Αγαπώ το «Casino Royale», είμαι πολύ περήφανος για τη συγκεκριμένη ταινία και θεωρώ πως πετύχαμε πολύ περισσότερα από τις προσδοκίες του καθενός. Λένε πως αν κάτι δεν έχει σπάσει, δεν χρειάζεται να το επιδιορθώσεις, αλλά οφείλαμε να το στείλουμε σε νέα κατεύθυνση.
Όντως δοκιμάσαμε πράγματα που δεν είχαμε κάνει στο προηγούμενο φιλμ. Σε μερικά από αυτά αναρωτήθηκα σοβαρά για τις δυνατότητές μου, ειδικά σε σκηνές που σηκώνω βάρη και προκαλώ οποιονδήποτε δεν το έχει κάνει, να το δει και να εντοπίσει αν το πραγματοποιώ άνετα ή με δυσκολία. Το γεγονός είναι πως υπάρχουν σκηνές που γυρίστηκαν από τους κασκαντέρ, όχι από μένα, στο Καζίνο Ρουαγιάλ, που αψηφούν τους κανόνες της λογικής και έθεσαν νέα όρια. Όπως ο Μπεν Κουκ, που πήδηξε από γερανό σε γερανό. Ήταν μεγαλοπρεπές, υπέροχο. Ακόμη και τώρα το παρακολουθώ και αναρωτιέμαι, γαμώτο, πώς το κατάφερε; Η διαφορά είναι πως τώρα, στο Quantum of Solace, το κάνω μόνος μου. Εγώ πηδάω στις στέγες των σπιτιών στη Σιένα!
Την μπερδεμένη συναισθηματική του κατάσταση ο Bond την έχει γραμμένη στ' αρχίδια του. Όλοι πιστεύουν πως έχει χάσει το μυαλό του και από εκεί ξεκινάμε και χτίζουμε την ταινία. Αλλά δεν έχω κάνει βαθιά συναισθηματική σπουδή στο χαρακτήρα, προσπάθησα να κρατήσω τα πράγματα σε ένα απλό στάδιο.
Ο Άρης Κομνηνός, ο κασκαντέρ που τραυματίστηκε, αναρρώνει θεαματικά.Χτύπα ξύλο. Χτύπησε άσχημα. Έχουμε πάντα ελικόπτερο-ασθενοφόρο stand by όποτε υπάρχει σκηνή που ενέχει κινδύνους. Έτσι συνηθίζεται. Και κυριολεκτικά του έσωσαν τη ζωή. Η διαδρομή από το πλατό μέχρι το νοσοκομείο διήρκεσε 15 λεπτά μόλις και μεταφέρθηκε σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία που ειδικεύεται για τραύματα στο κεφάλι, στην Ιταλία. Ευτυχώς, βρισκόταν δίπλα στη περιοχή που κάναμε γυρίσματα. Τα πάει περίφημα και φαντάζεστε πόσο χαρούμενοι είμαστε όλοι μας. Όσο για την «κατάρα» του Bond, το μόνο πράγμα που έχω να πω είναι πως... είναι πάρα πολύ προσβλητική. Ας είμαστε ειλικρινείς: γαμώ την τρέλα μου, είναι πάρα πολύ προσβλητική! Υπάρχει ρίσκο σε ό,τι κάνουμε και κυριολεκτικά προσλαμβάνουμε τους καλύτερους στο είδος τους και παίρνουμε όλες τις δυνατές προφυλάξεις για να ελαχιστοποιήσουμε το ρίσκο, αλλά όντως υπάρχει ρίσκο. Και δεν φταίει κανείς. Όποιος γυρνάει δεξιά κι αριστερά και κατηγορεί ανθρώπους ως υπεύθυνους για τραυματισμούς οφείλει να βγάλει το γαμημένο σκασμό. Περάσαμε μια φρίκη και το μόνο που έχει σημασία είναι να γίνει καλά ο Άρης. Μας ταρακούνησε όλους, όπως είναι φυσικό. Αλλά το να θεωρώ το δικό μου χτυπημένο δάχτυλο στη τελευταία ταινία ως μέρος της περίφημης κατάρας -και γι' αυτό δεν θέλω καν να αναφέρω το περιστατικό- είναι προσβολή. Αυτά κάνουμε, αυτά συμβαίνουν, μεγεθύνονται και βγαίνουν εκτός πλαισίου.
