Η τάση εμφανίστηκε στα Εξάρχεια, παραδοσιακή γειτονιά του φοιτητή, του γενικώς ανέμελου σουλατσαδόρου ή ό,τι τέλος πάντων θεωρείται νέος της μετεφηβείας, που δεν έχει ακόμη μπει στα βάσανα του οκτάωρου με αμφίβολες αποδοχές. Τα παιδιά που τώρα μόλις σκάνε μύτη από το αβγό στο στίβο της ενηλικίωσης, φαίνεται να νοσταλγούν το σπιτίσιο φαΐ της μανούλας που δεν χωράει στις βαλίτσες της μετακόμισης λόγω σπουδών, φαίνεται επίσης να διακατέχονται από μια μικρή ανησυχία για το τί εστί σπιτίσιο φαΐ: αγαπάνε τις φακές και εν γένει τα όσπρια, τις υγιεινές σαλάτες, τα μετρημένα λάδια. Την οικογενειακή κουζίνα την αντιλαμβάνονται με τη ματιά της ψαγμένης μαμάς, που ξέρει τί είναι η κινόα και ενίοτε φτιάχνει τα γεμιστά με πλιγούρι-που είναι super food, αλλά επίσης δακρύζουν και στη μνήμη μιας κλασικής πίτας ή μιας καρυδόπιτας από τα χεράκια της γιαγιάς.
Αν κάτι αγάπησα περισσότερο είναι αυτό το χαριτωμένα άτεχνο, την έλλειψη τεχνικής και γνώσης που τελικά μαγειρεύει ένα φαγητό όλο ψυχή. Σαν να ήταν το πρώτο φαΐ που μαγείρεψε ο γιος ή η κόρη σου, η πρώτη αξιοπρεπής δική σου προσπάθεια στην κουζίνα που πολύ χαίρεσαι να τη μοιραστείς με τους δικούς σου.
Όταν εγώ ήμουν φοιτήτρια, δεν είχε ακόμη εφευρεθεί η έννοια της ψαγμένης διατροφής, της υπερτροφής και του γκότζι-μπέρι. Ως φοιτητές τρεφόμασταν συλλήβδην με σουβλάκια, πάστες αμυγδάλου, σοκοφρέτες και σοκολατίνες, κοτόπουλο της φοιτητικής εστίας-που μαγειρεύει σαν στρατώνας στην παραμεθόριο-και όταν μας έβγαινε μια λαχτάρα για κανονικό φαγητό προστρέχαμε στα μαγειρεία Εξαρχείων και Αλεξάνδρας, εκείνα τα παλιά, τα προαιώνια, που έχουν τα φαγητά στη βιτρίνα-όπου ενίοτε ανάμεσα στα ταψιά έκανε το ανέμελο σουλάτσο της και καμιά κατσαρίδα.
Ο Κυματοθραύστης, το Φασόλι, το Ριφιφί ήρθαν να ανανεώσουν αυτό ακριβώς το τοπίο των πραιώνιων μαγερειών, με ένα συνολικό touch φρεσκάδας: απλό φαγητό, καθημερινό, φρέσκο, συνήθως μαγειρεμένο και από φρέσκα παιδιά, με φρέσκο σελφ-σέρβις ή σέρβις, φρέσκες και δυναμωτικές σαλάτες με όσπρια και λαχανικά και όλ' αυτά με πολλά χρώματα και φρέσκια, νεανική χαρά και μουσικές τριγύρω. Από άποψη νοστιμιά, εδώ ισχύει ότι ακριβώς και σε ένα νοικοκυρεμένο σπίτι: άλλα φαγητά πετυχαίνουν καλύτερα, μερικές μέρες το ίδιο φαγητό βγαίνει λίγο πιο νόστιμο ή λίγο πιο ανάλατο από την προηγούμενη και ούτως ή άλλως εδώ δεν πρόκειται να πατήσει κανένας ξινισμένος ρεστοκριτικός με σηκωμένο φρύδι. Όπως στα ενδότερα της σπιτίσιας κουζίνας-μαμά σήμερα δεν το πέτυχες το πιλάφι-οι κριτικές παίζουν εσωτερικά μεταξύ των θαμώνων-που και αύριο θα είναι πάλι εδώ.
