ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έμεινα μόνος στο σπίτι. Η γυναίκα με το παιδί, πήγαν επίσκεψη στην κουμπάρα, να παίξει ο μικρός με τη βαφτησιμιά μου. Έφτιαξα έναν καφέ ελληνικό γλυκό και κάθησα στη βεράντα να στρίψω κι ένα τσιγάρο με την ησυχία μου. Διάθεση για τίποτα. Μα για τίποτα όμως. Ούτε να κουνήσω τα φρύδια μου. Σαββάτο βράδυ και η καλύτερη επιλογή που έχω είναι να κάτσω μόνος μου στη βεράντα. Να πάω στους κουμπάρους να λέω τί; Πάλι τα ίδια για την κρίση, για τα οικονομικά τα στενεμένα, να ακούω τις γυναίκες να συζητάνε για το νηπιαγωγείο, για φαγητά και για το αν είναι έγκυος ή όχι η Μενεγάκη. Παπάρια μέντολες. Να πάρω κανά φίλο να βγω; Ποιο φίλο; Τώρα στα 43 δεν υπάρχουν φίλοι, μόνο γνωστοί που κάνουν τους φίλους. Και τί να πούμε; Για τους πολιτικούς, τον Ολυμπιακό και καμιά άσχετη γκόμενα του παρελθόντος σα να της κάνουμε μνημόσυνο ή το χειρότερο να χαζεύουμε σαν αποβλακωμένοι γέροι τις πιτσιρίκες που περνάν και τα χουν βγάλει όλα έξω. Άλλα χάλια δηλαδή. Να βγω με κανά συνάδελφο; Χειρότερη φρίκη. Όλη τη βδομάδα πήξιμο στη δουλειά, χώρις να βγάζουμε και τον επιούσιο. Να βγούμε να κλαφτούμε αναμετάξυ μας και να ανταλλάξουμε επαγγελματικές πληροφορίες και κουτσουμπολιό. Να λείπει το βύσσινο. Να βγαινα με την γκόμενα; Δεν έχω, δεν είχα και δεν θέλω να έχω, γιατί δεν είμαι σκατάς. Οπότε τί μένει; να κάτσω σπίτι. Να κάνω τί όμως; Να δω τηλεόραση; Δεν παίζει. Μπορεί να δω αργά καμιά ταινία στο dvd. Να μαγειρέψω; Δεν ξέρω. Να καθαρίσω το σπίτι; Δεν το έκανα ποτέ και τώρα είναι αργά για να αρχίσω. Πως όμως να απασχολήσω το μυαλό μου, που δεν σταματά να δουλεύει και θέλει "τροφή να αλέθει". Τί να σκεφτώ μη επιζήμιο; Τίποτα. Οπότε έκανα μια ανακεφαλαίωση του παρελθόντος: Πως σπούδασα δηλαδή κάτι που μου ήταν αδιάφορο, το οποίο με οδήγησε σε ένα επάγγελμα που σιχαίνομαι, στο οποίο όμως έγινα αρκετά καλός, ώστε να βγάζω, έστω μέχρι πρότινος , αρκετά χρήματα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να το εγκαταλείψω, το οποίο με οδήγησε σε ένα συνάφι επαγγελματικό με ανθρώπους πολύ δήθεν και άλλης ταξικής κατηγορίας και νοοτροπίας από εμένα, ουτως ώστε τις 10 ώρες της ημέρας που εργάζομαι να κάνω πλέον μια αγγαρεία , καθώς οι αντοχές μου έχουν μειωθεί λόγω κρίσης, ηλικίας, προβλημάτων υγείας κι επαγγελματικού κορεσμού. Οι γονείς; Ηλικιωμένοι και στον κόσμο τους, ειδικά ο πατέρας μου, που πάντα ήταν έτσι αλλά τώρα έχει απογίνει. Τί θα φάμε; Έχουμε πίεση; Χοληστερίνη; Σάκχαρο; Αυτοί είναι οι προβληματισμοί. Πας. Ακούς το ημερήσιο ιατρικό ανακοινωθέν, καθώς επίσης και το πρόγραμμα συσσιτίου, σου λένε ότι τους πλάκωσε και φτώχεια, έστω κι αν παίρνουν δυο συντάξεις χωρίς καμιά υποχρέωση και συ τρέχεις με δάνεια, με παιδί, με γυναίκα που δεν δουλεύει, με ρυθμίσεις σε ασφαλιστικά ταμεία που πιέζεσαι , με Φ.Π.