Ο Τζαμάλ Κασόγκι εξαφανίστηκε στις 2 Οκτωβρίου και ενώ η Σαουδική Αραβία αρνείται ακόμη και σήμερα πως τον σκότωσε, όλα τα στοιχεία δείχνουν την εμπλοκή της πίσω από την άγρια δολοφονία.
Σήμερα, η «Washington Post» δημοσίευσε την τελευταία στήλη που ο Κασόγκι έγραψε και απέστειλε στα γραφεία της πριν από την εξαφάνισή του.
Στη στήλη μιλά για τη σημασία της ελευθερίας του Τύπου στη Μέση Ανατολή.
Η Karen Attiah, επιμελήτρια της εφημερίδας, σημειώνει ότι η δημοσιοποίηση της στήλης είχε καθυστερήσει με την ελπίδα ότι ο Κασόγκι θα επιστρέψει με ασφάλεια.
«Τώρα πρέπει να το αποδεχτώ: Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι του Κασόγκι που θα επιμεληθώ για την The Post». Αυτή η στήλη καταγράφει απόλυτα τη δέσμευσή του και το πάθος του για την ελευθερία στον αραβικό κόσμο, μια ελευθερία που προφανώς του κόστισε την ίδια του τη ζωή».
Αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο Αραβικός Κόσμος είναι η ελευθερία της έκφρασης
Πρόσφατα διάβαζα την έκθεση του 2018 «Ελευθερία στον Κόσμο» που δημοσίευσε ο οργανισμός Freedom House και κατέληξα σε ένα σοβαρό συμπέρασμα.
Υπάρχει μόνο μία χώρα στον αραβικό κόσμο που έχει χαρακτηριστεί ως «ελεύθερη». Αυτό το έθνος είναι η Τυνησία. Η Ιορδανία, το Μαρόκο και το Κουβέιτ έρχονται δεύτερες, ως εν μέρει ελεύθερες. Οι υπόλοιπες χώρες του αραβικού κόσμου ταξινομούνται ως όχι ελεύθερες.
Ως αποτέλεσμα, οι Άραβες που ζουν σε αυτές τις χώρες, είτε δεν ενημερώνονται, είτε παραπληροφορούνται. Δεν είναι σε θέση να αναφερθούν επαρκώς, πολύ λιγότερο δημόσια, σε θέματα που επηρεάζουν την περιοχή και την καθημερινή ζωή τους.
Η κρατική παρέμβαση κυριαρχεί στο δημόσιο αίσθημα και ενώ πολλοί δεν το πιστεύουν, μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού πέφτει θύμα αυτής της ψεύτικης αφήγησης. Δυστυχώς, η κατάσταση αυτή είναι απίθανο να αλλάξει.
Ο αραβικός κόσμος είχε μια ελπίδα με την Άνοιξη του 2011. Οι δημοσιογράφοι, οι ακαδημαϊκοί και ο γενικός πληθυσμός είχαν γεμίσει με προσδοκίες μιας λαμπρής και ελεύθερης αραβικής κοινωνίας στις χώρες τους. Ανέμεναν να απελευθερωθούν από την ηγεμονία των κυβερνήσεών τους και τις συνεχείς παρεμβάσεις, και τη λογοκρισία της ενημέρωσης. Οι προσδοκίες αυτές εξανεμίστηκαν γρήγορα. Οι κοινωνίες είτε αντιμετώπισαν το παλαιό status quo ή ακόμη πιο σκληρές συνθήκες από πριν.
Ο αγαπητός μου φίλος, ο εξέχων συγγραφέας της Σαουδικής Αραβίας, Saleh al-Shehi, έγραφε μία από τις πιο διάσημες στήλες που δημοσιεύθηκε ποτέ στον Τύπο. Δυστυχώς,τώρα εκτίει αδικαιολόγητη πενταετή ποινή φυλάκισης για υποτιθέμενα σχόλια αντίθετα με το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση κατάσχεσε και πήρε τον έλεγχο της εφημερίδας al-Masry al Youm και αυτό δεν προκάλεσε αντίδραση. Αυτές οι ενέργειες δεν έχουν πλέον ως συνέπεια καμιά αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα. Αντ' αυτού, αυτές οι ενέργειες μπορεί να προκαλέσουν γρήγορη καταδίκη και σιωπή.