Η Nonna κατεβάζει τη νοσταλγία του σπιτίσιου φαγητού στο ανανεωμένο Ψυρρή, που αρχίζει να συνέρχεται από την παραζάλη και να ξαναχτίζει από τη στάχτη των προκάτ μπουζουκοχαρών ένα ανανεωμένο, ποιοτικότερο και ποιητικότερο προφίλ. Μπαίνεις μέσα και ανοίγει η ψυχή σου, κάθε καρέκλα και μια θύμηση από τα '50s, κάθε τραπέζι και άλλη νοσταλγία για τα '60s, να κι ένας καναπές με όλη τη συνάρτηση σε καρεδάκι και μπιμπελό, κατευθείαν από τα '70s. Εδώ αποκλείεται να πλήξεις. Κάθε αντικείμενο έχει να ξεθάψει μέσα σου και μια προσωπική θύμηση, αυτό το βάζο το είχε σπίτι της και η θεία Ερασμία, σ'ένα τέτοιο τραπεζάκι έσβησα την τούρτα στα πρώτα μου γενέθλια. Τα νέα παιδιά ξεσκονίζουν όλο το χάρτη 4 δεκαετιών ελληνικού οικιακού ντεκό, που έκλαιγε τη σκοτεινή του μοίρα σε αποθήκες και παλιατζίδικα και επιτέλους να που ξανατρώω στο φερ-φορζέ σαλονάκι της μαμάς μου στη βεράντα- σα να μου έρχεται στη μύτη μυρωδιά από παγωμένο πεπόνι που κρυβόταν μέσα μου κοντά μισό αιώνα.
Η Ιλιάνκα, όμορφη σαν ροδαλό ροδάκινο του Αυγούστου με κατακόκκινο κραγιόν και ο Λεωνίδας, ανήκουν σ'αυτή τη γενιά που έχει ψηφίσει μόνο μια πρώτη-παρθένα στη ζωή της. Η νόνα, θύμηση της γιαγιάς από τη Ζάκυνθο, δίνει τον τόνο στην κουζίνα, που είναι ανοιχτή και έχει και μια βιτρινούλα με τα φαγητά. Τα οποία πιο σπιτίσια δεν γίνεται, τα παιδιά μαγειρεύουν λίγες μερίδες, με ό,τι ψωνίσουν κάθε μέρα. Μια πανωραία βελουτέ με λαχανικά, η σαλάτα λάχανο όπως θα την έκοβες εσύ που δεν έχεις λιώσει τις σόλες σου στις κουζίνες, μοσχαράκι με πράσα, κοτόπουλο με αμπελοφάσουλα-όνειρο που έστειλε η γειτόνισσα από το νησί από το μποστάνι της, χοιρινό με λαχανικά γενικώς, ζυμαρικά με λαχανικά στο φούρνο όπως θα τα έκανες κι εσύ ακολουθώντας μια συνταγή σε βιντεάκι στο όποιο blog. Λίγα λάδια έως που να σου λείπει κιόλας μια πιο δεμένη σαλτσούλα, φαγάκι υγιεινό να σου δώσει δύναμη και κουράγιο άμα είσαι μόνος και χαμένος στην πρωτεύουσα.
Αν κάτι αγάπησα περισσότερο είναι αυτό το χαριτωμένα άτεχνο, την έλλειψη τεχνικής και γνώσης που τελικά μαγειρεύει ένα φαγητό όλο ψυχή. Σαν να ήταν το πρώτο φαΐ που μαγείρεψε ο γιος ή η κόρη σου, η πρώτη αξιοπρεπής δική σου προσπάθεια στην κουζίνα που πολύ χαίρεσαι να τη μοιραστείς με τους δικούς σου. Φαγητό σαν την πρώτη μέρα μιας μαγειρικής, που όμως νοιάζεται για τους συνδυασμούς, την ποιότητα, τα σωστά υλικά. Μια ερασιτεχνική κουζίνα που γι'αυτό μαγειρεύεται τόσο υγιεινά, όταν στην κατσαρόλα μπαίνει η δροσιά, η αθωότητα και ο αυθορμητισμός των παιδιών, που αν ήταν πιο πονηρεμένα, μπορεί να μην τολμούσαν ποτέ να ανοίξουν αυτό το μαγαζί. Μια soul kitchen που ξεφεύγει από το τοπίο του επαγγελματισμού, σαν αυθόρμητο πάρτι.
Κι αν άρπαξε λίγο από πάνω το ραβανί της γιαγιάς, θυμήσου πόσες φορές έχεις φάει αρπαγμένο κέικ από τα χεράκια της μανούλας;
Νοnna, Κακουργιοδικείου 6, Μοναστηράκι, 2130320321, 6975742998
σχόλια