Α., με χαράτσια, με ΕΤΑΚ, με έκτακτες εισφορές, με έξοδα καθημερινότητας με διπλάσια προβλήματα υγεία από αυτούς και να ακούς "δεν έχεις ανάγκη εσύ, εβγαλες λεφτά τα προηγούμενα χρόνια , έχεις". Τί να πεις; Τους ακούς, τους αγαπάς, τους βοηθάς και το βουλώνεις, γιατί έτσι με έμαθα. Τα αδέλφια; Δύο. Σε άλλες πόλεις με οικογένειες, με τα δικά τους προβλήματα. Καλά παιδιά. Μιλάμε. Αλλά κι αυτοί μόνο να μου λένε τα προβλήματά τους, λες κι εγώ δεν παθαίνω τίποτα, λες και είμαι από ατσάλι. Δεν ρώτησαν, ακόμα και όταν έβλεπαν πως δεν είμαι καλά τι έχεις ρε αδερφέ; Ποιο το ζόρι σου. Τίποτα. Φοβήθηκαν σα με είδαν κλαταρισμένο, γιατί δεν τους είχα μάθει να με βλέπουν έτσι και δεν ήξεραν τι να κάνου ή ίσως ήταν και τόσο απασχολημένοι με τις ζωές τους που δεν το αξιολόγησαν Τί να πω; Έτσι λοιπόν, επαγγελματικά, φιλικά, οικογενειακά, οικονομικά δε διαλέγεις τίποτα. Τί διαλέγεις από τη ζωή μου; Μόνο τον 5χρονο γιο μου και τη γυναίκα μου. Που ξέρω ότι με αγαπούν και μου το δείχνουν. Θα μου πεις δε σου φτάνει; Θα μου έφτανε, αν ήμουν καλά και τα υπόλοιπα της ζωής δεν ήταν έτσι. Γιατί τη γυναίκα μου, επειδή την αγαπώ, την έχω και ζει μέσα σε κλουβί ασφαλείας, δηλαδή δεν ξέρει τα επαγγελματικά ζόρια που τραβάω, την ακριβή οικονομική μας κατάστασή και τα μέσα μου, καθώς, λόγω κωλοχαρακτήρα, δεν τα συζητάω, τα καταπίνω και τα χωνεύω, να δούμε ως πότε. Έμαθε κι αυτή πως είμαι δυνατός και βγάζω πάντα την άκρη κι έχει επαναπαυτεί. Έχουμε χάσει και την επαφή σα ζευγάρι ύστερα από 13 χρόνια που είμαστε μαζί, περάσαμε και πολλά, έχει μείνει ωστόσο μια αγάπη ανθρώπινη, ένα νοιάξιμο και μια αλληλοεκτίμηση. Κουράστηκε σαν άνθρωπος και τώρα ας πούμε "ξεκουράζεται". Κι έτσι μένει μόνο ο γιος. Που με ξεκουράζει ψυχικά να τον βγάζω βόλτες, να συζητάμε τα "προβλήματά του", να παίζουμε, να βλέπουμε μαζί Μπάγκς Μπάνυ, αλλά και πάλι δεν τον χαίρομαι όσο θα ήθελα, λόγω του όλου πακέτου. Άντε παράτα μας ρε φίλε θα μου πείτε μας τα ζάλισες. Τι θα ήθελες πραγματικά δηλαδή να κάνεις τώρα για να ηρεμήσεις; ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ; Να μάθω κιθάρα και ιταλικά και για ένα χρόνο να πάω στο χωριό και να ασχολούμαι με τα περιβόλια, το κηνύγι και τα αμπέλια. Να ηρεμήσω λίγο. Γίνεται;. Δεν γίνεται. Ακολούθησα με μαθηματική ακρίβεια όλα τα "πρέπει" της κοινωνίας (άριστος μαθητής, αγγλικά, γαλλικά, πανεπιστήμιο, στρατός, επαγγελματική επιτυχία, οικογένεια, σωστός άνθρωπος) κι έτσι έζησα για όλους εκτός από εμένα. Από τα 18μου έλεγα κάθε χρόνο θα μάθω κιθάρα και ιταλικά, αλλά πέρασαν 25 χρόνια και δεν πρόλαβα. Με πρόλαβαν τα "πρέπει". Και αυτά τα γράφω μέσα στην ανωνυμία. Γιατί αν ξέρατε ποιος είμαι, τί δουλειά κάνω , δεν θα το πιστεύατε και θα λέγατε να με κλείσουν μέσα. Τελοσπάντων δεν νομίζω πως θα χει κανείς το κουράγιο να διαβάσεις όλο αυτό που έγραψα, αλλά ανακουφιστήκα λίγο. Πάω να πάρω τη γυναίκα και το παιδί από την κουμπάρα; Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ.Τραβάω την τελευταία τζούρα του τσιγάρου....πίνω την τελευταία γουλιά καφέ.....λίγο νερό.....σβήνω τον υπολογιστή.....και πάω....ΠΑΛΙΟΖΩΗ ΜΕ ΠΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΔΕΣΕΙ, ΜΕ ΠΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΟΥ ΠΑΡΕΛΥΣΕΣ ΤΟ ΝΟΥ (Άκης Πάνου).-Δημόφιλος-