Αν αφαιρέσεις το coolness που καλύπτει σαν σκόνη τις κινήσεις τους καθώς τους κυνηγούν οι παπαράτσι, η Amy Winehouse και ο Blake Fielder θυμίζουν ένα συνηθισμένο ζευγάρι ναρκομανών. Στις σκηνές που εξελίσσονται μέσα στο δωμάτιο της το 2008, εκείνη εμφανίζεται αδύνατη και καταβεβλημένη με κίτρινο δέρμα. Θα μπορούσε να είναι μια ναρκομανής που ζητιανεύει στην Κουμουνδούρου όπου κανένας δεν της δίνει σημασία. Ο τρόπος που ο Fielder της κρατάει το χέρι πάνω στο σκάφος την ημέρα του γάμου τους, είναι παρόμοιος με αυτόν που κρατιούνται οι ναρκομανείς μέσα στα τρένα: Σαν ετοιμόρροπες κολώνες η μια πάνω στην άλλη λίγο πριν την τελευταία ισχυρή μετασεισμική δόνηση. Ο εθισμός ρουφάει στο τέλος το ταλέντο της. Μένει άδεια και τόσο ίδια με τους άλλους μέσα στην πρέζα της.
Το προφητικό φινάλε του «20.000 μέρες στην Γη» όπου η κάμερα απομακρύνεται και ο Nick Cave γίνεται μια ασήμαντη κουκίδα στον ανοιχτό ορίζοντα, ένας από εμάς, σήμερα γίνεται πραγματικότητα. Ο θάνατος του γιού του τον εξισώνει με όλους τους άσημους γονείς που έχουν χάσει το παιδί τους. Το ταλέντο, η επιτυχία, η φήμη, το χειροκρότημα, όλα τώρα μπαίνουν στην άκρη. Αυτός παραμένει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να αποφύγει την χειρότερη απώλεια.
Με τα ίδια φθαρτά υλικά είμαστε φτιαγμένοι οι πάντες. Όλοι για μια παρτίδα σκάκι με τον Χάρο βρισκόμαστε εδώ, όπως ο ήρωας της «7ης Σφραγίδας». Στο τέλος θα ηττηθούμε. Ας το θυμόμαστε όταν ζηλεύουμε ή υπερβάλλουμε με τις ζωές των άλλων.
σχόλια