Τριάντα χρόνια πριν. Μεταδικτατορική Θεσσαλονίκη, αχνές μνήμες σκοτεινού '60, τούρκικα τοπωνύμια, απόηχος ενός μακρινού παρελθόντος, αντιαμερικανισμός στο φουλ, ιταλική κυριαρχία: Μίνα, Αντριάνο Τσελεντάνο, Fiorucci, Μπερτολούτσι, Παζολίνι, Φελίνι, Ερυθρές Ταξιαρχίες. Η Θεσσαλονίκη υπό την κυριαρχία του Βελλίδη, του Ζαρντινίδη της Fiat και του ΠΑΟΚ. Στο Ράδιο Σίτυ, τον κινηματογράφο-κόσμημα της εποχής, παίζονται κατ' αποκλειστικότητα οιΚυνηγοί του Αγγελόπουλου, επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στις Κάννες του 1977.
Η παραλία μουντή και αραχνιασμένη, σχεδόν ξεχασμένη, οι πρώτες παμπ στην Προξένου Κορομηλά. Τα μεγάλα ονόματα της πόλης; Βιοτέχνες, έμποροι, παράγοντες. Ο μικρόκοσμος μιας πόλης μεταπρατών. Μια τάξη επαγγελματιών που τρέχουν με φωτογραφικές μηχανές και μπλοκάκια σχεδίου στο χέρι και ξεσηκώνουν την τελευταία λέξη της μόδας από τις βιτρίνες του Μιλάνου, του Τορίνου, της Φλωρεντίας. Για να καταλήξουν πατρόν στις βιοτεχνίες της Συγγρού και της Βαλαωρίτου. Οδός Βαλαωρίτου. Ένα μελίσσι ανθρώπων που τρέχουν να προλάβουν, με στοίβες ρούχα, σακούλες, υφάσματα στα χέρια, αυτοκίνητα που σταματούν την κυκλοφορία για να ξεφορτώσουν ή να φορτώσουν, κορναρίσματα, κομφούζιο! Η γειτονιά βρίθει από κλωστοϋφαντουργία, υφασματάδικα, ρουχάδικα, πρατήρια ειδών προικός, εργαστήρια κάθε λογής. Στο νούμερο 8 η κεντρική Διεύθυνση Αστυνομίας, η Ασφάλεια, ένας ολόκληρος οργανισμός από μόνος του, μέρος οδυνηρών αναμνήσεων για τους πολιτικούς κρατούμενους που ξυλοκοπήθηκαν στα μπουντρούμια του την περίοδο 1967-1974.
2005. Η Ασφάλεια μετακομίζει, τα βράδια ο δρόμος μοιάζει να είναι σε πλήρη εγκατάλειψη, εκδιδόμενες τραβεστί και γυναίκες μπαινοβγαίνουν στις εισόδους με πελάτες, τζάνκια βρίσκουν στέγη για τον ύπνο τους. Τα πρωινά η παρακμή είναι εμφανέστατη. Υποτονική κίνηση έξω, γερασμένοι μαγαζάτορες, γερασμένες και παροπλισμένες επιχειρήσεις, ατέλειωτοι άδειοι όροφοι, αμέτρητα ενοικιαστήρια, οι βιοτεχνίες φεύγουν, αυτές που επιβίωσαν μετακόμισαν στη Σίνδο - τη βιομηχανική ζώνη.
Σήμερα. Μια νέα εποχή διαφαίνεται. Τη νύχτα τα ρολά των κτιρίων ερμητικά κατεβασμένα. Ηρεμία. Εδώ δεν κατοικούν οικογένειες, τα αυτοκίνητα σπάνια έχουν λόγο να διασχίσουν τη Βαλαωρίτου. Κάποιοι επιλέγουν να μετατρέψουν πρώην βιοτεχνικούς χώρους σε λοφτ. Παράλληλα, μια νέα πιάτσα alternative χώρων διαμορφώνεται, με μπαράκια και εστιατόρια. Την αρχή την έχουν ήδη κάνει στο παρακείμενο καλντερίμι της Πάικου οι Τέσσερεις εποχές. Μοντέρνο καφενείο, τραπεζάκια πάνω στο λιθόστρωτο καθώς δεν φτάνει να περάσει ούτε αυτοκίνητο!. Στην ουρά της Συγγρού όπου συναντάει τη Βαλαωρίτου οι μπιραρίες-μπαρ Υψικάμινος και το τσέχικο Γκαπρίνους. Από κάτω, στη Στοά Μαλακοπής, ανοίγει πρώτα ως μπαρ και λίγο μετά εστιατόριο η Παπαρούνα. Ακριβώς στα άλλοτε γραφεία της Τράπεζας Θεσσαλονίκης, όπου στα υπόγεια μπορείς ακόμα να δεις τα εκπληκτικά τεράστια χρηματοκιβώτια. Το νεοαφιχθέν μπαρ με κουζίνα Partisan είναι ίσως ο,τι πιο μοντέρνο έχει σήμερα η πόλη! Ένας απίστευτα φωτεινός χώρος που δημιουργείται στη γωνία επί της Βαλαωρίτου 29. Τα βράδια λάμπει. Δίπλα, μια ροζ είσοδος οδηγεί στο Σκνίπα bar, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα, στο 19, μπαίνεις σε στοά, παίρνεις το ασανσέρ και ανεβαίνεις στο γκέι μπαρ Enola και στο μοντέρνο μαγειρείο Μαμίσιο! Οι μνήμες θα χαθούν και νέοι άνθρωποι και οι συνήθειές τους θα σαρώσουν την οδό Βαλαωρίτου.
σχόλια