Ήμουν αναμεμειγμένος στην ονομασία της ταινίας και ποτέ δεν πίστεψα πως τοQuantum of Solace (μια σταλιά παρηγοριάς) ακούγεται σαν ανέκδοτο. Πήρα κι εγώ την απόφαση για τον τίτλο. Κάποιοι άλλοι τίτλοι έρχονταν κι έφευγαν, γελοίοι τίτλοι, δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάτι σαν «Αίμα στο Πρόσωπό σου». Ήξερα εκ των προτέρων πως δεν ήθελα τις λέξεις «θάνατος», «πέθανε», «αιμορράγησε» στον τίτλο. Με το που βγήκε οριστικά ο τίτλος, όλοι έλεγαν πως ακούγεται σαν επεισόδιο από τη σειρά του Χάρι Πότερ! Κι εγώ απαντούσα πως είναι ένας τίτλος ταινίας του James Bond. Το όνομα σε μια τέτοια ταινία δεν αφορά κάτι συγκεκριμένο. Ζήσε και Άφησε τους Άλλους να Πεθάνουν; Επιχείρηση Οκτόπους; Τι σημαίνουν αυτά; Λίγα πράγματα. Δεν πρέπει να ανησυχούμε για τίποτε. Δεν γυρίσαμε μια ιστορία αγάπης, γυρίσαμε μια ταινία Bond και ο τίτλος αποτελεί σύνοψη της υπόθεσης από εκεί που τον αφήσαμε στο Καζίνο Ρουαγιάλ.
Πρέπει να είσαι ψυχολογικά ευτυχισμένος όταν γυρίζεις μια τέτοια ταινία και προσωπικά δεν κάνω ποτέ πραγματική δίαιτα. Τρώω πλήρες πρωινό, πλήρες μεσημεριανό γεύμα και πλήρες δείπνο, και μια ή δυο φορές την εβδομάδα μπορεί να πιω μια μπίρα, κόκκινο κρασί και όλα τα σχετικά. Αλλιώς θα παραφρονήσω. Είμαι που είμαι μανιακός με τη φυσική μου κατάσταση, σε γελοίο βαθμό. Είμαι 40 χρονών πλέον και κάποτε πρέπει να το πάρω απόφαση και να σταματήσω. Θέλω να γεράσω και να παχύνω. Πρέπει να ζήσω μια κανονική ζωή.
Πραγματικά δεν γνωρίζω αν έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση παίζοντας τον Bond τώρα. Δεν κατέχω το ρόλο. Υπάρχει τόσο μεγάλη προϊστορία που συνοδεύει το χαρακτήρα. Πάντα κάποιος θα βρεθεί να ισχυριστεί πως ο ένας Bond είναι πιο Bond από τον άλλο. Πάντως τον έχω κάνει δικό μου, ό,τι κάνω είναι δικά μου πράγματα και αισθάνομαι άνετος και σίγουρος με τις κινήσεις μου. Αλλά τα 60 χρόνια ιστορίας του Bond δεν τα απορρίπτω, αν και κάποια στιγμή πρέπει να τα βάλω στην άκρη. Δεν μπορώ να απαντήσω ευθέως σε αυτό το ερώτημα, αλλά, πάλι, δεν έχω δώσει ποτέ στη ζωή μου ευθεία απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα και δεν θα αλλάξω τώρα τη συνήθειά μου.
Αν πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στον Σον Κόνερι και στον Ρότζερ Μουρ, θα πω Σον Κόνερι δαγκωτό!
σχόλια