Γιατὶ βαθιά μου δόξασα…

Γιατὶ βαθιά μου δόξασα καὶ πίστεψα τὴ γῆ

καὶ στὴ φυγὴ δὲν ἅπλωσα τὰ μυστικὰ φτερά μου,

μὰ ὁλάκερον ἐρίζωσα τὸ νοῦ μου στὴ σιγή,

νὰ ποὺ καὶ πάλι ἀναπηδᾶ στὴ δίψα μου ἡ πηγή,
πηγὴ ζωῆς, χορευτικὴ πηγή, πηγὴ χαρά μου...

Γιατὶ ποτὲ δὲ λόγιασα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς,

μὰ ἐβύθισα τὴ σκέψη μου μέσα στὴν πάσαν ὥρα,

σὰ μέσα της νὰ κρύβονταν ὁ ἀμέτρητος σκοπός,

νὰ τώρα πού, ἡ καλοκαιριὰ τριγύρα μου εἴτε μπόρα,
λάμπ᾿ ἡ στιγμὴ ὁλοστρόγγυλη στὸ νοῦ μου σὰν ὀπώρα,
βρέχει ἀπ᾿ τὰ βάθη τ᾿ οὐρανοῦ καὶ μέσα μου ὁ καρπός!...

Γιατὶ δὲν εἶπα: «ἐδῶ ἡ ζωὴ ἀρχίζει, ἐδῶ τελειώνει...»

μὰ «ἂν εἶν᾿ ἡ μέρα βροχερή, σέρνει πιὸ πλούσιο φῶς...

μὰ κι ὁ σεισμὸς

βαθύτερη τὴ χτίση θεμελιώνει,

τὶ ὁ ζωντανὸς παλμὸς τῆς γῆς ποὺ πλάθει εἶναι κρυφός...»

νὰ πού, ὅ,τι στάθη ἐφήμερο, σὰ σύγνεφο ἀναλιώνει,

νὰ ποὺ ὁ μέγας Θάνατος μοῦ γίνηκε ἀδερφός!...

Ἄγγελος Σικελιανός,
Γιατὶ βαθιά μου δόξασα
(ἀπὸ τὸν Λυρικὸ Βίο, B´, Ἴκαρος 1966)