Το 1971, ο Βιμ Βέντερς γύρισε την πρώτη του ταινία, ταινία περιπλάνησης ενός νέου άντρα στην άξενη γερμανική επαρχία. Ο τίτλος της ταινίας γνώρισε απείρως μεγαλύτερη απήχηση από την ίδια. Μπήκε στα χείλη ανθρώπων που δεν την είχαν δει, που δεν την είχαν καν υπ'όψιν τους. «Ο Φόβος του Τερματοφύλακα πριν απ'το Πέναλντυ».
Ο εξαιρετικά πιασάρικος εκείνος τίτλος είναι εντούτοις λάθος. Και οι στοιχειωδώς γνωρίζοντες από ποδόσφαιρο, ξέρουν ότι στα πέναλντυ δεν είναι ο τερματοφύλακας εκείνος που φοβάται. Κανείς δεν πρόκειται να τον κατηγορήσει άμα φάει γκολ. Ο εκτελεστής του πέναλντυ αντιθέτως, έτσι και αστοχήσει ή αποκρουστεί, θα θεωρηθεί υπεύθυνος για την ήττα της ομάδας του. Ειδικά όταν - σε τελικούς και ημιτελικούς- η διαδικασία των πέναλντυ έρχεται έπειτα από ένα ισόπαλο ενενηντάλεπτο και μια εξαντλητική ημίωρη παράταση. Τότε η ομάδα που τα έχει δώσει όλα μες στο γήπεδο, το φαβορί, κινδυνεύει να βγει νοκ-άουτ από μια στιγμιαία αβλεψία ή ατυχία.
Στα πέναλντυ θα κριθεί, κατά το επόμενο δίμηνο, η πορεία της Ελλάδας. Οι ρόλοι έχουν μοιραστεί. Η συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ έχει λάβει θέση κάτω από τα δοκάρια και ο Σύριζα προθερμαίνεται για να εκτελέσει.
Οι αναλυτές προδιαγράφουν ήδη την τροχιά της μπάλας: Με την πρώτη, άγονη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η στρογγυλή θεά σηκώνεται στον αέρα. Με την τρίτη και τελική –εφόσον ο Σταύρος Δήμας ή όποιος τυχόν τον αντικαταστήσει δεν λάβει 180 ψήφους- η μπάλα κατευθύνεται ολοταχώς προς τα δίχτυα. Προκηρύσσονται εκλογές. Ο Βενιζέλος γέρνει προς το αριστερό δοκάρι, προσπαθώντας να καλύψει με το χέρι του και τον χώρο του κέντρου, ενώ ο Σαμαράς αγωνίζεται να κλείσει τα κενά στο δεξιό μισό του τέρματος. Οι κινήσεις τους θυμίζουν χορογραφία κωμωδίας. Ο φόβος του γκολ τους κάνει ξεκαρδιστικά ευλύγιστους, η κερκίδα διασκεδάζει καθώς τους βλέπει να τεντώνονται και να λυγίζουν και να απευθύνονται στην μπάλα πότε με υποσχέσεις, πότε με απειλές, στην μπάλα που έχει μεταμορφωθεί σε κάλπη και τίποτα δεν μοιάζει ικανό να την φρενάρει...
Η αγωνία ωστόσο του Αλέξη Τσίπρα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη. Οι θεατές έχουν εναποθέσει πάνω του τις πιο τρανές ελπίδες τους. Τον έχουν αναγάγει σε χρόνο-ρεκόρ από τσικό σε άσσο των γηπέδων, έχουν αθρόα εγκαταλείψει τις παραδοσιακές ομάδες τους και έχουν γίνει οπαδοί του, έχουν πιστέψει –το δείχνει και η παράσταση νίκης σε όλες τις δημοσκοπήσεις- στη δυνατότητά του να επικρατήσει. Οι απέναντι του μοιάζουν τελειωμένοι. Ο ίδιος τους τελείωσε κάνοντας επί τέσσερα χρόνια το πιο σκληρό παιχνίδι, αγνοώντας τις παραδοσιακές τακτικές, αλλάζοντας ευχαρίστως πάσες με όποιον θα τον βοηθούσε να φέρει την μπάλα στη μικρή περιοχή του αντιπάλου. Βρίσκεται πλέον σε απόσταση αναπνοής από τον θρίαμβο. Η πιθανότητα το στεφάνι που θα του φορέσουν να μην είναι δάφνινο αλλά ακάνθινο βεβαίως και τον απασχολεί. Ουδόλως όμως τον ανακόπτει. Λαχταράει να κερδίσει το ματς,, να εκμεταλλευτεί το τάιμινγκ το οποίο η Αριστερά πάντοτε άφηνε να περάσει - θες από έλλειψη αυτοπεποίθησης, θες βάζοντας τρικλοποδιές στον εαυτό της... Για να αποκτήσει τον αέρα του νικητή, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του ότι δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία. Πως είναι «ή τώρα ή ποτέ», «νυν υπέρ πάντων ο αγών» και άλλα τέτοια που εκτοξεύουν την αδρεναλίνη.
Υπάρχει περίπτωση το πέναλντυ να χαθεί; Μπορούν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να εκτροχιάσουν την μπάλα, να κάνουν το γήπεδο να πάρει κλίση, να αναστείλουν στιγμιαία τον νόμο της βαρύτητας; Στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική, στη ζωή, τέτοια θαύματα σπανίως συμβαίνουν. Όταν όμως συμβούν αλλάζει ο ρους της Ιστορίας. Μέχρι το μεσημέρι της 18ης Ιουνίου του 1815, ο Ναπολέων κέρδιζε στο Βατερλώ. Έπρεπε να λασπώσει η πεδιάδα εξαιτίας μιας απρόβλεπτης και εξαιρετικά επίμονης καλοκαιρινής βροχής, έπρεπε να εμφανιστούν από το πουθενά οι Πρώσσοι ώστε να συντριβεί. Ο ίδιος είχε προκαταβολικά αποφασίσει ότι το μέλλον του -και μαζί το μέλλον της Ευρώπης- θα κρινόταν σε εκείνη τη μοναδική ζαριά.
Ο Αλέξης Τσίπρας -ό,τι και να συμβεί κατά τις προσεχείς εβδομάδες, και στη χειρότερη για εκείνον εκδοχή- θα διατηρεί σπουδαίο περιθώριο ελιγμών. Το ξέρει. Αλλά προτιμά να το ξεχνάει. Και βιώνει, μέχρι το τελευταίο κύτταρό του, την αγωνία του εκτελεστή πριν απ'το πέναλντυ.
σχόλια