Ως αποτέλεσμα, οι αραβικές κυβερνήσεις είναι ακόμη ελεύθερες να συνεχίσουν να φιμώνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αυξανόμενο ρυθμό. Υπήρξε μια εποχή που οι δημοσιογράφοι πίστευαν ότι το Διαδίκτυο θα απελευθέρωνε την πληροφορία από τη λογοκρισία και τον έλεγχο που συνδέεται με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά αυτές οι κυβερνήσεις, των οποίων η ίδια η ύπαρξη βασίζεται στον έλεγχο των πληροφοριών, έχουν μπλοκάρει επιθετικά το Διαδίκτυο. Έχουν επίσης συλλάβει δημοσιογράφους και πιέζουν τους διαφημιζόμενους με τα έσοδα συγκεκριμένων δημοσιεύσεων.
Υπάρχουν μερικές οάσεις που συνεχίζουν να ενσωματώνουν το πνεύμα της Αραβικής Άνοιξης. Η κυβέρνηση του Κατάρ εξακολουθεί να υποστηρίζει τη διεθνή επικαιρότητα, σε αντίθεση με τις προσπάθειες των γειτόνων της να στηρίξουν τον έλεγχο των πληροφοριών για να υποστηρίξουν την «παλιά αραβική τάξη».
Ακόμη και στην Τυνησία και στο Κουβέιτ, όπου ο τύπος θεωρείται τουλάχιστον "εν μέρει ελεύθερος" τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επικεντρώνονται σε εγχώρια ζητήματα, αλλά όχι σε θέματα που αντιμετωπίζει ο ευρύτερος αραβικός κόσμος.
Διστάζουν να παρέχουν μια πλατφόρμα για δημοσιογράφους από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και την Υεμένη. Ακόμη και ο Λίβανος, το κόσμημα του αραβικού κόσμου, όταν πρόκειται για την ελευθερία του Τύπου, έχει πέσει θύμα της πόλωσης και της επιρροής υπέρ του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Ο αραβικός κόσμος ζει στη δική του εκδοχή ενός σιδερένιου παραπετάσματος, που δεν επιβάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από τις εγχώριες δυνάμεις που αγωνίζονται για εξουσία.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το Radio Free Europe, το οποίο με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε σε έναν κρίσιμο θεσμό, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ενθάρρυνση και στη διατήρηση της ελπίδας της ελευθερίας. Οι Άραβες χρειάζονται κάτι παρόμοιο. Το 1967, οι New York Times και η The Post πήραν από κοινού την εφημερίδα International Herald Tribune, η οποία συνέχισε να αποτελεί πλατφόρμα φωνών από όλο τον κόσμο.
Η εφημερίδα μου, η «The Post», έχει αναλάβει την πρωτοβουλία να μεταφράσει πολλά από τα κομμάτια μου και να τα δημοσιεύσει στα αραβικά. Για αυτό, είμαι ευγνώμων. Οι Άραβες πρέπει να διαβάσουν στη γλώσσα τους για να κατανοήσουν και να συζητήσουν τις διάφορες πτυχές και τις επιπλοκές της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Δύση. Εάν ένας Αιγύπτιος διαβάσει ένα άρθρο που αναφέρει το πραγματικό κόστος ενός έργου κατασκευής στην Ουάσινγκτον, τότε αυτός θα είναι σε θέση να κατανοήσει καλύτερα τις συνέπειες παρόμοιων έργων στην κοινότητά του.
Ο αραβικός κόσμος χρειάζεται μια σύγχρονη εκδοχή των παλαιών διακρατικών μέσων ενημέρωσης, ώστε οι πολίτες να μπορούν να ενημερώνονται για τα παγκόσμια γεγονότα.
Πιο σημαντικό, πρέπει να παράσχουμε μια πλατφόρμα για τις αραβικές φωνές. Υποφέρουμε από τη φτώχεια, την κακή διαχείριση και την κακή εκπαίδευση. Μέσω της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου διεθνούς φόρουμ, απομονωμένου από την επιρροή των εθνικιστικών κυβερνήσεων που διαδίδουν το μίσος μέσω της προπαγάνδας, οι απλοί άνθρωποι στον αραβικό κόσμο θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα διαρθρωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες τους.
σχόλια