Εμπαπέ έλαμψε. Ναι, είναι αυτός το αστέρι της εποχής που έρχεται!
Στη φάση που κέρδισε το πέναλτι από το οποίο προήλθε το πρώτο γκολ έκανε ρεκόρ ταχύτερης κούρσας στην ιστορία του ποδοσφαίρου με 37χλμ/ ώρα.
Όμως ο Εμπαπέ δεν είναι απλώς ένας παικταράς με ασύλληπτη ταχύτητα και άψογη τεχνική. Είναι ένα πιτσιρικάς που ωρίμασε νωρίς και ξεχώρισε με τη σοβαρότητά του. Όλοι όσοι τον γνώρισαν λένε ότι παίζει καλά επειδή σκέφτεται καλά. Εκφράζεται άψογα, είναι προσγειωμένος, δουλεύει πολύ με το μυαλό του
Όμως ο Εμπαπέ δεν είναι απλώς ένας παικταράς με ασύλληπτη ταχύτητα και άψογη τεχνική. Είναι ένα πιτσιρικάς που ωρίμασε νωρίς και ξεχώρισε με τη σοβαρότητά του. Όλοι όσοι τον γνώρισαν λένε ότι παίζει καλά επειδή σκέφτεται καλά. Εκφράζεται άψογα, είναι προσγειωμένος, δουλεύει πολύ με το μυαλό του. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε.
Χθες, αποδόθηκε δικαιοσύνη. Η Γαλλία ήταν σαφώς ανώτερη στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς. Η άνεση με την οποία ανέτρεψε το σκορ ήταν εντυπωσιακή. Με τον Μμπαπέ αλλά και με την γκολάρα του Μπενζαμέν Παβάρ το οποίο σίγουρα κατατάσσεται ανάμεσα στα καλύτερα της διοργάνωσης.
Η Γαλλία μέχρι τώρα έχει δείξει ότι είναι κανονική ομάδα. Στιβαρή, με κανόνες, ρόλους, ισορροπημένη εσωτερικά, με σταθερό σχήμα και στέρεη δομή. Όπως πρέπει να είναι οι ομάδες.
Η Αργεντινή δεν ήταν για παραπάνω. Τα γράψαμε και πρόσφατα από αυτή εδώ τη στήλη.
Και ήταν μάλλον καλό για το ποδόσφαιρο ότι δεν προχώρησε μια ομάδα που «βίαζε» την ποδοσφαιρική λογική. Που κατέβηκε με προπονητή-μαριονέτα, με την ομάδα να θυμίζει αυτοδιαχειριζόμενο στέκι και όλους να αναρωτιούνται «γιατί ο Μέσι δεν παίρνει το Μουντιάλ μόνος του», λες και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αυτό είναι κάτι συνηθισμένο...
Στο άλλο ματς της ημέρας οι στιβαρές ομάδες, δύο ικανών και σοβαρών προπονητών πάλεψαν σε ένα ματς που οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα κριθεί στο γκολ και ελάχιστοι πίστευαν ότι θα πάει over (σ.σ. πάνω από 2 γκολ).
Δύο παιδιά που γεννήθηκαν με 20 μέρες διαφορά στο Σάλτο, μια πόλη των 100 χιλιάδων κατοίκων, οδήγησαν την πατρίδα τους σε μια ακόμα επιτυχία.
Ο Καβάνι και ο Σουάρες – ειδικά ο πρώτος – έκαναν ξανά τη διαφορά. Κανείς δεν τους ζητάει να κάνουν τα πάντα –άσχετο αν τελικά κάνουν παραπάνω από όσα απαιτεί ο ρόλος τους, γυρίζοντας πίσω στην άμυνα, τρέχοντας ασταμάτητα κι ελέγχοντας όλο το γήπεδο με την απίστευτη «vista», την πλήρη εικόνα του τι γίνεται γύρω τους και πού βρίσκονται οι συμπαίκτες τους.
Στη φάση του πρώτου γκολ, ο Σουάρεζ δεν χρειάστηκε να σηκώσει το κεφάλι του για να δει πού είναι ο Καβάνι, στο δεύτερο άφησε την μπάλα γνωρίζοντας ότι ο άλλος ήταν σε καλύτερη θέση.
Κάνουν το κάτι παραπάνω για να πάει η Ουρουγουάη λίγο παραπάνω. Δεν τα κάνουν όμως μόνο αυτοί, γιατί πίσω τους έχουν μια κανονική ομάδα. Και αυτό είναι έργο του σπουδαίου προπονητή και γενναίου ανθρώπου Όσκαρ Ταμπάρες.
Η Ουρουγουάη χρειάστηκε να παίξει 4 ματς για να δεχτεί γκολ και αυτό από στημένη φάση. Δεν είναι η ομάδα που εντυπωσιάζει με τη θεαματικότητά της, αλλά είναι η πιο δυσκολοκατάβλητη ομάδα της διοργάνωσης.
Οι σημερινοί παίκτες της διαφέρουν από εκείνους των περασμένων δεκαετιών που έγραψαν ιστορία ως «σκοτώστρες» των γηπέδων. Είναι καλύτεροι. Γιατί είναι λιγότερο «βρώμικοι», αλλά εξίσου μαχητικοί. Με το ίδιο πνεύμα garra charrùa, την ηθική επιταγή να παλέψεις μέχρι τέλους βάζοντας την ομάδα πάνω από το άτομο.
Αν ο τραυματίας Καβάνι δεν είναι καλά μέχρι τον προημιτελικό, η Γαλλία θα είναι το μεγάλο φαβορί. Aλλά την Ουρουγουάη δεν μπορεί να την ξεγράψει κανείς.
σχόλια