ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

«Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου».Ναι αυτό λέω πως είναι το μότο μου. Αυτή τη φράση τη λέω σε όλους, μια μικρή υπενθύμιση ότι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και να τη ζούμε την ζωή μας. Το λέω με χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου και με ζωντάνια στα μάτια μου. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Και το λέω εγώ, που παθαίνω κρίσεις πανικού, που στιγμές νιώθω πως θα χάσω το μυαλό μου. Εγώ που μέχρι το Πάσχα έσφιγγα κάθε μέρα το μαξιλάρι στο στόμα μου και ούρλιαζα. Εγώ, που έχω γεμίσει ουλές το κορμί μου. Τρύπες για να γεμίσω το κενό μου. Τρύπες για να μπορέσω να ανασάνω.Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Το λέω εγώ. Που δεν είμαι ακόμα 20 και έχω σκεφτεί ακόμα και να κόψω τη ζωή μου. Που μέχρι πριν 2 μήνες ξύπναγα το πρωί σε μια απέραντη κενότητα. Που κοίταγα τη μούρη μου τον καθρέφτη και δεν ήξερα ποια ήμουνα. Ναι, εγώ είμαι αυτή που έβρισκε συνέχεια δικαιολογίες για να μην έρθει για καφέ. Και όχι γιατί δεν σας γουστάρω- πόσο μάλλον το αντίθετο- απλά γιατί δεν αντέχω να σας βλέπω όλους χαρούμενους τη στιγμή που εγώ δεν μπορώ καν να ανασάνω. Γι’ αυτό κάποιες φορές φέρομαι περίεργα και δεν μιλάω. Δεν έχω κάτι με κανέναν. Υποφέρω μονάχα. Απλά μου είναι τόσο δύσκολο να κρύψω τη θλίψη μου κάποιες φορές, γι’ αυτό φεύγω απότομα ή απομακρύνομαι. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Αν με ρωτήσεις τι έχω μια μέρα που δεν φαίνομαι καλά θα σου πω όλα οκ. Μα πίστεψέ με, είναι τόσο δύσκολο να κρύψεις ένα συναισθηματικό ψέμα! Με την όλη συμπεριφορά μου δημιουργώ αυτό τον ατέρμων κύκλο μπαίνω στη μέση και στροβιλίζομαι μέχρι να πέσω κάτω.Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Θυμάμαι μέρες που ήθελα πραγματικά να το λέω και να το εννοώ. Όχι να το ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να πάρει ελπίδα και να σηκωθεί από τη λάσπη που έχει βυθιστεί. Ήθελα να ζω την κάθε μου στιγμή, να μην κρύβω ότι νιώθω. Μα πώς γίνεται αυτό; Πραγματικά, ακόμα και όταν νιώθω πως θέλω να μιλήσω σε κάποιον δεν ξέρω πραγματικά τι να του πω. Πήγαινε σε γιατρό θα μου πει. Πως είναι δυνατόν να μιλήσεις σε ένα άνθρωπο για το κενό που νιώθεις χωρίς να ρίξεις κάπου το φταίξιμο; Πώς του εξηγείς ότι τα πάντα έχουν χάσει το νόημά τους; Και στην ουσία, το είχα βρει ποτέ αυτό το γαμημένο το νόημα ή απλά παθητικά ακολουθούσα αυτά που μου έλεγαν οι άλλοι περί αυτού;;Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Και τότε ξύπνησα. Έτσι, χωρίς λόγο και αιτία μου πέρασε. Εκεί που κάθε μέρα μίκραινα και είχα φτάσει να είμαι μια κουκίδα που εξαφανίζεται ξεκίνησα ξανά να μεγαλώνω. Λες να συνειδητοποίησα το μότο που λέω τόσο καιρό; Να μου έδωσε ελπίδα; Ή απλά είναι μια φάση και σε λίγο θα ξαναπέσω πάλι; Γιατί και πριν 3 χρόνια είχα πέσει. Πολύ δυνατά θυμάμαι. Μα τότε, το φταίξιμο έπεφτε στην εφηβεία, στην πίεση από το σχολείο, στην στέρηση ελευθερίας από τους γονείς μου. Τότε πήγα σε γιατρό. Αλλά με βοήθησε; Δυνατά υποστηρίζω ακόμη πως όχι. Μπουμ! Έτσι απλά και τότε ξύπνησα μια μέρα και αντί να νιώθω κάτι αβάσταχτο να μου πλακώνει το στήθος και να μην θέλω να δω τον ήλιο αν’ αυτού να λέω στον εαυτό μου η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Έχω πει όμως πολλές φορές ότι η διάθεσή μου είναι σαν χαλασμένο ασανσέρ. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς λόγο και αιτία ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα και ριζοσπαστικά που με ζαλίζει. Με τρόπο που μοιάζει εκδικητικό. Σα να με μισεί ο ίδιος μου ο εαυτός.Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Ναι, σήμερα ξύπνησα με διάθεση. Και χτες και προχτές και πάει λέγοντας. Όντως το λέω τώρα και νιώθω να το εννοώ. Δε νιώθω μια κουκίδα που συνεχώς μικραίνει. Χαμογελάω χωρίς να χρειάζεται να καταβάλω τεράστια ποσά ενέργειας όπως πριν. Δεν ουρλιάζω μέσα μου τη στιγμή που προσπαθώ να σου δείξω πως είμαι αμέριμνη και χαλαρή. Παρ’ όλ’ αυτά φοβάμαι. Φοβάμαι πως μια μέρα θα ξυπνήσω και όπως χωρίς κανένα σημάδι σήμερα νιώθω χαρούμενη, θα είμαι πάλι άδεια. Κενή. Φοβάμαι, γιατί μπορεί όντως τώρα να νομίζω πως υποστηρίζω το μότο μου αλλά ακόμη και όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη (δεν νιώθω απέχθεια όπως πριν) αλλά ούτε ένα εντελώς γνώριμο πρόσωπο. Νιώθω λες και υπάρχει κάτι μέσα μου που με μισεί. Που θέλει να με βλέπει να υποφέρω. Να νιώθω πονοκέφαλο, ναυτία, να χάνω τον εαυτό και το μυαλό μου. Και πως αυτό το πραγματάκι που με μισεί μόλις με δει να παίρνω μια ανάσα καθαρή χωρίς φόβο- σαν αυτές που σε γεμίζουν, σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός και δυνατός όσο ποτέ- έτσι με δύναμη με ρίξει πάλι κάτω. Φοβάμαι ότι η πτώση θα είναι πολύ δυνατή. Θα με πονέσει και δεν ξέω αν θα το αντέξω. Φοβάμαι ότι θα σπάσω γιατί ακόμα και αν τώρα νιώθω καλά δεν παύω μέσα μου να είμαι ραγισμένη.Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου. Σου το λέω και πραγματικά το εννοώ. Δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, να στενοχωριέσαι. Με τσακίζει. Ζήσε, τι νομίζεις; Θα τη βγάλεις ζωντανός;