Ρόδος. Η ... παλιά πόλη.
"'Οσο παρέμενε μια βιοτεχνία, ο τουρισμός ευνοούσε τις ατομικές συναντήσεις μεταξύ ξένων και ντόπιων, πλαισίωνε κι εντάσσοταν - χωρίς να τις καταστρέφει - στις παραδοσιακές δομές υποδοχής, δηλαδή τη φιλοξενία των κατοίκων. Μόλις όμως πέρασε σε βιομηχανικό στάδιο με το μαζικό τουρισμό όπως συμβαίνει στην Ελλάδα (όπου τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των τουριστών, περίπου 8 εκατομμύρια, ισοδυναμούσε με τον αριθμό του πληθυσμού), είδαμε να υπερτερούν οι οικονομικές ανταλλαγές σε σχέση με τις πολιτιστικές ανταλλαγές και συναντήσεις (...)
Σ' αυτό το επίπεδο, θέλω να πω με έναν τέτοιο αριθμό επισκεπτών, δεν μπορεί να υπάρξει πια ουδέτερος ή αθώος τουρισμός. Πρόκειται για ένα από τα (προβλέψιμα εξάλλου) φαινόμενα της εποχής μας : μια δραστηριότητα που θα έπρεπε να επιτρέπει τις ανθρώπινες συναντήσεις καταλήγει στο να τις εμποδίζει (εφ' όσον συνεπάγεται τον περιορισμό των τουριστών σε χώρους, κάμπιγκ ή ξενοδοχεία, που προορίζονται γι' αυτούς και τους απομονώνουν επομένως από τον υπόλοιπο πληθυσμό) ενώ η επιθυμία να δεις άγρια τοπία τα μετατρέπει όλα σε διαμορφωμένους χώρους (...)"
[μετάφραση Σ.Σ.]
Jacques Lacarrière, Το ελληνικό καλοκαίρι, μία καθημερινή Ελλάδα 4.000 χρόνων (1976). Ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Χατζηνικολή.
σχόλια