Το σκηνικό του δράματος είχε στηθεί από νωρίς. Ο εθνικός παροξυσμός γύρω από το «It's coming home» δεν είχε προηγούμενο. Οι οιωνοί μετά το γρήγορο γκολ έμοιαζαν ιδανικοί. Τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να σταματήσει τα παιδιά του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ που έμοιαζαν να καλπάζουν προς την «their finest hour». Μόνο που όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πρόωρα πανηγύρια βγαίνουν από τη μύτη.
Η Αγγλία, που στο α' ημίχρονο πατούσε πολύ καλύτερα στο γήπεδο, στο β' ξέχασε να εμφανιστεί σε αυτό. Οι Κροάτες άρχισαν να πατάνε καλύτερα και στο τέλος του αγώνα ουδείς αμφέβαλε ότι η νίκη και η πρόκρισή τους ήταν πέρα για πέρα καθαρή.
Η μικρή χώρα των 4 εκατομμυρίων, πέρασε στον τελικό πετυχαίνοντας κάτι που καμία άλλη χώρα αντίστοιχου μεγέθους και παράδοσης δεν είχε πετύχει τα τελευταία 60 χρόνια.
Είναι σαφές ότι ο Μικ Τζάγκερ καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο κι έχει και λεπτά γούστα, αν και ο ίδιος έπαιζε μάλλον κρίκετ κι αναγκαστικά μπάσκετ –ο πατέρας του ήταν καθηγητής φυσικής αγωγής, ήταν από τους πρωτεργάτες στην ίδρυση της Βρετανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ
Όσο για την Αγγλία, πιστή στην παράδοσή της μας χάρισε μία ακόμα δραματική και θεαματική αποτυχία και δεν κατάφερε να χαρίσει στους οπαδούς της την ικανοποίηση του αν όχι να πίνεις νερό, να φτάνεις, έστω, στη βρύση.
Ανάμεσα στους στενοχωρημένους οπαδούς της, ήταν και ο πιο διάσημος... ανικανοποίητος: Ο Μικ Τζάγκερ. Ο οποίος ήταν για μία ακόμα φορά παρών σε μια αγγλική αποτυχία.
Χτες, αν και οι κάμερες δεν τον έπιασαν, βρισκόταν στη Μόσχα, στο Στάδιο Λουζνίκι. Προχτές τον είδαμε στην Αγία Πετρούπολη να παρακολουθεί απορροφημένος το ματς της Γαλλίας με το Βέλγιο, παρέα με τον γιο του Λούκας, του οποίου η μητέρα είναι Βραζιλιάνα και στη Βραζιλία το ποδόσφαιρο είναι θέμα γονιδίων. Αλλά ο πατέρας παρέσυρε τον γιο ή το αντίθετο;
Κατά καιρούς τον έχουμε δει να ποζάρει με διάφορους σταρ του ποδοσφαίρου –και δεν μιλάμε για τον Ρονάλντο ή τον Μπέκαμ, αλλά για παγκόσμιους πρωταθλητές όπως ο Πελέ, ο Μπεκενμπάουερ και o Γκερντ Μίλερ.
Είναι σαφές ότι ο Μικ Τζάγκερ καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο κι έχει και λεπτά γούστα, αν και ο ίδιος έπαιζε μάλλον κρίκετ κι αναγκαστικά μπάσκετ –ο πατέρας του ήταν καθηγητής φυσικής αγωγής, ήταν από τους πρωτεργάτες στην ίδρυση της Βρετανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ.
Έχουμε συχνά αναρωτηθεί ποια ομάδα υποστηρίζει. Το 1985 είπε σε μια εκπομπή στην αγγλική τηλεόραση, ότι είναι, αν είναι δυνατόν, Άρσεναλ και Τότεναμ, σα να λέμε Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός –στην πραγματικότητα, μια εποχή πήγαινε συχνά να δει και ματς της Τσέλσι. Μεγάλωσε στην κάτω πλευρά του Τάμεση, εκεί όπου τα αγόρια, τουλάχιστον την εποχή που ο Τζάγκερ ήταν αγοράκι, γίνονταν παραδοσιακά Άρσεναλ.
Αργότερα, όταν η Τότεναμ γίνεται της μόδας, χάρη στο θεαματικό push and run παιχνίδι και τους τίτλους που κερδίζει, ο Μικ αλλαξοπιστεί, όπως κι οι περισσότεροι φίλοι του, ανάμεσά τους κι ο Τσάρλι Γουότς με τον οποίον βρέθηκαν μερικές φορές παρέα στις κερκίδες του Γουάιτ Χαρτ Λέιν.
Ο θρύλος λέει ότι τα μούτρα που κάνει ο Τζάγκερ σε μια εκπομπή του BBC όπου πήγε για την παρουσίαση του άλμπουμ «Dirty Work» οφείλονται στο ότι είχε εισιτήρια για να δει την Τότεναμ με τον Οσβάλντο Αρντίλες και λόγω των γυρισμάτων δεν μπόρεσε να πάει.
Παρόμοια πείσματα έκανε και το 1990, όταν αρνιόταν να βγει στην σκηνή του Γουέμπλεϊ για να παίξει διότι παρακολουθούσε Παγκόσμιο Κύπελλο στην τηλεόραση –εκείνη την εποχή είχε ήδη γίνει οπαδός κυρίως της Εθνικής Αγγλίας και τον καταλαβαίνουμε απόλυτα: αν βάλουμε κάτω τις ημερομηνίες, το ματς που δεν ήθελε να χάσει ήταν τα ημιτελικά με τη Δυτική Γερμανία.
1-1, παράταση, πέναλτι. Μετά το τέλος του ματς, ένας από του Άγγλους παίκτες, ο Γκάρι Λίνεκερ, απογοητευμένος, θα πει το περίφημο: «Ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ όπου παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία».
Το 1998, ο Τζάγκερ θα αποφύγει τέτοια προβλήματα, θα βρεθεί στη Γαλλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα είναι στο Σεντ-Ετιέν, στις κερκίδες του θρυλικού γηπέδου Geoffroy-Guichard. Θα δει το ματς νοκ-άουτ με την Αργεντινή, θα χτυπάει κι ο ίδιος τα χέρια του ρυθμικά φωνάζοντας « England » και αυτή τη φορά θα μπορέσει να δει την Αγγλία να αποκλείεται –πάλι στα πέναλτι.
Λίγες μέρες αργότερα, στον τελικό θα χειροκροτήσει τη Γαλλία παγκόσμια πρωταθλήτρια αλλά θα πει, σαν γνήσιος κακόπιστος οπαδός που είναι: «Αν ο Μπέκαμ δεν είχε αποβληθεί στο ματς με την Αργεντινή, αυτή η κούπα θα ήταν δική μας!».
Ο Τζάγκερ υπήρξε πολυ φίλος του ιδρυτή της δισκογραφικής εταιρείας Atlantic Records Εχμέτ Ερτογκούν, κι όταν αυτός έφτιαξε την νεοϋορκέζικη ποδοσφαιρική ομάδα Κόσμος, μαζεύοντας σουπερσταρ, ο Τζάγκερ πήγαινε συχνά στο γήπεδο, κυρίως όμως για τα πάρτι στα αποδυτήρια.
Δεν πειράζει, Μικ. Την άλλη φορά: You can't always get what you want...
σχόλια